Cela numer 1

Cela spełnia wszelkie kryteria wymagane do trzymania niebezpiecznego zbrodniarza. Może nie jest to Tratwa czy Sześcian, ale poziom zabezpieczeń jest na bardzo wysokim poziomie. Kamery w dwóch przeciwległych kątach ścian, podsłuch ukryty w suficie, detektory ruchu i ciepła. W pomieszczeniu o wymiarach 3m na 4m jedną z czterech ścian jest jedyne okno z pancernego szkła połączone z drzwiami prowadzącymi na przestronny korytarz, który jednak posiada widok tylko na przeciwległą ścianę. Zamki są elektroniczne, więc wytrychy na niewiele się tutaj komukolwiek zdadzą. Sama cela posiada podstawowe umeblowanie w postaci metalowej ramy łóżka i biurka przyczepionych do ściany, cienkiego materacu oraz urządzeń sanitarnych w postaci umywalki i sedesu. To sterylne pomieszczenie o metalowych ścianach pozbawione jest wszelkich ostrych krawędzi. Zapewniona jednak jest bieżąca woda i ciepło oraz trzy pożywne posiłki dziennie dostarczane przez niewielki otwór w szklanych drzwiach

Cała sprawa mocno się pochrzaniła, to trzeba przyznać. Nie spodziewał się takiego obrotu sprawy, ani że SHIELD może aż tak zależeć na polowaniu na ducha, by wystawić swoje zmasowane siły. W każdym razie; trafiony środkiem usypiającym, zapewne w jakiejś końskiej dawce, aby zadziałał - Winter Soldier stracił przytomność. Nie był świadomy co działo się wokoło niego, ale czuł niepokojący ból w lewej nodze, odczuwalny teraz bardziej niż wcześniej, kiedy do przodu pchała go sekwencja oraz adrenalina. Cała droga do celi składała się na czerń, czasem przepełnioną głosami agentów. Nie wiedział dokładnie co się z nim dzieje, nie umiał ani nie chciał skupić się na otoczeniu. Wziął głęboki wdech, kiedy znalazł się na pryczy w więzieniu i potarł skronie pulsujące odrobinę bólem po nagłej utracie przytomności. Równie dobrze mógł to być ból fantomowy, czuł taki równie często co prawdziwy, może nawet częściej. Dopiero po dłuższej chwili usiadł i rozejrzał się wokoło, próbując ogarnąć sytuację. Więc był w celi.  To dopiero niespodzianka, kto by się spodziewał? Drgnął, przypominając sobie o kulach jakie go trafiły i zaraz podciągnął nogawkę - ignorując fakt iż był w jakimś paskudnym więziennym uniformie, a nie w swoim czarnym - patrząc z pewnym zdumieniem na czysty opatrunek. Był w więzieniu, po stronie wroga i w pełni zdany na jego łaskę… czemu został opatrzony? HYDRA nie dbała tak o własnych więźniów. Nawet o swoich agentów, którzy sami musieli się zająć swoimi ranami. Podniósł się, żeby podejść do drzwi powoli. Syknął, czując nieprzyjemne uczucie w nodze. Musiał rozchodzić rany, a nie mógł tego zrobić kiedy był nieprzytomny. Musiał też stąd uciec, zaprogramowany miał powrót do bazy w razie niepowodzenia. Przyłożył rękę do zamka, licząc, że impuls zdoła otworzyć mechanizm. Zwykle działało. Nie wiedział w końcu jak mocno SHIELD udało się ograniczyć ramię.

Właściwie pytaniem pozostawało skąd wiedzieli o tej umiejętności. Nie figurowała raczej w aktach, które zawierały strzępy informacji o najbardziej strzeżonym - albo jednym z lepiej - projekcie KGB o kryptonimie Winter Soldier. Dwie ruskie dumy - Project Red Room oraz Winter Soldier - były raczej mocno zakodowane, a więc agenci powinni dostać gigantyczne podwyżki za znajomość funkcji bionicznej ręki zabójcy-legendy.
Rozejrzał się wokoło uważnie. Wentylacja dmuchała zimnym powietrzem, musiała mieć gdzieś wiatrak. Była więc opcją numer dwa, zbyt pełną niewiadomych aby ryzykować. Okno mogło prowadzić na zewnątrz, ale to "zewnątrz" mogło być trzydzieści metrów nad ziemią. Gotów był jednak w tym momencie poświęcić życie. Przecież tego od niego oczekiwano.
Przysunął stół do ściany i wspiął się na okno, które złapał mocno i szarpnął, aby ruszyło się i dało mi upragnioną wolność. Nie lubił pułapek, zamknięć, krat. Nie lubił być w ciasnych, małych pomieszczeniach.

