Mira Coffie

Trzeba przyznać, że jak na godziny pierwsze godziny otwarcia tego lokalu, to miejsce świeciło pustakami. Konkretnie rzecz biorąc była godzina 9:18 - tak wskazywał zegarek agenta. Właśnie - co on właściwie tu robił? Odpowiedź jest prosta - poza tym, że przesiadywał tu codziennie odkąd przeprowadził do do tej dzielnicy. Prawda jest taka, że jedną ze słabości Harrisa była dobra kawa. Uwielbiał w wolnych chwilach przesiadywać w różnego rodzaju kawiarniach i kafeteriach pijąc jedna kawę nawet po kilka godzin. Odprężało go to - pozwalało odciąć się od pędzącego świata i rozluźnić umysł. Do tego zwykle czytywał gazetę, zdobywał z niej informacje, zapamiętywał szczegóły i wyłapywał wszelkiego rodzaju smaczki, a jego mózg w nadprzyrodzony sposób zapamiętywał na pamięć każdą jedną treść.
Nie inaczej było i tym razem - swoim zwyczajem Harris po powrocie z porannego biegania wskoczył w garnitur i jak zwykle był pierwszym klientem kawiarni. Swoim zwyczajem też podziękował kelnerce idealnie wyćwiczonym uśmiechem i dał jej napiwek - skromne dwa dolary do kawy, która kosztowała osiem. Ten dzień miał być jednak inny, miał spotkać się tu z kontaktem, do które numer otrzymał od swojego obecnego pracodawcy. Nie wiedział nawet kim ma być osoba, z którą ma się spotkać. Podczas wykonywania usłyszał w słuchawce męski głos, który od razu spytał go o wygląd i miejsce spotkania zupełnie jak gdyby był poinformowany o tym, że Harris zadzwoni.
Tak więc teraz czekał, czekał w nienaturalnym spokoju. Był gotowy na wszystko, na ewentualną rekrutację jak i starcie. Pistolety spokojnie leżały pod marynarką.
Upił mały łyk kawy i zerknął na zegarek - 9:20. Osoba, z którą miał się spotkać miała pojawić się w pół do dziesiątej, więc miał jeszcze dziesięć minut. Korzystając z chwili otworzył gazetę na pierwszej stronie czytając artykuł o kolejnym skandalu w świece show biznesu. Nic ciekawego.

Czas to potężne narzędzie umożliwiające kontrolę ludzi. Takiego zdania był właśnie Harris. Popijając niespiesznie kawę przeglądał gazetę od niechcenia - odczuwał spokój, a zarazem oczekiwał niecierpliwie osoby, która miała się z nim spotkać. Nie zwrócił nawet uwagi, gdy do kawiarni weszła młoda dziewczyna - co obchodzili go inni klienci? Nic. Zdziwiło go jednak, gdy podeszła ona do jego stolika.
Na jej zapytanie jedynie podniósł głowę z nad gazety, złożył ją na pół i odłożył na stole. Spojrzał na nią ponownie tym razem posyłając jej idealnie sztuczny uśmiech.
- Witam i zapraszam - wskazał jej ręką stojące na przeciw krzesło. Przyjrzał się dziewczynie - była młoda, bardzo młoda. Na jego oko miała około szesnaście - max - siedemnaście lat, nie więcej. Postanowił jednak nie lekceważyć jej - w końcu nie wiedział co potrafi, ani też kogo reprezentuję.
- Więc z kim mam przyjemność? - zapytał tonem pozbawionym wyrazu popijając kawę. Był ciekaw jak ma ustawić się na rozmowę i kim ma być. Rekrutantem, czy pistoletem negocjującym miejsce na stołku wśród mafii.

Przechodzenie od raz do konkretów - to lubił. Skoro uprzejmości mieli za sobą, to Harris mógł przejść do sedna sprawy.
- Spraw wygląda następująco - rozpoczął - Poszukuję mutantów, a w zamian... cóż. - tu przerwał. W końcu nie istniało wiele ról, do których się nadawał. Mógł strzelać, mordować, szpiegować, znajdować cele. Ogólnie nic poza tym.
Ale jednak ktoś musiał to robić. Swoją drogą był w tym najlepszy.
Lekko odchylił się w tył i spojrzał w oczy dziewczyny. Znał ten typ - próbowała grać twardą, dominującą i przekonującą. Jednak był to zwykły głupi dzieciak podążający za instrukcą kogoś stojącego w cieniu. Może spróbować nią manipulować?
-Napijesz się czegoś - dorzucił z udawaną nieśmiałością w tonie.

