Mieszkanie Nicka Adamo

Tłumaczenie Nicka sprawiło, że coraz trudniej było jej zrozumieć obecne społeczeństwo. Z każdą chwilą, w ich zachowaniu, dostrzegała kolejne sprzeczności.
- Ale czy właśnie nie za to im płacą? Za ochronę? Skoro uważa, że pensja jest za mała, czemu nie przedyskutuje tego z pracodawcą, albo nie poszuka lepszego miejsca? Nie oszukujmy się, przez swoje nastawienie nie robi nic. Jeżeli faktycznie płacą ochroniarzom za opieprzanie się, to ja chcę tę robotę.
Krótko i szczerze. Po co ma żyć w nędzy i rozpaczy, jak może zatrudnić się w takim klubie, oprze się o ścianę, będzie gapić na gości, a jak przyjdzie co do czego, machnie na to ręką, bo po pijaku to norma i nie ma czym się przejmować.
- Mówiąc szczerze, nie wiem już, co jest gorsze. Nieuchwytny, seryjny zabójca czy niekompetencja policji... Ech, gdybym tylko miała super węch, może udałoby mi się go wytropić, z tak charakterystyczną wonią, jaką posiada... Że też akurat tej umiejętności nie ma w moim zestawieniu.
Była lekko niezadowolona, nie dlatego, że nie posiadała wyostrzonego zmysłu powonienia, a przez nieuchwytność sprawcy.
- Może morderca zna rozmieszczenie kamer? Te trzy dni przerwy mogą mieć na celu zbadanie terenu i przygotowanie potencjalnej drogi ucieczki. Dodatkowo mógł wiedzieć o jakości nagrań z Bristol Garage. Może posiada jakąś wiedzę na temat sprzętu? Oczywiście zawsze mogło dopisać mu szczęście, jednak biorąc pod uwagę jak bawi się z policją, obstawiałabym inteligencję.
Spojrzała na niego poważnie. O jakim ryzyku była mowa? Ujawnienia jego drugiej działalności?
- Jeżeli ta przysługa dotyczy monitoringu, zawsze mogę spróbować wkraść się i wypożyczyć nagranie z feralnej nocy. Z naciskiem na wkraść, włamywacz ze mnie marny.
W myślach nie czytała, mogła jedynie bazować na ich ostatnim temacie, dlatego też wolała się upewnić, co dokładnie chodziło policjantowi po głowie. W końcu mógł wpaść na coś nieco odmiennego.
- Nasz sprawca jest na tyle bezczelny, że zostawia podpis w postaci DNA. Silny i na nieszczęście, nieuchwytny. Jeżeli nie uda się go dorwać przed kolejnym atakiem, życzę mu tego, aby zamiast ofiary, trafił na obdarzoną, która najzwyczajniej w świecie, skopie mu tyłek.
Były to niezwykle szczere życzenia, wypływające wprost z dobrotliwego serduszka mutantki. Czuła, że właśnie tego sprawca najbardziej teraz potrzebuje - solidnego lańska i niemiłej niespodzianki.
- Skoro tak bardzo potrzebuje wyzwania, taka jednostka z całą pewnością mu je dostarczy - zaczęła, po czym westchnęła. - Zapewne traktuje to wszystko jak dobrą zabawę. On sobie ulży, ludzie zaczną gadać, a bezradna policja będzie błądzić niczym ślepiec w bezgwiezdną noc... Jakim chorym człowiekiem trzeba być, aby wykorzystywać swoje uzdolnienia do krzywdzenia innych. To tak samo, jakbym wyszła na ulicę i zaczęła smażyć ludzi, bo nie mam co robić i strasznie się nudzę, a strzelanie do ruchomych celów to moja ulubiona forma rozrywki. Mniejsza, skupmy się na sprawie...