Napiął wszystkie mięśnie, wyzwalając całą siłę jaką dysponował. Chciał się uwolnić, adrenalina powoli zaczynała buzować w jego żyłach. Nie chciał zostać tu na dłużej niż było to konieczne. Zauważył strażnika, oczywiście że tak. Zdążył nawet przeanalizować sytuację, aby dostrzec jak bardzo mężczyzna może mu zaszkodzić. Miał paralizator. Jeśli ustawiony tak jak powinien być - może zaboleć ale nic poza tym. Jeśli ustawiony wyżej, może odebrać mu szansę na ruchy i reakcje. Lepiej nie sprawdzać na sobie jak jest ustawiony. Stal na stole, a więc wpadł na jeden pomysł. Złapał krzesło, rzucając je w mężczyznę, aby chociaż to zdekoncentrować. Jeśli mu sie udało go trafić, natychmiast zeskoczył ze stołu, wymierzajac kopnięcie w szczękę wroga. Jeśli nie trafił krzeskrzesłem i tak zaatakował mężczyznę mocnym ciosem. Miał pewno większe doświadczenie od agenta.

Mógł tego nie robić. Mógł po prostu skończyć nieprzytomny, zamiast wychodzić poza szereg. Biedny agent. Winter Soldier, działając teraz na pełnej adrenalinie, po prostu uciął kontakt z paralizatorem i uderzył wroga bioniczną pięścią w szczękę, aby po chwili wbić ją po prostu w jego klatkę piersiową. Zostawił go z cholerną dziurą, zabierając zaraz broń mężczyzny oraz kartę ID. Kilka sekund zajęło mu ocenienie sytuacji, zanim zdecydował aktywować tryb maskowania w swojej ręce, teraz imitującej ludzką skórę i uruchomił wszelkie zamknięte przez agentów systemy. Umiał to robić, latami szkolono go jak manualnie wprowadzać zmiany, aby nie dał sobie zabrać przewagi. Wyszedł z celi, zamierzając nawet wymordować wszystkich po drodze, jeśli będzie to konieczne. Agenci mieli doświadczenie, on miał poczucie, że nie ma co stracić oraz znacznie dłuższą praktykę.

Upominam się o traktowanie postaci zgodnie z jej umiejętnościami.

Bardzo jako user chcialabym zobaczyć zwykłego człowieka, agenta tudzież, który blokuje uderzenie mające siłę około pół tony. Prawdopodobnie biedny agent właśnie skończył z połamanymi rękami. Zeskoczył ze stołu i korzystając ze swoich wyćwiczonych, giętkich mięśni, kopnął agenta w szczękę. Jeśli trafił, natychmiast zaatakował go ponownie, próbując skręcić mu kark, który powinien strzelić jak zapałka. Co prawda, złamać kark nie jest prosto ale Winter Soldier miał odpowiednią siłę aby to zrobić. Jeśli nie trafił w jego szczękę, natychmiast próbował rzucić go na ziemię, zapewne rozstrzaskując łeb agenta o ziemię. Nie chciał zabijać, ale ten człowiek sam mu stanął na drodze do wolności. Celem nadrzędnym było wydostanie się z więzienia. Nie usilne ratowanie byle NPCtów ludzi, którzy nic nie znaczyli dla Wintera.

Nie zwracał uwagi na agenta zostawionego w celi. Drzwi były dla niego otwarte, więc musiał skorzystać z tej szansy zanim przybędzie więcej osób. Wziął głęboki wdech, mentalnie nastawiając się na ucieczkę. Bardziej chciał uciec niż walczyć. Czas go gonił, podobnie jak rozkazy. Wyszedł na korytarz, próbując sobie przypomnieć jak wygląda jakikolwiek szkic bazy należącej do SHIELD. Był niemal pewien że wyjście powinno być na poziomie zero. Na razie jednak musiał uciec przed agentami. To wydawało się trudniejsze. Słyszał ich kroki, dlatego wybrał bieg w przeciwnym do tego kierunku. Plan był jasny: znaleźć zbrojownię, zabrać swoje rzeczy i się uwolnić z tego miejsca. Skręcił w jedną z wnęk, aby przeczekać tak możliwość wpadniecia na agentów. Wcześniej oczywiście zadbał o to, aby jego ręka była uzbrojona, impulsami wpływając (a przynajmniej próbując) na kamery.