Naprawdę? Zadawał się z przestępcami, którzy nie wiedzieli kim on jest? To co najmniej mu uwłaczało. Jak można było go nie znać? W końcu on łapał i doprowadzał do osadzenia kilku sławnych przestępców. Choć z drugiej strony - on zadawał się z ligą międzynarodową, a nie z lokalnymi dresami z miasta.
Uśmiechnął się do dziewczyny - nie mógł powiedzieć, że go denerwuje, trudno było go wyprowadzić z równowagi.
- Ja jestem tym argumentem - mówił bez wyrazu - Sądziłem, że Pan Erick uprzedził was o moim przybyciu. - to faktycznie było dziwne, w końcu sam dał mu numer do przełożonego tej dziewczyny. - Ujmę to tak - oparł obydwa przedramiona na stole - Jestem osobą, która rozwiązuje problemy, a z polecenia mojego przełożonego ostałem oddelegowany do dyspozycji Twoich przełożonych. - jego urzędowy ton mógł być nieco irytujący, jednak nie zwracał na to uwagi - był zawodowcem, więc mówił jak zawodowiec.
Gdy tylko kelnerka do nich podeszła, ona bez zmiany mimiki wyciągnął z portfela dwadzieścia dolarów płacąc jej i znów zostawiając da dolary napiwku.
Gdyby Harrisa obserwował ktoś stojący obok, pewnie doszedłby do wniosku, że coś z nim nie tak - jego mimika w praktycznie w ogólne się nie zmieniała, zupełnie jakby nie miał uczuć.

Reakcja dziewczyny nie zrobiła na nim większego wrażenia - spotykał często takich ludzi, lecz zazwyczaj dopadał ich i siłą wyciągał z nich informacje. Teraz jednak nie móg, "od tak" jej porwać i torturować - musiał być dyplpmatą. Nie wiedział jednak jak zatrzymać dziewczynę i naprawić to nieporozumienie. Niezmiernie też dziwił go fakt, że to nie Magneto ustawił spotkanie.
Harris skrzywił się nieco widząc, że rozmowa nie prowadzi do niczego dobrego.
- Jak to zgrabnie ujęłaś "uzdolnieni", tak? - zawiesił to pytanie chcąc wzbudzić jej zainteresowanie - Chyba jeden z nich jest w tym pomieszczeniu - nadal nie zmieniał swoje miłego i uprzejmego tonu.
- Może wrócimy jednak do konkretów? - dodał już nieco bardziej dosadnie.
Nie pasowała mu ta rola, jednak czego się nie robi dla dobra sprawy? Był żołnierzem i wykonywał rozkazy, taka jego rola. Miał nadzieję, że to ją zainteresuje.

Pierwszym miejscem, które obrała za cel była niewielka kawiarnia, w której pracowała jedna z przyjaciółek zamordowanej. Jessica wolała najpierw zapytać o szczegóły dwie dziewczyny, aby móc poznać jak to wyglądało z ich perspektywy i później przyjrzeć się dokładniej miejscu zbrodni.
Dotarcie na miejsce nie zajęło jej dużo czasu, bo przynajmniej miała niedaleko, a to zawsze jakieś ułatwienie. W dodatku, wszystko co w Hell’s Kitchen znała lepiej niż resztę Nowego Jorku. A bary w Hell’s Kitchen to już w ogóle znała najlepiej. Kawiarnie jednak nie były jej ulubionym miejscem do przebywania, chyba, że podawali w nich alkohole. Choć nawet wtedy ceny potrafiły być wyższe niż w barach, co sprawiało, że rezygnowała z takich miejsc.
Weszła do kawiarni, rozglądając się po pomieszczeniu i od razu skierowała się w stronę baru. Szukała wzrokiem pracujących tutaj osób, z nadzieją, że od razu trafi na Monicę. Nie miała ochoty na użeranie się z nadzwyczaj pozytywnie nastawionymi pracownikami, którym powiedzieli, że mają się uśmiechać cały czas do klientów, bo inaczej dostaną niższą pensję.