- Szkoda tylko, że brak logiki tak często występuje u ludzi, od których zależy nasze bezpieczeństwo. Sami podjęli się pracy w tym zawodzie, a więc zaakceptowali związane z nim ryzyko. Zobowiązali się chronić ludzi za cenę własnego zdrowia, a w niektórych przypadkach, nawet i życia. Wybrali jeden z najodpowiedzialniejszych zawodów, aby następnie dać ciała po całości. Skoro wiedzą, że się do tego nie nadają, dlaczego nie poszukali pracy w innym miejscu? Miałam przyjaciela, żołnierza. Stracił kończynę podczas jednej akcji, ale nie żałował swojej służby. Był dumny, że mógł walczyć dla kraju, nawet jeśli jego życie potoczyło się fatalnie. Był oddany temu, co robił.
Liv natomiast była dumna z tego, że miała okazję poznać tak wspaniałego człowieka. Wciąż jednak nie potrafiła pogodzić się z jego śmiercią. Thomas był dla niej jak ojciec, którego nigdy nie miała. Nie tylko pomógł jej się odnaleźć w nowym świecie, ale także pokazał kilka sztuczek z zakresu samoobrony. Przy nim czuła się niezwykle bezpiecznie, choć dni swej świetności miał już dawno za sobą.
Kulka podskoczyła, wyraźnie niezadowolona ze słów policjanta. I pomyśleć, że już prawie zaczynała go akceptować. Mutantka natomiast nie przejęła się za bardzo jego stwierdzeniem, w przeciwieństwie do swojego przyjaciela, była całkowicie spokojna, mało tego, nawet zaśmiała się ciepło.
- Kwestia czasu - odparła z szerokim uśmiechem. - Nieco poćwiczę i tak odpicuję Sparky'ego, że nie jeden narobi ze strachu w gacie. Na razie moje możliwości są dość skromne, ale jak tylko wezmę się za ostry trening, ta kuleczka śmiało będzie mogła robić za ochroniarza samego prezydenta!
Była niezwykle pewna swego, co dało się dostrzec nie tylko po jej postawie, ale i charakterystycznym błysku w oku. Choć Sparky z założenia miał robić za specyficzne zwierzątko, a nie maszynę do zabijania, słowa policjanta zachęciły małolatę do rozwoju bojowego. Może nie zrobił tego umyślnie, ale jego wypowiedź zabrzmiała jak wyzwanie. Nie mogła zatem nie zareagować.
- To świetny pomysł, ale skoro za cel padły kluby ze świetną renomą, wszelkie negatywne komentarze nie będą po prostu znikać? Mimo wszystko warto się w to zagłębić, im więcej znajdziemy powiązań, tym lepiej. Kluby z całą pewnością nie były przypadkowe, gdyż sprawca usilnie trzymał się jednej strony.
Nastolatka nie dała po sobie poznać, że jego odpowiedź, choć odmowna, wprawiła ją w dobry nastrój. Patrzyła na niego poważnie, wysilając się na odrobinę profesjonalizmu.
- W porządku, choć ryzyko złapania, a już tym bardziej zranienia, jest prawie zerowe. Potrafię stawać się niewidzialna - wyjaśniła z szerokim uśmiechem. Cały profesjonalizm szlag właśnie trafił. - Nie będę jednak ukrywać, że dodatkowa przysługa pozwoliłaby nam zaoszczędzić na cennym czasie, którego i tak mamy stosunkowo niewiele, a szansa wykonania przeze mnie zadania, nie jest dostatecznie wysoka.
Nie zamierzała się z nim o to wykłócać. To on był tutaj najstarszy, a co za tym idzie, miał najwięcej doświadczenia. Potrafił lepiej ocenić ryzyko poszczególnych działań, choć prawdą było, że nie posiadał pełnego wglądu w umiejętności małolaty.
- Nie wiem, wiem tylko tyle, że tego kolesia trzeba złapać, nim jeszcze bardziej zszarga takim jak ja reputację.

