Opuszczona Fabryka Lekarstw

Starał się wyminąć ciosy i przewidzieć ruchy przeciwnika. Pamięć mięśniowa nakazywała odpowiednio zgiąć mięśnie, pochylić się we właściwym momencie, uniknąć chwytu. Nie wiedział, że najemnik kopiuje jego ruchy, bo niby skąd miał to wiedzieć? Szybko więc zaczął przegrywać tę przepychankę, ostatecznie kończąc na krześle. Zacisnął zęby mocno, patrząc na mężczyznę chłodno. Bardziej jednak obawiał się kobiety, która była niczym bestia z koszmarów, trzymając w dłoni strzykawkę czy wenflon. Nie uśmiechało mu się sprawdzanie czy może umrzeć ani samo umieranie. Podświadomie kojarzyło mu się z czymś bolesnym, powolnym i po prostu niehumanitarnym. Zacisnął zęby, patrząc na nią uważniej, nieco bardziej jednak zadziornie. 
- Jest pani świadoma, że to bajki i nie można wracać zza grobu? - Zapytał aż nadto poważnie. Dorosła kobieta, a wierzy w cuda. Co to się porobiło w tym świecie? Spoglądając po chwili w stronę Taskmastera, nie próbował nawet kryć niepokoju.

Nerwowo zamrugał, kiedy uczucie zamroczenia minęło i na nowo rozejrzał się wokoło. Zacisnął zęby, nie mogąc się w żaden sposób ruszyć, nie miał supersiły ani żadnych możliwości aby pozbyć się krępujących go metalowych zapięć. Drgnął niepewnie, starając się cokolwiek zrobić, jednak przecież nie był w byle kryjówce amatorów, metal nie zamierzał puścić. Skrzywił się lekko kiedy kobieta przemyła jego ramię i wbiła wenflon. Zabolało, ale nie na tyle aby mógł podejrzewać, że to śmiertelne. Nie wiedział co ona planuje dalej, ale podsuwane przez umysł wizje były paskudne. 
- Co to jest? - Wbił wzrok w strzykawkę. Tyle chyba mogła mu powiedzieć.

Taskmaster przyglądał się całemu procesowi chłodnym, beznamiętnym wzrokiem. Niejednokrotnie zdarzało mu się już "wyłączać empatię" w momentach, kiedy mógłby coś zepsuć gwałtownym działaniem pod wpływem emocji. Przeszedł za kobietą do nowego pomieszczenia, ale gdy tylko namierzył ekran pokazujący ich poprzednie miejsce pobytu, znów zawiesił wzrok na Jake'u.
Dwie minuty. Był to czas wymagany, by Fotograficzne Refleksy całkowicie zeskanowały i rozpracowały schemat ruchu obserwowanej osoby. Czasem wymagało to większego skupienia, innym razem działo się automatycznie. Jednak w przypadkach takich jak ten, biologiczny miernik tracił swoją dotychczasową skuteczność. Widząc powolną, stopniową śmierć, Fotograficzne Refleksy szalały.
Tony poczuł ucisk z tyłu głowy, chwycił bolące miejsce ręką. Zacisnął zęby i odwrócił wzrok od monitora.
-Czyli będę tu czekał, aż wstanie. Dobrze- powiedział, po czym rozsunął zęby maski z cichym zgrzytnięciem. Oblizał się.
-Yyyyy- Centrala mruknęła, regulując mikrofon ze swojej strony. Parę razy cmoknęła, sprawdzając, czy ją słychać. Normalnie zapytałaby Taskmastera, ale nie chciała go rozpraszać. Posłała za to jeden, skonkretyzowany komunikat. -Nie spuszczaj jej z oczu.
Tyle, że nie trzeba było mu tego powtarzać. Zaciągnął haust powietrza do płuc, powoli go wypuścił. Wzruszył ramionami.
-Tak z ciekawości... jak już delikwent wstanie, to co macie zamiar z nim dalej robić?- zapytał całkiem szczerze.