Spojrzała na dziewczynę, która ją przywitała i na jej plakietkę. Wygląd i imię się zgadzały. Całe szczęście, że nie będzie musiała się bawić w dodatkowe szukanie. Chyba, że dziewczyna ma jakąś siostrę bliźniaczkę o tym samym imieniu, ale to już chyba by była lekka przesada.
- Szukam Monici Rose i zgaduję, że właśnie ją znalazłam - stanęła przed nią, opierając się o bar. - Nazywam się Jessica Jones, prywatny detektyw - podała jej swoją wizytówkę. - Prowadzę śledztwo w sprawie morderstwa Audrey Cullen. Jej matka mnie wynajęła, żeby znaleźć jej mordercę i chciałam zadać kilka pytań. Podobno byłaś z nią tamtego wieczoru - wyjaśniła szybko sprawę, chcąc przejść do konkretów. Wyjęła z torby, którą miała, notes i długopis, żeby móc notować jej odpowiedzi.

Podążyła wzrokiem dziewczyny, żeby też się upewnić, że nie ma dookoła nikogo niechcianego. Im mniej osób o tym słyszy, tym lepiej.
- Nie jestem z policji - odpowiedziała, mając nadzieję, że dziewczyna nie będzie dopytywać o szczegóły, bo nie chciała wdawać się w szczegóły co do tego jak bardzo nie ma ochoty współpracować z policją i dlaczego nie weźmie informacji od nich. No i woli uzyskać informacje z pierwszego źródła najpierw.
- Po pierwsze chciałabym usłyszeć ze szczegółami co się wydarzyło tamtego wieczoru. Łącznie z tym dlaczego się spotykałyście, co robiłyście, wszystko ze szczegółami. Nieważne co już powiedziałaś policji, chcę usłyszeć wszystko - powiedziała dosyć groźnym tonem, co mogło spłoszyć dziewczynę, ale jakoś się tym nie przejęła. Jakoś wyciągnie te informacje, a nie będzie nikogo ugłaskiwać przy okazji. Wyjęła zeszyt i długopis, siadając na jednym ze stołków przy barze. - Nie musisz się obawiać, że coś wykorzystam przeciwko tobie czy twojej przyjaciółce. Po prostu im więcej informacji, tym większa szansa na znalezienie sprawcy - dorzuciła, żeby zachęcić dziewczynę.

Słuchała uważnie, nie przerywając, jednocześnie zapisując wszelkie nowe informacje, które otrzymała od dziewczyny. Po skończeniu, zaczekała aż się uspokoi trochę. Czasami potrafiła powiedzieć coś pokrzepiającego, ale w pocieszaniu nie była mistrzem, więc w tej chwili po prostu wolała siedzieć cicho. Zresztą co by miała powiedzieć. Wszystko będzie dobrze? Ta, jasne. Chciałaby w to wierzyć. To nie wasza wina? Może i nie, ale dobrze wiedziała z doświadczenia, że to nie pomoże. W takich sytuacjach nic nie pomoże. Ona i tak była tutaj tylko do rozwiązania sprawy i nic więcej nie mogła zrobić.
W końcu, mając nadzieję, że chwila na uspokojenie się, pozwoli dziewczynie na odpowiadanie na kolejne pytania, kontynuowała swoją pracę.
- Byłyście tylko we trzy? Nikt się nie interesował Audrey w którymkolwiek z miejsc, w których byłyście? - Zadała pytania, trochę niedowierzając, że nikogo wcześniej nie było. Z drugiej strony, dziewczyny były pijane i mogło im wiele umknąć, ale spytać nie zaszkodzi. - Może zdarzyło się wtedy coś nietypowego?

