Pokój Laury

Na początkową pieszczotę ze strony Kurta drgnęła spinając się i zamknęła oczy. Jak pies, którego bito przez całe życie. Jednak gdy krzywda się nie wydarzyła, a dotyk przynosił przyjemne uczucie, otworzyła jedno oko łypiąc w stronę Nightcrawlera. Poczuła się jakoś raźniej. Ale ścisnęło jej się gardło gdy pomyślała, że nie zawsze zabijała wyłącznie w obronie własnej. Pamiętała treningi.
Ucieszona więc poprowadziła go w stronę pomieszczenia, które dzieliła z Kitty. Podeszła do swojego biurka i wyciągnęła z niego książki, które dotyczyły akurat wymaganego zagadnienia i pokazała mu zadanie. Musiała wiele nadrobić, by móc funkcjonować w społeczeństwie. Podniosła jednak wzrok na mężczyznę.
- Naprawdę zna pan kogoś kto wiedziałby coś na jego temat? - wymownie dotknęła kieszonki na piersi, przyglądając się intensywnie mutantowi. Już przestała zwracać uwagę na jego niebieską skórę oraz niecodzienne elementy.

-Nie jestem pewien czy ta osoba nam pomoże... ale nikogo lepszego nie znam.
Stwierdził poważnym tonem i spojrzał na zadanie. Nie wyglądało to na coś trudnego, a jako, że podobno miał zostać nauczycielem to musiał ćwiczyć pomaganie młodszym. Jego palec wędrował po poleceniu. Pozwalał jej na próbę rozwiązania danego zadania, a dopiero gdy się w czymś jej nie udało - przychodził z pomocą i wytłumaczeniami. W końcu, nie może tego robić za niej. To ona ma myśleć i się uczyć, a on pomagać.
Musiał przyznać, że młoda zrobiła na nim pozytywne wrażenie. Zauważył bez trudu, że Laura wiele przeszła, ale Kurt również. Może dlatego im było trochę łatwiej?
-Na razie skup się na lekcjach. Moja znajoma bardzo lubi znikać i pojawiać się bez zapowiedzi. Nie wiem czy jest już w mieście, czy nadal na wyjeździe
Mógł oczywiście powiedzieć, że ostatnio gdy ją widział, kobieta zniknęła bez słowa, zostawiając go samego. Wcześniej zdążyła tylko zapewnić go, że "zaraz wróci" a więc, jak bez trudu można teraz stwierdzić - okłamała go. Kurt do tej pory miał do niej za to uraz. Ale jednak, Laurze trzeba jakoś pomóc.

Skinęła tylko głową na tę odpowiedź. Życie w laboratorium nauczyło już ją jednak cierpliwości, a pojęcie czasu było dla niej całkowicie zrozumiałe. Wyłapała jednak, że mowa o kobiecie, co było ważną informacją. Więc przynajmniej nie zawiedzie się aż tak, że nie zobaczy osoby ze zdjęcia.
Zadanie dla Kurta na pewno nie było jakieś trudne, jednak dla Laury stanowiło trudny orzech do zgryzienia. Jednak przy pomocy swojego korepetytora udało jej się w końcu znaleźć odpowiednie rozwiązania. Jego podejście dobrze na nią wpłynęło i pomimo kilku irytacji, gdy dziewczynka naprawdę nie potrafiła sobie poradzić, zadanie zostało ukończone.
- Powinieneś zostać nauczycielem - stwierdziła więc tylko na koniec ze spokojem, podsumowując tę lekcję i chowając kajecik z powrotem do szafki. Była zaskakująco zadowolona z tego wszystkiego i na jej twarzy pojawił się uśmiech.
- Nie masz z nią żadnego kontaktu? Jej telefonu? -zdecydowała się więc podpytać dale i przekręciła się przodem do oparcia fotela, by obserwować niebieskiego mutanta czujnym i bystrym spojrzeniem zielonych oczu.

-Nie nadaję się do pracowania z innymi, szczególnie z dziećmi. Mimo, że to dom dla takich jak my to nie każdy ma ogon, futra na całym ciele i mniej palców u rąk i stóp niż człowiek. Tylko bym straszył innych.
Brak wiary i pesymizm raczej z Kurta tak szybko nie wyjdą. No cóż, takie miał wady. Chętnie by został nauczycielem ale naprawdę się obawiał ,że nie podoła. Martwił się jak dzieciaki na niego zareagują. Wiele razy go wytykano palcem i nazywano potworem, że w końcu wbito mu to do głowy. Teraz tak łatwo to nie wyjdzie. Gdy postanowiła kontynuować temat Anette pokręcił głową.
-Wiem gdzie pracuje. Telefonu i tak by nie odbierała.
Stwierdził cicho. W sumie, jak znał An, to ta raczej zaspamiłaby mu telefon wiadomościami i nieodebranymi połączeniami.