Słysząc domniemania kobiety na temat efektów rozpoczętych właśnie badań, Tony kompletnie zarzucił już pomysł robienia A.I.M problemów. Oczywiście nie chodziło o samą nieśmiertelność, wielu się przecież po świecie pałętało idiotów twierdzących, że znają jej sekret. Ale zwalczenie postępującej amnezji? Efekty tych prac mogły być dokładnie tym, czego poszukiwał już od dłuższego czasu. Szansą na normalne życie cywilizowanego człowieka.
-Notuj- rozkazał Centrali, ale zanim zdążył dokończyć, już usłyszał odgłosy palców uderzających o klawiaturę. Pociągnął jeszcze wątek z kobietą, delikatnie wyciągając od niej wszelkie informacje na temat tego kierunku badań.
Minęło przy tym dobre pół godziny, kiedy to sprowadzony przez niego człowiek dosłownie wstał z martwych. Tony zareagował na to szerokim uśmiechem i stylową serią powolnych oklasków...
Zanim się obejrzał, kobieta zniknęła mu z pola widzenia. Rzucił się tuż za nią, nachylając lekko całe ciało do przodu. Dzięki temu mógłby skutecznie rozpychać się pomiędzy niechybnie zbierającymi się dookoła naukowcami.
Dobił do badaczki i położył jej rękę na ramieniu.
-A nie mówiłem?- zapytał, rzecz jasna retorycznie. Wolał nie wznawiać rozmowy od tematu wypłaty, żeby nie wyjść na natręta. Dlatego poruszył ten temat dopiero w drugim zdaniu. -Nieśmiertelny jak ta lala. Teraz przypominam tylko o pieniążkach; potem zostawiam was sam na sam z badaniami.

Żadna z fachowych nazw mu nic nie mówiła. Nie był chemikiem, a nawet jeśli był to po prostu już tego nie pamiętał a nie odświeżał tej wiedzy, bo niby po co i jak. Pierwsza substancja nie była przyjemna. Chłodna, drażniąca. Miał wrażenie, że wkrótce mu całkiem przemieni żyły w lód. Po chwili jednak to minęło, przynosząc zamiast dyskomfortu ciepło i wrażenie zasypiania. Nawet nie wiedział kiedy podała mu kolejne zastrzyki ani ile trwało umieranie. To było po prostu jak zaśnięcie, tylko szybsze. Nie przypuszczał, że poczuje taki spokój, mimo świadomości, że przecież oni go zabiją. 
Czas przestał mieć znaczenie, to wszystko przypominało bardziej stanie nocą na nieoświetlonym ganku, gdy nagle ktoś zapala światło. Otworzył oczy powoli, rozglądając się wokoło. Nie przyzwyczajony do sterylnego pomieszczenia, ostrych lamp i obecności kogokolwiek odruchowo zmrużył oczy. Czuł się dziwnie, jakby trafił w sam środek walki uzbrojony jedynie w widelec. Typowym ludzkim odruchem, od razu próbował się podnieść, co uniemożliwiło krzesło, a właściwie obręcze. Nie pamiętał ani kim są ci ludzie ani kim jest on sam. Nie pamiętał nic. Czekał na cokolwiek, jakikolwiek ruch z ich strony, próbując sobie przypomnieć własne imię, bo przecież jakieś musiał mieć.

Jeszcze tylko przez parę minut popatrzył na operowanego, nie ciągnąc dalej serii pytań, które miał ochotę zadać. Gdy otrzymał teczkę, wykorzystał całe pozostałe mu do A.I.M zaufanie i nie zaczął liczyć ich na miejscu. Zaważył je w ręce i odwrócił się na pięcie w kierunku drzwi wyjściowych.
-Żegnam- obojętnym tonem urwał rozmowę. -Jeśli będziecie jeszcze czegoś potrzebowali, to służę.
Nie dodał "pomocą", bo w obecnym układzie brzmiałoby to co najmniej śmiesznie. Pozwolił się odprowadzić naukowcowi nr. 219, aż do momentu, gdy wyszli z powrotem na ulicę. Było już całkiem ciemno, ludzie rozeszli się do bardziej interesujących okolic.
Rozluźnił się i pokręcił trochę ramionami.
-Starzejesz się, Tasky- mruknął pod nosem. Potem westchnął.
-Oj tam, oj tam!- w słuchawce znienacka odezwała się Centrala. Brzmiała na raczej zadowoloną. -Utrzymałeś zimną krew. To się ceni.
-Nawet nie zadawałem pytań. Najemnik idealny.
-Widzisz?- tym słowom towarzyszył odgłos szeleszczącego papieru. -Może są jeszcze otwarte jakieś sklepy... na pewno są. Jak się sprężysz, to zdążyć nakupować trochę swoich pierdółek.
-Ehe- odpowiedział lakonicznie. -To fakt.
Ruszył przed siebie ciemną uliczką, szukając najbliższego marketu. Miał trochę pieniędzy do wydania, mógł poszaleć.
Na noc w miarę możliwości wrócił do Instytutu. Musiał się tam od czasu do czasu pokazać, żeby pamiętali o jego istnieniu.