Pytanie czy spalenie mózgu brzmiało tak źle, biorąc pod uwagę, co może się stać jeśli nie ucieknie zanim przybiegną agenci w większej ilości. Zacisnął dłoń w pięść, sprawdzając czy wszystkie systemy są sprawne albo czy przynajmniej większość jakoś działa. Nie chciał się zdziwić w czasie możliwej walki, nie bylo go stać na potknięcie. Stojąc w kryjówce, próbował aktywować namierzanie, które powinno przybliżyć HYDRZE jego lokalizację, aby ta mogla mu przysłać kogoś, kto ewentualnie może go wyprowadzić. Nie liczył jednak tylko i wyłącznie na nich, przede wszystkim ufał sobie, więc natychmiast obrał kolejny kierunek, planując odszukać wyjścia albo chociaż miejsca w którym składowane były rzeczy zatrzymanych przestępców. Wiele by dał aby odzyskać swoją broń i uniform. Zaczął szukać od razu jakiejkolwiek drogi, po drodze wymijając agentów jak tylko mógł. Jego doświadczenie powinno przemawiać na korzyść. Jeśli miał taką możliwość, postarał się jednego z agentów pokonać, aby wskoczyć w jego rzeczy, przy okazji wizualnie maskując swoją rękę.

Natasha nie traciła ani chwili czasu i biegła ile tylko siły jej na to pozwalały. Nie była może nie wiadomo jaką biegaczką, ale przynajmniej nie męczyła się tak jak przeciętny człowiek, więc mogła sobie pozwolić na to, bez większej obawy o ewentualną walkę.
Na miejscu znalazła się już sama. Phil został wezwany gdzie indziej i musieli się rozdzielić. Nie był to dla niej problem. Wierzyła w swoje możliwości, choć oczywiście spodziewała się wszystkiego po więźniu, który uciekł, żeby nie być nagle zaskoczona. Nie mogła jedna pozwolić na wątpliwości, bo wtedy natychmiast znalazłaby się na przegranej pozycji. Wolała na całą sytuację patrzeć racjonalnie. Natomiast jeśli chodzi o jej przyjaciela… Może i lepiej, że nie musi w tym uczestniczyć? Na dzisiaj już mu chyba wystarczy wrażeń z uciekinierami, a oni jeszcze pewnie znajdą chwilę czasu dla siebie. Kiedyś.
Romanoff zwolniła przed wejściem i już ostrożniejszym krokiem, zachowując się najciszej jak mogła, weszła do pomieszczenia. W dłoni wciąż trzymała broń, gotowa jej użyć w każdej chwili.

Nie wyglądało to najlepiej. Pierwszy, oczywiście, rzucił jej się w oczy martwy agent. Co prawda, najgorszego widoku można było uniknąć, ale i tak oznaczało to, że się spóźniła.
- Cholera - zaklęła pod nosem, podchodząc do ciała, stale jednak obserwując czy nikt nie wyskoczy nagle na nią. W końcu zaczęła też obserwować pomieszczenie, aby spróbować zrozumieć jak do tego doszło. Starała się też ocenić jak bardzo w tyle była. Tutaj nie mogła za wiele zrobić i powinna się kierować dalej. Pytanie było gdzie.
Zastanawiając się nad tym co dalej robić, usłyszała komunikat, który dał jej odpowiedź. Reakcja była wręcz natychmiastowa na rozkaz i już była gotowa odpowiedzieć, ruszając w pościg, kiedy usłyszała ten piszczący dźwięk. Mocno ją to zdekoncentrowało i jakby i tak już nie była wystarczająco w tyle, to teraz jeszcze to. Spróbowała skierować się w kierunku, o którym mówił rozkaz, starając się jak najlepiej zignorować irytujący dźwięk.