Sala wejściowa

Był agentem, dlatego miał podzielną uwagę i pomimo żartów skierowanych do Oneshota nie tracił na czujności. Nie miał czynnika regencyjnego Deadpoola, aby pozwolić sobie na przyjmowanie każdego ciosu, a co za tym szło musiał uważać chociaż częściowo na otoczenie. Niestety zazwyczaj w tym pilnowaniu tego, co dzieje się wokoło pomagał mu słuch i zapach, zaraz potem sokole oko, ale niestety w tym momencie skafander chociaż pomagał w ochronie przed promieniowaniem, to nieco tłumił jego zmysły. Szkoda, że dowiedział się o tym dopiero teraz, ale lepiej późno niż podczas umierania? Przynajmniej mógł już z pewnością założyć, że lepiej skupić się na przeszkoleniu Tarczy, a nie doświadczeniu w Avengers.
Słysząc rozkaz dobył łuku i wybuchowej strzały, którą natychmiast nałożył na majdan i naciągnął cięciwę. Wolał na razie korzystać ze swojego sprzętu i tylko w przypadku wielkiego bossa sięgnąć po cudo od Tarczy. Zresztą, o wiele szybciej i sprawniej sięgnął po znaną sobie broń i błyskawicznie gotowy był do ataku. Ich jednak zadaniem było przedostanie się do środka. Skupił się więc na tym, aby nie odwrócić wzroku na Wdowę, która bynajmniej nie pasowała do tego typu misji i skoncentrował uwagę na Felicity, aby w razie czego to ją ochronić przed atakiem z zaskoczenia.
A skoro udało im się dostać do środka, to czujnie oberwał otoczenie, aby jednak tym razem nie dać się złapać jak przedszkolak i w razie konieczności puścić strzałę w przeciwnika. Szkoda tylko, że gdzieś z tyłu nadal trawiła go troska o Natashe. Głupie, prawie w ogóle jej nie znał, ale martwił się o nią bardziej niż o innego członka drużyny.

Zostańcie na czatach? Przynajmniej MG zdaje sobie sprawę z frajerstwa agentów więc, hej! Może faktycznie zginą na sam koniec! Wiadomo, jak już być frajerem to chociaż porządnie. W każdym razie, Felicity nie zwracała uwagi na drużynę. Była ona...gdzieś tam, zajęta czymś innym, więc wyciągnęła laptopa, żeby spróbować przejąć kamery, a może zapętlić w nich obraz, skoro byli już w środku i nawet mogła się podpiąć pod sieć miejscową. Oby tylko Leader nie miał żadnych wirusów w systemie! Inaczej będzie musiała mu własnoręcznie roztrzaskać głowę powerbankiem, a trochę szkoda bo jednak się do niego przywiązała emocjonalnie.
- Uważaj z tym, co? Zrobisz sobie krzywdę. - Zerknela na Huntera, nie kryjąc rozbawienia w swoim głosie. Bądźmy szczerzy: każdy słyszał historię o samopostrzeleniu się swoim sprzętem.
Wróciła do swoich zajęć, skoro i tak stali. W międzyczasie nawet odczytała powiadomienie z Facebooka, nadal cierpliwie oczekując kolejnych rozkazów czy jakiejś aktywności z Sześcianu.
- Grałeś w Resident Evil? Patrz, wychodzi na to, że jestem Moirą, a ty Claire. Wiesz co to znaczy? Dojdziemy na sam koniec, a tam nas dopiero zabiją. Ale! Zdążymy nadać sygnał S.O.S. Chyba, że zostaniemy jak ta dwójka z trzeciej części i umrzemy na napisać początkowych, jeszcze nawet przed tytułem gry. - Aż dziwne ale nadal była zdumiewająco radosna. Cóż, zawsze chciała być jak Moira i naparzać ludzi łomem jak...jak Joker? Czy to porównanie złożone? Mniejsza z tym, ważne że jeszcze nic ich nie atakowało.

