Sala operacyjna

Spowolniony przez proces kriogenezy organizm powoli wracał do życia pod lampami nagrzewającymi. Przyspieszenie krążenia krwi, powodowało specyficzne uczucie ucisku w całym ciele. Powoli nagrzewały się mięśnie, ścięgna. Cały proces trwał sporo czasu, ale dawał także możliwość na nowo rozeznania się w znajomej sytuacji. Winter Soldier poruszył bioniczną ręką, gdy tylko odzyskał czucie w łączeniu mięśni. Potrzebował jeszcze trochę czasu, żeby się całkiem rozbudzić. Pamięć mięśniowa spowodowała zaciśnięcie prawej dłoni w pięść. Dopiero po kilku długich godzinach otworzył oczy, mrużąc je zaraz, kiedy spojrzał wprost w wiszącą nad nim lampę. Niemal go oślepiła na dobrych kilka sekund, kiedy podniósł dłonie aby się zasłonić przed światłem. Nie wiedział gdzie jest. Zerknął w bok i chociaż baza przypominała tę w której zasnął kilka lat temu...pewne rzeczy się różniły. Nie przypominał sobie aby w poprzedniej bazie były niektóre narzędzia, urządzenia. Słyszał maszynę, zajmującą się sprawdzaniem jego stanu fizycznego. Miarowe pikanie doprowadzało go do szału, zdecydowanie. Pulsowanie w głowie dodatkowo go irytowało. Spowodowane było zapewne praniem mózgu, często miewał to uczucie. Tak samo jak napady migreny.

Z początku za bardzo skupiał się na swojej bolącej głowie, żeby zauważyć jak ktoś dotyka bioniczną rękę, chronioną przez specjalne, metalopodobne osłony. Nie czuł nacisku kiedy ten był zbyt lekki. Przeniósł wzrok na jednego z naukowców, zanim niespodziewanie wyprowadził cios prawą pięścią w okolicę jego brzucha, zrywając się całkiem z miejsca. Urywane fragmenty wspomnień mówiły, że nie powinien tu być. W żadnej z baz HYDRY. Wściekły i zagubiony, jednocześnie obmyślał strategię opuszczenia tego miejsca i pokonanie wrogów. Warknął pod nosem przekleństwo po rosyjsku, wyrywając różnego rodzaju urządzenia mające mierzyć jego impulsy życiowe. Musiał stąd wyjść. Nie chciał przecież być zabawką tych ludzi. Nie mieli prawa mu tego robić.

Najgorsze chyba jest to, że słowo nie zabierało przytomności a jedynie możliwość panowania nad ciałem. Winter Soldier osunął się na ziemię, tracąc jakąkolwiek szansę na obronę bądź atak. Był bezwolny jak marionetka w rękach tych ludzi, a jednocześnie świadomy tego co z nim robią. Właściwie wtedy nawet dokładniej czuł co robią z nim ci ludzi. Jakby każdy nerw jako rekompensatę za brak ruchu uważał nadmierne odbieranie bodźców. Było to naprawdę denerwujące.
Cały kwadrans jednak jakby nie patrzeć był dla naukowców. W ciągu niego nie był w stanie zrobić absolutnie nic i stawał się bezsilny. Przeniesiony na inne urządzenie, nawet nie mógł stawiać oporu. Cóż za ironia. Słowo, które go "wyłączało" oznaczało towarzysza podróży. Kogoś kogo nie miał. Ciekawe czy wzięto pod uwagę ironiczny wydźwięk podczas ustalania słowa, czy po prostu użyto tego, które pada rzadko, żeby nie znały go przypadkiem potencjalne ofiary. Pewno Winter Soldier nie dowie się tego nigdy.

