Męska szatnia agentów

Wpadł do pomieszczenia, zamykając za sobą drzwi i zaraz sprawdzając czy w nim jest w pewien sposób bezpieczny na razie. Nie zauważył żadnego agenta, tak samo jak nie dostrzegł jakichś kamer, chociaż dla pewności spróbował zakłócić sygnał przy użyciu fal elektromagnetycznych ze swojej ręki. Dopiero kiedy miał już to załatwione, wziął głęboki wdech i rozejrzał się ponownie. Był w szatni, na szczęście chyba męskiej, więc los musiał mu sprzyjać. Od razu zaczął otwierać szafki, a przynajmniej się starał je otworzyć, jak nie siłą to przy użyciu fal, zdolnych do otwierania większości zamków. Miał jak na razie jasny cel: musiał znaleźć jakiś uniform i może przy odrobinie szczęścia również kartę ID jakiegoś zapominalskiego agenta. O broń nawet nie prosił, wiedząc, że zwykle trzymana jest w zbrojowni, ale jeśli jakaś by się trafiła, pewno by nie pogardził.

Gotowy był w każdej chwili zaatakować tajemniczego tarczownika, widząc w nim tylko swojego wroga. Skutecznie jednak uspokoiły go dwa znajome słowa, które słyszał już od lat w różnych stronach świata. Chociaż HYDRĘ kojarzył z bólem, tam był bardziej bezpieczny niż tutaj. Tak przynajmniej mu wpajano przez lata indoktrynacji i prania mózgu.
Dwie minuty były jak najbardziej wręcz definicją czasu względnego. Dla jednych to było krótko, jakby nic, ale dla wyszkolonego agenta było to niemal niczym morze czasu. Miał w końcu AŻ dwie minuty, podczas kiedy czasem nawet w krótszym odstępie miał zniknąć albo wręcz wrócić do bazy, jeśli ta była wystarczająco blisko, bo na przykład ktoś niepowołany podczas Zimnej Wojny zapędził się tam gdzie nie powinien.
Przebrany w stój, tylko skinął głową na znak, że rozumie. I tak się rzadko odzywał, więc nie było to niczym nowym. Wziął kartę, sprawdzając ją szybko, aby zapoznać się z jej wyglądem oraz możliwościami i ruszył za nim, podnosząc wzrok po chwili na klapę wentylacji. Jego ręka, chociaż ukryta pod hologramem zwykłej, ludzkiej skóry, nadal była bioniczna i pokryta twardym metalem, więc wystarczyło tylko złapać klapę i pociągnąć, otwierając szyb wentylacyjny. Nie preferował takich wyjść, ale kilka razy korzystał z szybu. Nie tego oczywiście, ale zdarzało się. Spojrzał na agenta wyczekująco.

Razem z Kapitanem udał się do męskiej szatni, gdzie znalazł w miarę odpowiedni rozmiarowo strój. Ot, zwykła koszulka z logo S.H.I.E.L.D., dresowe spodnie, bielizna i buty. Wszystko wprost z pralni.
- Proszę, mam nadzieję, że będzie pasować. - dał Kapitanowi cały sprzęt i pozwolił się przebrać wskazując zasłony chociaż wolałby, aby robił to obok.

Kapitan nie miał powodów by nie wierzyć swojemu nowemu znajomemu, gdy mówił "sytuacja jest opanowana". Gdyby nie była opanowana, raczej nie mogliby wymienić ze sobą aż tylu słów, a nawet zdań! I to stojąc w jednym miejscu, więc poziom zagrożenia faktycznie musiał być pod kontrolą.
Phil faktycznie musiał być fanem Kapitana, bo tak absurdalne pomysły czasem pojawiały się również w głowie Rogersa co jest stosunkowo dziwne, patrząc na to, że mówimy o kimś kto za nemezis ma cholernego Red Skulla, ale może to wynikać również z tego, że Steve jest artystą i ma wyższy level w abstrakcyjnym myśleniu, ale także odpychał je wręcz w tym samym momencie gdy się pojawiały. By kogoś naprawić potrzeba więcej czasu i wysiłku, niż odśpiewanie trzy minutowej piosenki.
- Szczerze, miałem po prostu bardzo dużo szczęścia - i współpracującego MG. No dobra, to było trochę na wyrost, po prostu chciał się pozbyć Capa z tej przeciągającej się sesji - bo wasi agenci przybyli złapać takiego... hym... przepakowanego człowieka w czerwonym garnku na głowie. - opisywanie Juggernauta nie należało do najprostszego zadania. Na szczęście temat się zakończył i Steve, niczym rasowy chowaniec, poszedł za Philem do szatni.
- Dziękuję. - przyjął ubrania od agenta z ulgą, że kończy się jego męczenie się z prawie rozpadającym się strojem. Co prawda koszulka, jak zwykle była odrobinę zbyt mocno naciągnięta, ale Kapitan jeszcze nie przejawiał problematyki pierwszego świata i nawet nie zwrócił na to uwagi. Wyszedł zza kotarki, jeszcze obciągając koszulkę i uśmiechnął się do Phila.

Krótki opis przywodził mu na myśl Juggernauta, ale wolał nie wprowadzać w błąd Kapitana, gdyby jednak ten miał styczność z kimś mniej rozpoznawalnym, lub zwyczajnie nowym. Nigdy by sobie tego nie wybaczył! A przecież przestępców niestety przybywało, jak grzybów po deszczu i często przypadało ich kilku na jednego bohatera. Teraz te ucieczki mogły jeszcze bardziej drastycznie zwiększyć przepaść między siłami dobra i zła.
Faktycznie szczęście dopisywało Kapitanowi. Gdyby nie pojawiła się grupa S.H.I.E.L.D., to mało prawdopodobne, aby teraz znaleźli się w tym miejscu. Kto wie jak długo błądziłby Rogers ulicami Nowego Jorku, nim ktoś by mu pomógł. Phil znów poczuł się okropnie na myśl, że to mogłoby spotkać jego idola. Nie wywarł tym najlepszego wrażenia, ale jeszcze będzie mógł się zrekompensować.
Kiedy Kapitan się przebierał, spojrzał na zegarek. To był naprawdę długi dzień, który ja piszę od miesiąca na szczęście już się kończył. Od razu oderwał wzrok od tarczy i spojrzał na blondyna wychodzącego zza kotary, tylko na chwilę zawieszając wzrok na materiale opinającym klatkę piersiową. Zanotował jednak od razu, aby zamówić jakiś większy rozmiar ubrań.
- Przyjemność po mojej stronie, Kapitanie.- zasalutował mu w brytyjskim stylu i uśmiechnął się delikatnie. Nadal trudno mu było uwierzyć w to, że rozmawia z samym Kapitanem Ameryką! Bohaterem, który zainspirował go do stania się stróżem prawa. Na chwilę nawet zawiesił się podziwiając rozmarzonymi oczami sylwetkę przed nim, ale zaraz wrócił na ziemię. Odchrząknął i zwrócił się profesjonalnie do mężczyzny.
- Oprowadzę cię po obiekcie i pokaże twój pokój. Jutro czeka cię pracowity dzień w poznawaniu przespanych czasów. – orzekł krótko i wyszedł, aby pokazać mu drogę do najważniejszych miejsc i odeskortować potem do wolnego pokoju i samemu wrócić do siebie. Sam tylko nie wiedział czy trudno będzie mu zasnąć z powodu ucieczki więźniów, czy z powodu ekscytacji po spotkaniu idola z dzieciństwa.

Obaj wyszli z tematu.