z/t

Odruchowo zmrużył oczy, kiedy zaświeciła w nie latarka. Typowy odruch dla każdego żywego człowieka, gdy ostre światło sprawdza reakcję źrenic. Westchnął ciężko, patrząc na kobietę, gdy tylko wzrok przyzwyczaił się do otoczenia na nowo. Jej wyjście poświęcił na próby przypomnienia sobie czegokolwiek, ale nadal czuł tę dziwną pustkę w głowie, która go irytowała swoim istnieniem. 
- Nie wiem jak się nazywam i co tu robię. - stwierdził poważnie, próbując jakoś pozbyć się obręczy, które powodowały niepokój o niejasnym źródle. Podskórnie czuł, że coś tu jest nie tak. Obserwował uważnie wyjście kobiety jak i najemnika, którego nigdy wcześniej nie wiedział, chociaż miał to dziwne uczucie Deja Vu, którego cholernie nie lubił, co mógł stwierdzić z całą pewnością jaką jeszcze miał.

Wziął głęboki wdech, starając się rozeznać w sytuacji, co było trudne kiedy nie wiedział nawet gdzie jest. Jake Wilder. Tak się nazywał? Nazywał się Jake Wilder? Był tym człowiekiem? Podświadomie czuł, że tak. Nie podobało mu się to bezosobowe podejście, wydawało mu się, że czegoś tu brakuje i coś jest inaczej niż zwykle. Nie podobało mu się to, ani trochę. Tak samo jak pomysł wiwisekcji. Odruchowo szarpnął się w metalowych obręczach, próbując się z nich uwolnić. Był w trochę bardzo kłopotliwym położeniu. Nie podobało mu się także zmienienie sali, bo to mogło naprawdę być wstępem do paskudnych rzeczy.

Właściwie to całkiem zabawne, że zawsze pobierano próbki z których i tak nic nie wychodziło. Bo w sumie co miało wyjść, skoro tego daru, który w większości przypadków był po prostu przekleństwem, nie można było zastosować na żadnych innych organizmach. Wilder od pierwszego swojego, oryginalnego wcielenia miał po prostu gigantycznego pecha mogąc powracać z zaświatów. Jedyne co było dobre w jego życiu, to chwile spędzone z Adelaide, której i tak później nie pamiętał. Nie miał jak protestować, więc znosił w miarę spokojnie wszystkie zabiegi, czasem tracąc przytomność. Cały czas towarzyszyła mu myśl, że kiedyś działo się coś podobnego, ale o wiele bardziej bolało i trwało tygodniami. Nie wiedział skąd te myśli ani nawet co to za miejsce. - Kim ty jesteś? - zmruzyl oczy, widząc nowego osobnika, który rozłożył na łopatki naukowców. Uwolniony z klamr, ruszył się powoli, czując ciągle miejsca nakłuć.

Chyba nie lubił nagłych zwrotów akcji i bycia noszonym jak panienka. Żołądek się buntował, ale nie dawał tego po sobie poznać, skupiając się na czymś innym, na czymkolwiek. Zajął myśli całkiem jakimś zamglonym wspomnieniem, które wróciło pod wpływem jakichś impulsów. Spojrzał na niego kiedy byli w windzie i zaraz zerknął znowu na otoczenie. Dziwnie się czuł, nie umiał tego wyjaśnić. Tak... Inaczej niż zwykle, a jednocześnie cholernie podobnie do dawno zapomnianego okresu czasu. - Jaki masz plan? Bo jakiś masz, tak? - zapytał poważnie, patrząc na niego badawczo. Plan zawsze był istotny, nawet jeśli główna zasada głosiła Nie daj się zabić. Rozejrzał się wokoło, szukając czegoś, co mogłoby posłużyć za broń, w końcu niewiadomo co mogą tu spotkać.