Laura zmarszczyła brwi, rozważając jego słowa. Przecież o to chodzi, by uczniowie nauczyli się tolerancji, a żeby tak się stało trzeba ich konfrontować z mutantami takimi jak Kurt. Mógł stać się wzorem dla tych, którzy również mieli różne, czasem szpecące mutacje, a nie potrafili sobie poradzić z ich konsekwencjami. Ale X-23 tak samo miała swoje demony, a pamięć o tym że nie tak dawno była po prostu przedmiotem skazanym na milczenie, sprawiła, że tylko kiwnęła głową. Nie lubiła mówić, mówienie zdradzało pozycję, uczucia, mogło poróżnić. Lepiej było zachować ciszę.
Na słowa o nieodbieraniu telefonu zmarszczyła brwi, rozważając. Skoro nie tak, to musiała zrobić to inaczej. Otworzyła usta, by mu coś zasugerować gdy w pomieszczeniu pojawił się ktoś nowy. Choć wiedziała że w X-Mansion jest bezpieczna, to jednak poderwała się od razu, podnosząc w górę pięści aby z ich pomocą się bronić, gdy nieznajoma odezwała się najpierw do Kurta, a potem do niej. Dziewczynka zarumieniła się zawstydzona swoimi odruchami, chowając dłonie za plecami i spuszczając wzrok w dół.
- Dobrze, ja... ja chcę - powiedziała pewniej, choć może nie brzmiało to odpowiednio. Może powinna podziękować? Była ciekawa kim jest osoba, którą mają zrekrutować. Czy będzie tak samo inna jak Blink i Nightcrawler? A może jej mutacja będzie niewidoczna jak jej i Kitty? Spojrzała w stronę Kurta z nadzieją. Chciała zobaczyć czy z problemem jakim była nowa rekrutka również sobie poradzi.

Nim Kurt zdążył podejść do drzwi i je otworzyć, do pomieszczenia wparowała jego stara znajoma. Przesunął wzrokiem po ciele Blink jakby szukając zmian, ran czy oznak starzenia. Poczekał aż kobieta skończy mówić, w końcu nie wypada przerywać, a już szczególnie płci pięknej.
-Dobrze cię widzieć, Clarice
Powiedział cicho do swojej znajomej po czym poświęcił chwilę na zastanowienie się. Rozważał jej propozycję i może nawet by odmówił. Ale skoro Blink miałaby być sama z nową to cóż... wypadało ją wspomóc. Pokiwał głową
-Niech będzie
Powiedział cicho i przeniósł wzrok na swój pas
-Skoczyć po szable?
Zapytał patrząc w oczy Clarice

Żart Blink na chwilę zbił ją z tropu. To był jakiś test? Nie spodziewała się takich podchodów po tej szkole. Poczuła jak robi jej się zimno. Czy czekało ją więcej takich testów, na które nie mogła się wcześniej przygotować? Ale na razie cieszyła się, że tym razem jej się udało.
Dorośli zdecydowali się jednak zignorować jej obecność, a ona sama zaczęła się przysłuchiwać się ich rozmowie... która jednak okazała się nudna i nieciekawa. Szczerze ją to zawiodło, bo liczyła na naprawdę interesujące informacje, ale Nightcrawler jedynie zniknął po swoją broń, a mutantka skupiła swoją uwagę na Laurze. Która musiała najpierw zastanowić się jak odpowiedzieć na zadane jej pytanie. W końcu, kiwanie głową było niegrzeczne i należało ludziom odpowiadać normalnie.
-Ja... chyba... - Nie była pewna. Odczuwała jedynie stres przed potencjalnymi przeciwnościami oraz testami, ale nie czuła przy tym euforii.
- Wiemy kto to jest? - zmieniła więc temat, wbijając w kobietę wzrok. Ta informacja mogłaby im pomóc schwytać... nie, przekonać tę dziewczynę do dołączenia w szeregi szkoły. Może X-23 zdołałaby się z nią zaprzyjaźnić. Nie, głupoty chodziły jej po głowie. Pokręciła mocno głową, skupiając się znów na nauczycielce, rozcierając przy tym przedramiona. To była jej pierwsza misja w Instytucie, którą będzie przechodzić "tak naprawdę", a nie sesja treningowa. Miała nadzieję, że doświadczenia z laboratorium jej pomogą.

-Nic a nic się nie zmieniłaś, Blink
Powiedział zanim zniknął w obłoku dymu i pozostawił po sobie tylko zapach siarki. Przeniósł się do swojego pokoju i zabrał dwie szable, które trzymał w gablocie, żeby się nie zakurzyły. Szermierz przesunął po ostrzach wzrokiem i wykonał kilka pchnięć i cięć, jakby chciał sprawdzić czy nadal pamięta jak się walczy i czy broń dobrze leży mu w rękach. Przyczepił je do pasa i znów się teleportował
-Już jestem
Odezwał się głos z obłoku, który pojawił się na suficie. Mężczyzna przyczepiony był teraz nogami do sufitu. Prawie jak nietoperz.
-Co wiemy o tej osobie, którą mamy zabrać?
Zapytał, nie wiedząc, że kilka chwil wcześniej podobne pytanie zadała Laura.