Pasy - a właściwie metalowe, solidne obręcze, zapewne wzmocnione jakimś vibranium czy czymś w ten deseń - trzymały go wyjątkowo mocno. Nie był w stanie nawet odrobinę się odsunąć, kiedy odzyskał kontrolę nad swoim ciałem. Do bólu nie da się przywyknąć, także mimo wielokrotnego czyszczenia pamięci, za każdym razem bolało tak samo. Głośny krzyk mężczyzny poniósł się po sali, zapewne wyciszonej specjalnie aby nie niepokoić innych naukowców przy ich pracy. Ból przypominał wbijane w umysł szpilki rozgrzane do czerwoności. Tysiące szpileczek, jedna przy drugiej. Każda kolejna zabierała mu część dawnego życia, które sobie przypomniał przypadkiem. Rozszarpujące całe jego jestestwo i zastawiające posłuszną woli panów maszynę do zabijania. Z każdą chwilą coraz bardziej obojętniał, aż do zakończenia prania mózgu. Szaro-niebieskie oczy patrzyły bez żadnego wyrazu przed siebie, gdy czekał na kolejne rozkazy.

Przez chwilę siedział w kompletnym bezruchu, przypominając bardziej posąg niż żywego człowieka. Jego oddech stał się tak płytki, że tylko wprawione oko mogło zauważyć iż jego klatka piersiowa ciągle się porusza. Od dawna była to naturalna reakcja organizmu mężczyzny na szok po czyszczeniu pamięci. Nie wiedział gdzie jest i po co, nie potrafił sobie przypomnieć. Zauważył po chwili książkę, którą trzymał mężczyzna. Po plecach przeszły mu dreszcze. Nie umiał powiedzieć dlaczego ale książka go przerażała. Patrzył na mężczyznę, nie mając i tak możliwości obrony przed - wydawałoby się - słabym przeciwnikiem, dysponującym tylko książką.
Pierwsze dwa słowa zaostrzyły jedynie jego niepokój, budząc odruch jakim były próby uwolnienia się z obręczy. Przy trzecim, Winter Soldier zaczął odczuwać niemal fizyczny ból, porównywalny do uderzenia pięścią w brzuch. Mocno. Kilka razy.
- переста́нь! - Spojrzał na naukowca, szarpiąc się w obręczach, które próbował wyrwać i się uwolnić. Z każdym słowem było coraz gorzej. Przy ostatnich ból osiągał apogeum, powodując że nie był w stanie na niczym się skupić. Wraz z końcem sekwencji, wszystko minęło. Oddychał ciężko, patrząc na mężczyznę wypranym z wszelkich emocji wzrokiem.
- Я готов отвечать. - odpowiedział bezbarwnym tonem, patrząc przed siebie.



*переста́нь - przestań
* Я готов отвечать - gotowy na rozkaz

Słuchał go uważnie, patrząc bez najmniejszego mrugnięcia przed siebie. Prosta misja. Strzec bezpieczeństwa przywódcy, pilnując aby nic mu się nie stało. Znacznie prostsza niż zabójstwa, których nawet teraz nie pamiętał.
Co do sekwencji, kilka razy przerwali na jego prośbę. W celach edukacyjnych. Nie mógł tego pamiętać, ale wtedy sprawdzali jak długo może tak zwijać się z bólu, aż wreszcie sekwencja zacznie mijać. Odpowiedź była jedna: długo. Ciężko powiedzieć ile dokładnie wtedy wytrzymał. Wystarczająco jednak było to bolesne, aby stracił wreszcie przytomność, co nie jest takie łatwe biorąc pod uwagę, że był SuperŻołnierzem, stworzonym przez HYDRĘ.
- да, сэр. - Odpowiedział obojętnie. Zrozumiał swoją misję i gotowy był zrobić wszystko aby ją wypełnić. W końcu - zgodnie z tym co wmawiali mu naukowcy - dzięki swojej pracy zmieniał świat i pomagał ludzkości. HYDRA przecież dążyła do pokoju światowego, nie mogła więc być zła. Powoli podniósł się z miejsca i spojrzał na mężczyzn, czekając aż dostanie swoją broń zanim ruszy wykonać zadanie. Był teraz maszyną do zabijania, posłusznym Obiektem mającym jasne cele. Sekwencja uruchomiła programowanie, czyniące go marionetką na sznurkach w mackach HYDRY. Chciał czy nie - należał do HYDRY i nie zapowiadało się na to, aby szybko miało ulec to zmianie...albo w ogóle.


да, сэр* - Tak, sir.