To brzmiało jak szaleństwo, czyli coś w czym chyba miał wprawę. Tak mu się wydawało. Jak na razie otoczenie praktycznie w ogóle nie ukształtowało charakteru Jake'a, ale to ryzykowanie mu się podobało i najwyraźniej miał zamiar ryzykować bardziej i częściej. Zerknął na mężczyznę i zaraz zmrużył oczy. Nie lubił pytań na które nie umiał odpowiedzieć. Wiedział tylko jak się nazywa, nie miał pojęcia skąd jest. - Jake Wilder. Jestem z...ee...Gdzie jesteśmy?- musiał być z okolicy, skoro był tu. Logika bez zarzutu! Przecież to miało jakiś sens, no nie? Kiwnął po chwili głową i stanowczo ruszył bez pomocy mężczyzny. Radził sobie w gorszych sytuacjach, chyba. W każdym razie, mógł kawałek przejść bez pomocy kogokolwiek. Poza tym, lepiej aby bohater nie zajmował się nim, kiedy syczące coś postanowi wyskoczyć na spacerek po okolicy i coś zjeść. Ich na przykład.

Zerknął na owe dziwne coś i lekko uniósł brew. Czemu to tu było? Jakiegoś BHP, coś? Cokolwiek? Nie ma tam zasady "Nie trzymaj potworów w miejscu pracy, wyjątkiem jest zdjęcie teściowej"? Co za porąbane miejsce. Nie mógł przecież zostawić tutaj tego dziwnego gościa, który robił abracadabra i w ogóle. Chociaż pewno ten gościu miał większe szanse na przeżycie niż on, ale z drugiej strony ktoś coś mówił o zdolnościach powracania po śmierci, także zgon Jake'a nie powinien być tak odczuwalny jak tego bohatera. Chyba. Nie?  
W każdym razie najpierw potrzebował broni, bo samobójcą nie był. Znajdzie broń, a potem pójdzie z górki. Czego mogą się bać mechaniczne potworki? Wody? Przeladowania energią? Czegoś innego? Jak stąd wyjdzie, zostanie inżynierem, dokładnie tak będzie.
Zaczął się powoli wycofywać, starając się nie wykonywać gwałtownych ruchów. Przydałoby się coś do ataku. Broń jakaś? Prototyp?

Raczej pełznięciem czy czolganiem, nie można było tego nazwać. Po prostu szedł powoli, właściwie jeszcze nie mając czasu aby ocenić własne obrażenia. Może później, jeśli to paskudne coś go nie zje. Chociaż co za różnica? Chociaż powinien zostać, nie miał żadnej broni, ani możliwości pokonania metalowego czegoś. Podejrzewał, że bohater wie co robi, bohaterowie tak mieli. Dlatego też ostatecznie zaczął biec w stronę wyjścia, ignorując ból, który musiał się pojawić wraz z szybszymi ruchami wykonywanymi przez mężczyznę. Luminos pewno da siebie radę, a on był teraz niepotrzebnym obciążeniem. Dlatego zdecydował się na ucieczkę.

Na całe szczęście, bohaterowie nie umierali i zawsze byli na czas. Zaczynał się niepokoić o Luminosa, kiedy ten wpadł do windy. Najwyraźniej szczęście sprzyjało dzisiaj im, o ile można szczęściem nazwać fakt, że nie zginęli do tej pory. Spojrzał na mężczyznę, kiedy winda jechała w górę, denerwująco powoli w dodatku. Uśmiechnął się niepewnie, opierając o jej ścianę. Sytuacja była całkowicie nowa i nie wiedział co dokładnie się stało, ale jego puls szalał. Nie miał pojęcia gdzie jest, ale to łatwo było później zweryfikować. - Dzięki. Wiesz... Za to, że wpadłeś. -zerknal ponownie na mężczyznę, nim niepewnie poklepał go po ramieniu. - Oby poszło za kimś innym. Co to za miejsce? - uniósł lekko brew.