Hannah potrzebowała ich do chronienia pleców, chociaż Nikolaja wolał już raczej ruszać w kierunku laboratoriów. Leader o nich wiedział, a to oznaczało już pewność stawienia czoła jego pupilom. Był bystry, pewnie i tak wiedział po co przybyli. Ich jedyną przewagą miała być w tym przypadku szybkość, bo za cholere nie ma opcji, aby wygrali z przeciwnikami wielkości małego czołgu. Gdzie jest Hulk, aby ich porozwalać? Może She Hulk chociaż? Ale nie! Musieli tutaj utknąć sami… Gdzie są Avengersi?!
- Chyba wolę zrobić krzywdę sobie niż poczekać na to, co zrobią ze mną ci stąd. – jakoś próba znokautowania samego siebie i przespania całej tej sprawy przeszła mu przez głowę, ale będzie niestety musiał być bardziej przytomny. On może zginąć, ale jeśli Felicity zawiedzie na misji, to bał się, że czarny gnom z jednym okiem przywróci go do żywych i zabije jeszcze raz, tylko że o wiele brutalniej i powolniej od… Madmana?
- Nie dziękuję, mam chorobę lokomocyjną i źle znoszę wszelkie podróże. – odpowiedział przerywającemu Felicity złoczyńcy i błyskawicznie sprawdził otoczenie, od razu mierząc w sufit i tam posyłając strzałę, która miała naruszyć już i tak wątłą konstrukcję zwalając na przeciwnika tony gruzu, aby chociaż na chwilę go spowolnić.
- Mam dobre przeczucia. Chyba umrzemy pierwsi. – rzucił do swojej partnerki sięgając po drugą strzałę, tym razem elektryczną podkręcając ją nieco, aby faktycznie dotknęła ich przeciwnika i od razu położył na majdan.

Nie była frajerem aby odświeżać połączenie. Zdalnie próbowała zmieniać sieć, bo halo, selfie z misji samobójczej sa na topie! Ale co im po selfie jak nie przejdzie dalej? Chyba, że to miała być kompletnie gra. Wiadomo, robisz selfie, umierasz, kolejny gracz znajduje twój telefon i się creepuje. Brzmi jak plan! Znaczy...bez umierasz i - co ważniejsze - bez gubisz telefon. Tego by nie przeżyła.
- Moja matka nie żyje, więc może mieć pewne problemy w identyfikacji... Może chce pan opowiedzieć o swojej matce, panie wielki? Musiała być naprawdę wspaniałą kobietą. Chyba, że nie była. Też możemy o tym porozmawiać. Potrzebuje pan przedyskutować swoje problemy? - Spojrzała uważnie na Madmana, powoli zamykając laptopa. Każdy zasługiwał na możliwość rozmowy! Może nie był wcale taki zły tylko niezrozumiany? Ona też by się zezłolowała jakby nikt jej nie rozumiał!
- Przeszkadzasz mi w rozmowie z tym zagubionym chłopcem. - Przeniosła wzrok na Huntera, który jak typowy facet musiał od razu reagować agresywnie. Westchnęła ciężko, wyciągając zaraz powerbank, żeby w razie czego - na przykład jakby Hunter wkurzył tego biednego chłopca - móc rzucić nim w napastnika. Nie chciała przecież mu robić krzywdy jakiejś większej, kiedy jeszcze mogła mu przemówić do rozsądku.
- Nie zamierzam umierać. - Powiedziała poważnie zanim stwierdziła, że powerbank teraz to beznadziejny pomysł. Zamiast tego więc wyciągnęła szklany pojemnik z napalmem, gotowa spalić Madmana jeśli nie zechce rozmawiać z nimi kulturalnie. Znaczy...nie spalić jego. Tylko korytarz aby odciąć to skrzydło. Tamto, znaczy. Bez niej i Huntera w środku. Plany jednak miały to do siebie że się nie udawały. Zwłaszcza frajerom.

Miał wystarczająco dużo pewności, że sesja terapeutyczna w żaden sposób nie uspokoi Madmana, który także w żadnym przypadku zagubionym chłopcem nie był. W końcu doktor Samson sam z rozmawiał z więźniami, kiedy byli w celach, a najwyraźniej to nie pomagało w resocjalizacji. Przynajmniej nie osobom, które tutaj zostały, aby walczyć zamknięci w bastionie przygotowując się na całkowitą zagładę świata. Ewentualnie Madman ze swoim małym móżdżkiem był potencjalną zabawką Leadera, a wtedy rozmowa i tak na nic się zda.
Powiedźmy sobie szczerze, zostały tutaj jednak jedynie takie osoby, które były zatwardziałymi przestępcami, którym podobało się ranienie, zabijanie i okradanie innych dzięki swojej sile. Madman nie był wyjątkiem, tak samo jak i jego brat dowodzący całym tym tałatajstwem.
Wybuch na pewno zrobił niemałe poruszenie, ale zacisnął szczęki zirytowany tym, że sufit nie spadł jednak na Madmana więżąc go na nieco dłużej niż kilka sekund. Trochę szkoda tak szybko tracić drugą strzałę, ale podniósł gotową na majdanie do puszczenia, kiedy do gry włączyła się Felicity. Najwyraźniej rozumiejąc, że chyba faktycznie mogą umrzeć… Co prawda ogień w korytarzu tuż przed ich wyjściem i jedynym wejściem wydawał się mało przyjemny, ale chociaż udało się bardziej spowolnić agresora, jednocześnie szczęśliwym trafem zaliczając doublekill, bo w ataku ucierpiała i wyjąca zjawa rzucająca się do wentylacji.
Nie musiał dostawać drugi raz rozkazu. Każda chwila była cenna, a im akurat los postanowił dać przeciwnika szarpiącego się z przeszkodą AKURAT obok ich drogi. Nie odwracając się więc do Black Widow i Oneshota, wskazał Felicity drogę mając nadzieję, że jednak nie zdrętwiała aż tak, by teraz zastygnąć jak słup soli, ani tym bardziej uważać, że dalej nie idzie, bo nie.
- Idź przodem, będę cię osłaniać. – rzucił do blondynki gotowy porazić prądem Madmana czy cokolwiek innego, co wyskoczy im na drodze. W ewentualności nawet sam osłaniając ją przed potencjalnym atakiem. Jego rolą było ochranianie jej i miał zamiar wywiązać się z tego obowiązku nie z powodu lubienia jej, ale takiego celu misji.