Kiwnęła głową, rozumiejąc że musi poczekać. Głos z niekonwencjonalnego miejsca sprawił, że natychmiast przekręciła się w jego stronę twarzą, podnosząc ramiona i wysuwając odrobinę szpony. Zaraz się jednak zreflektowała, chowając ostre czubki, zażenowana własną reakcją. Powinna zacząć lepiej to kontrolować. Wepchnęła szyję w ramiona i intensywnie przyglądała się butom Blink, słuchając tego co wiedziała na temat Alice.
Wysłuchała informacji na temat ich przyszłego celu, zastanawiając się co można zrobić w tej kwestii. Może faktycznie zdołałaby znaleźć z tą dziewczyną wspólny język, patrząc na to, że obie musiały przejść prawdziwe piekło w swoim życiu. A takie przynajmniej na ten czas wyciągnęła wnioski.
- Czy mamy jakiś konkretny plan jak ją powstrzymać? - Spojrzała na swoje szpony i przez głowę przeszła wizja rzucania się na swoich nauczyciele w panicznym szale wywołanym wizją. Zrobiło jej się niedobrze na tę myśl.
- Albo jak się chronić przed jej mocą? - Zaczęła wątpić czy to na pewno była dobra misja dla niej. Przecież ona mogła stać się bronią w rękach tej dziewczyny. Zadrżała, starając się powstrzymać czarne myśli, cisnące się do jej głowy. Nie, nie, nie może do tego dopuścić.

Kurt wzruszył ramionami gdy napotkał wzrok Blink a chwilę później spojrzał nieco przestraszonymi oczami na Laurę, która pokazała szpony. Szczęśliwie zaraz je schowała co pozwoliło mężczyźnie odetchnąć. Niczym akrobata, którym w końcu kiedyś był, zeskoczył na podłogę, robiąc jeszcze piękny obrót w powietrzu i bezpiecznie wylądował w bezpiecznej odległości, za dziewczynami. Nie chciał któreś przypadkiem uderzyć ogonem. Uważnie słuchał słów Blink, która zaczęła opowiadać o ich celu. Kurt głośno westchnął, nie podobała mu się moc tej kobiety po którą mieli lecieć. Mimo, że w jego umyśle pojawił się już zalążek strachu, ten kiwnął głową.
-Czemu nasza trójka? Czemu nie zabieramy telepaty?
Zapytał ze swoim niemiecki akcentem. Dwa pytania, które również go nurtowały zadała już Laura
-Ja i Clarice jesteśmy bardzo "mobilnym" duetem ale nie wiem czy nasze moce nas ochronią przed tą całą Rosalie

Wysłuchała informacji od Blink, rozumiejąc że sprawa wyglądała poważnie. Przynajmniej wiedziała, że jakoś może uniknąć zostania marionetką w rękach kolejnej osoby. Nie chciała skrzywdzić swoich potencjalnych nauczycieli, albo cywili.
-Więc... ruszamy? - Czuła potrzebę działania i chciała jak najszybciej zająć się potencjalnie zagrożoną dziewczyną. Oblizała wargi, patrząc na jednego i drugiego dorosłego w oczekiwaniu na werdykt.

Kurt unikał walki jak ognia... i pokazywania swojej prawdziwe twarzy. Chociaż do tego drugiego powoli się przekonywał. Wracając, chodziło mu tylko o ewentualną możliwość obrony przed mocami ich, brzydko mówić - celu. Kiwnął jednak głową, na znak całkowitej głowy z tym co mówiła Blink.
-Masz rację
Stwierdził, gdy wspomniała o wizycie Rosalie w zakładzie psychiatrycznym. Mimo wszystko telepata może mógłby ochronić ich umysły przed ewentualną ingerencją ale nie chciał się kłócić z przyjaciółką. Poza tym, może wszyscy telepaci w Instytucie byli zajęci?
-To zależy od formy iluzji
Z doświadczenia wiedział, ze nic nie jest oczywiste a przyszłość lubiła zaskakiwać. Plany często zawodziły, pojawiał się przynajmniej jeden czynnik, który obracał sytuację o sto osiemdziesiąt stopni. Mimo wszystko ich plan zdawał się być dobry, jak na raczej skromne środki. To musiało wystarczyć.
-Bierzemy X-Jeta?
Zapytał delikatnie się uśmiechając. Od jakiegoś czasu odczuwał tęsknotę za pilotowaniem tej maszyny więc chętnie wskoczyłby za stery ich wersji Blackbirda. A pilot był z niego całkiem dobry, przynajmniej za takie uważał się nasz skromny demon.
-Oczywiście, musi się obejść bez wybuchów?
Zadał bardzo oczywiste pytanie, w końcu nie chceli by było o nich głośno w mediach. Ale mimo wszystko, lepiej było się upewnić. Szczególnie, że Laura mogła nie należeć do tych co wykonują misje po cichu i bez trupów.