Zapisała jak wygląda mężczyzna, którego opisała Monica. Nie było to zbyt wiele. Takich facetów spotykało się często, zwłaszcza w klubach. Lepsze jednak to niż nic, a nuż pojawi się jeszcze w tej okolicy, kiedy będzie szukać dalej.
- Pewnie nie pamiętasz żadnych szczegółów dotyczących tego mężczyzny? Jakieś charakterystyczne rzeczy w jego wyglądzie? - dopytała jeszcze na wszelki wypadek. W końcu nie zaszkodzi, a dziewczyna najwyżej powie, że nie. A może jednak uda jej się jeszcze coś sobie przypomnieć.
- I nigdy wcześniej nie spotkałyście go? - kontynuowała dopytywanie po odpowiedzi na poprzednie pytanie. Też raczej nie spodziewała się pozytywnej odpowiedzi, lecz musiała mieć pewność.
Niezależnie od odpowiedzi, w kwestii nieznajomego mężczyzny nic więcej chwilowo nie dało się wyciągnąć. Dlatego postanowiła przejść dalej.
- Może było coś o czym Audrey nie lubiła mówić lub nie chciała? Jakieś tajemnice, o których inni mogli nie wiedzieć? - zapytała niedyskretnie. Kiedy w grę wchodziło śledztwo, żadne tajemnice nie były możliwe i gdy komuś zależało na rozwiązaniu sprawy, lepiej było mówić o wszystkim. Niektórzy mieli problem z pytaniem o takie rzeczy, ale nie Jessica. Dlatego też była odpowiednią osobą do takiego śledztwa.

Przyjrzała się uważnie Monice, kiedy ta opisywała mężczyznę dokładniej.
- To może mieć duże znaczenie przy śledztwie - zapewniła dziewczynę, zapisując te kilka dodatkowych informacji, jednocześnie dając jej znać, że raczej nie zwariowała. Rzeczywiście wydawało się to dziwne i nie zaskoczyła ją chęć trzymania tego dla siebie, ale ta sprawa nie brzmiała jak normalna już od początku, a przy tym, co się dzieje ostatnimi czasy wszystko jest możliwe. Zresztą sama zbyt zwyczajnego życia nie miała.
Skinęła głową na pytanie Monici. Kiedy ta zapisała adres, wzięła od niej kartkę.
- Dobrze wiedzieć - mruknęła. Zawsze trochę oszczędzonego czasu. Choć do pierwszego miejsca też pewnie kiedyś zajdzie, powiedzieć kilka słów szefowi, nawet jeśli to nie była jej sprawa, ale to i tak nie było priorytetem teraz. Spojrzała z powrotem na dziewczynę. - Jest coś jeszcze, co powinnam wiedzieć, dotyczącego tej sprawy? Jakieś osoby, z którymi powinnam porozmawiać? - dopytała. Skoro dziewczyna była skora do powiedzenia wszystkiego, nie musiała nawet na siłę wyciągać od niej odpowiedzi.

Może i Monica nie była detektywem i nie wiedziała jak pomóc Jessice w śledztwie, ale nie zmieniało to faktu, że każdy potrafi dostrzec jakieś dziwne rzeczy i nawet drobne informacje potrafiły pomóc. A tych dziewczyna trochę przekazała.
- Tyle powinno na razie wystarczyć - poinformowała dziewczynę, zapewniając jednocześnie, że nawet te kilka informacji więcej może się przydać. Zwłaszcza, że dzięki niej miała dodatkową informację o pewnej niezwykłej osobie. Czy mężczyzna miał z tym coś wspólnego? Może, ale wciąż miała za mało informacji. No i musiała go znaleźć, a z tym pewnie nie będzie łatwo. Podsunęła dziewczynie swoją wizytówkę. - Gdybyś sobie coś przypomniała albo zdarzyłoby się coś niepokojącego, co mogłoby dotyczyć tej sprawy, możesz do mnie zadzwonić w każdej chwili na ten numer.
Wolała na wszelki wypadek, żeby dziewczyna miała sposób na skontaktowanie się z nią, bo może coś jeszcze jej się przypomni. Albo jakimś cudem znowu zobaczy dziwnego mężczyznę, bo nigdy nic nie wiadomo. Wbrew pozorom, wiedziała, że takie rzeczy się zdarzają, choć nie życzyła jej ponownego spotkania.