Jak to nie chciał się bawić w rozmowy terapeutyczne? Możliwe, że w końcu ktoś go zrozumiał a przynajmniej chciał zrozumieć, a on z foszkami? No wstyd. Żeby to tak się zachowywać... biedna kobieta, która była matką tak niewychowanego tanka. Gdyby Felicity była jego matką, właśnie teraz zarobiłby szlaban stulecia na bycie wrednym gnojkiem. Przecież to się nie mieści w głowie, żeby się tak zachowywać! Ale mniejsza z niewychowanymi tankognojkami, bo najwyraźniej mieli problem i nawet Huston nie miało jak im pomóc. Chociaż, kto wie? NASA podobno ma wszędzie podsłuchy. Albo CIA, ale wszyscy - a zwłaszcza Felicity - wiedzą, że NASA i CIA to tak naprawdę jedna organizacja pracująca dla Mistrza Yody, który na bazie zgromadzonej wiedzy szkoli kolejne pokolenia Jedi. Przerażające, ale na bank prawdziwe. Jedno jest za to pewne: Felicity byłaby świetnym Jedi, biorąc pod uwagę, że zaczynając z najniższych stat już zaliczyła doublekill, podnosząc staty Frajerskiego Duo, dzięki atakowi napalmowoszczęściowofrajerskim, przez co korytarz stanął w ogniu. Patrzyła przez chwilę jak wszystko płonie, a nad nią dosłownie brakowało jarzącego się neonu z tekstem Burn! Burn! Burn! i może jakiegoś evil laught gdzieś w tle. Błyskawicami też by nie pogardziła... Ale nieważne. Ocknęła się zaraz i spojrzała w stronę widocznej w dymie sylwetki Frajera Alfa w tym teamie.
- To było... niesamowite! - Uśmiechnęła się szeroko pod swoim hełmem, niemal radośnie biegnąc przodem, zostawiając Huntera kawałek za sobą. Zdecydowanie, bliżej jej było wyprawy po truskawki do Holandii jak walce o życie w Sześcianie. Nie była jednak całkiem bezbronna. Wyciągnęła drugi pojemniczek, gotowa w każdej chwili nim cisnąć w twarz wrogowi. A w tle brzmiało Eye of the tiger!
Burn! Burn! Burn!
- Ej, Hunter. Byłeś w tej nowej kawiarni niedaleko Triskelionu? Podobno mają niesamowitą kawę. Wiesz jak ją nazwali? Cap America. Mrożoną kawę. Łapiesz? - Czemu musiała się tym podzielić? Bo to Felicity i wszystko jasne.

Wbiegła do środka, czując pewną ulgę, że nie musieli się dłużej użerać z Wreckerem, choć wciąż miała w tyle głowy, że zostawili z nim Samsona. Oczywiście nie uważała, że sobie nie poradzi z nim, ale miała wciąż obawy z prostej niewiedzy. Nie było jednak czasu na myślenie o tym, mieli zadanie do wykonania. Dym w środku nie napawał optymizmem, ale nie było, co panikować. Szybko rozejrzała się, na tyle na ile było to możliwe, czy nic im nie grozi, żeby zobaczyć agentkę Jones i Nyxa. Widok żyjących osób na pewno napawał ją lekkim optymizmem. Podeszła do nich.
- Został, żeby osłaniać nas przed Wreckerem - wyjaśniła szybko Natasha, nie wdając się w szczegóły, na które zwyczajnie nie było czasu, i nie okazując obawy o to, że coś mu się może stać. Nie potrzeba było martwić kolejnych osób, zwłaszcza, że kobieta i tak wyglądała na poddenerwowaną. - Jak wygląda sytuacja? - zapytała, chcąc wiedzieć na czym stoją i co tu się właściwie zadziało. Warto mieć wiedzę o tym, co ich czeka dalej. Poza śmiercią.