- Świat byłby bezpieczniejszym i milszym miejscem, gdyby ludzie nie potrzebowali ochrony - zauważyła. - Jednak zawsze będą nas napędzać te negatywne emocje, bo jak na ironię, to właśnie one rodzą postęp.
Słysząc słowa Nicka, zaśmiała się wesoło i pogłaskała palcem kulkę, aby ta choć trochę się uspokoiła.
- Mamut! Skoro ma być to ochrona na miarę prezydenta... - zażartowała, ale spoważniała. - Już teraz mogę zrobić coś większego, jednak zdecydowałam się na taki, a nie inny kształt. Chciałam, aby Sparky był na swój sposób wyjątkowy, ale także prosty do stworzenia. Kulka nie jest zbyt wymagająca i nie pochłania dużej ilości czasu.
Jeżeli na prawdę postanowiłaby zakwalifikować tą zdolność do umiejętności bojowych, wybrałaby dwa, może trzy kształty i zaczęła je ostro ćwiczyć, aby jak najszybciej uformować towarzysza w walce, w końcu wtedy każda sekunda byłaby na wagę złota. Na razie jednak widziała w tych stworzeniach swoiste zwierzątka. Nie musiała się zatem spieszyć z ich kreacją, mogła być jak rzeźbiarz, który powoli dopieszcza swoje dzieło do perfekcji.
- Mimo wszystko, warto byłoby się także rozejrzeć po oficjalnych stronach klubu. Dodatkowe informacje nigdy nie zaszkodzą, a kto wie, może i dzięki temu wpadniemy na coś istotnego. W końcu im więcej powiązań znajdziemy, tym większą szansę będziemy mieli na wyznaczenie prawidłowego miejsca ataku.
Dziewczyna wzruszyła ramionami, chciała mu też coś powiedzieć, jednak wstrzymała się po usłyszeniu jego kolejnych słów. To na nich postanowiła się skupić.
- Jak zajdzie taka potrzeba, zdradzę ci wszystkie moje możliwości. Znajomość naszych umiejętności będzie potrzebna przy wymyślaniu planu działania. Siłowe rozwiązanie nic nie da, nie jest to przeciwnik, z którym można się mierzyć bez przygotowania. Zwłaszcza, jeśli chce się go pojmać.
Przytaknęła skinieniem głowy. Pomoc w schwytaniu tego drania była priorytetem. Im mniej osób skrzywdzi, tym lepiej.
- Hmm... Dobre pytanie. Zapewne twój przyjaciel potrzebuje czasu na zdobycie materiałów, dlatego dobrze byłoby zacząć od przesłuchania. Może pierwsza z przyjaciółek, później nagranie, a następnie druga? To dałoby czas twojemu kumplowi, jednocześnie nie zatrzymując śledztwa, a gdybyśmy natrafili na twarz potencjalnego sprawcy, druga znajoma mogłaby ją rozpoznać. Jeśli jednak twój przyjaciel jest w stanie załatwić nagranie ekspresowo, możemy zacząć od tego. Najważniejsze to zaoszczędzić jak najwięcej czasu. Przeglądanie stron internetowych zostawimy na koniec, można to robić bez względu na porę dnia. No chyba, że jest możliwość, aby przeglądać je w trasie. Wtedy cały czas będziemy szli do przodu.

- Ale są silne, wytrzymałe i mogą staranować wroga!
I przy okazji kilku cywili. Całe szczęście, nie mówiła tego poważnie. Fakt, rozmiar bywał korzystny, jednak Nick miał całkowitą rację. Ciasne uliczki czy korytarze białego domu, nie wpłynęłyby pozytywnie na mobilność takiej jednostki.
- Sparky? Daje niewielkie ciepło i może się ze mną komunikować za pomocą elektryczności. I to w zasadzie tyle. Nie stworzyłam go z myślą o walce - wyjaśniła.
Nie trudno było się tego domyślić. Kuleczka, jak już zauważył mężczyzna, nie wyglądała na groźną. Niewielka, niepozorna, ale to i może lepiej? Wystarczy przypomnieć sobie jej niedawny pokaz. Jakie szkody wyrządziłby nieposłuszny, elektryczny mastif?
- Owszem. Mówiąc szczerze, również nie chciałabym się z nim mierzyć. Jego cechy, dają mu solidną przewagę. Sam zapach utrudniłby nam walkę. Potrzebowalibyśmy masek, jednak te mogłyby zostać uszkodzone podczas potyczki. No i pozostaje jeszcze kwestia zmysłów. Istnieje duże prawdopodobieństwo, że atak z ukrycia nie miałaby sensu. Nawet z pomocą mojej niewidzialności. Mógłby nas przecież wyczuć lub usłyszeć. Gdyby naszym celem było zabójstwo, mogłabym przystąpić do walki w zwarciu, podczas gdy ty, starałbyś się go zdjąć na odległość. Mamy go jednak dorwać żywego, co stanowi kolejne utrudnienie.
Liv starała się myśleć chłodno, nie jak szczeniak, który chełpi się swoją mocą. Nie należała do osób o niskiej samoocenie. Nie była też tchórzliwa i nie unikała wyzwań, jednakże znała granicę między odwagą, a czystą głupotą. Zlekceważenie tego typu przeciwnika zakrawało pod samobójstwo.
- Okej, nie musisz mi tego dwukrotnie powtarzać - zapewniła wesoło, z szerokim uśmiechem na twarzy.
Darmowy, legalny posiłek. Nie mogła mu odmówić, toteż gdy Nick zajmował się rozmową telefoniczną, ona wzięła się za opróżnianie jego lodówki, zwłaszcza że już od jakiegoś czasu siedziała głodna. W końcu czym jest mały cheeseburger, gdy twoje ciało bez ustanku pracuje na zatrważających obrotach.
- Czyli mamy dodatkowe ręce do roboty. To naprawdę może nam pomóc - przyznała i z uśmiechem na ustach, ruszyła wraz z mężczyzną.

z/t