Szyb windy

Chcąc, nie chcąc, musiała zejść przez ten szyb. Zresztą, jej zdanie nie miało znaczenia. Musiała się przedostawać przez węższe szyby, schodzić z większych wysokości i zawsze to robiła. Bo tak jej kazano. Na pewno adrenalina też robiła swoje, bo jednak ta zawsze w Natashy była. Mimo wszystko była ciekawa i lubiła czasami takie ekstremalne wyczyny. Najważniejszy jednak był rozkaz i nie miała zamiaru się sprzeciwiać, bo nagle zaczęła się bać. Nie, tu nie było miejsca na strach, tylko działanie.
Skierowała pistolet z chwytakiem w stronę, gdzie zauważyła coś, na czym mogła się zaczepić, po czym wystrzeliła linę, żeby uchwycić się czegoś, co, przynajmniej wydawało jej się, stabilne. Pociągnęła mocniej, wkładając całą siłę, żeby sprawdzić wytrzymałość. Jeśli się nie nadawało to szukała dalej, a w przeciwnym wypadku ostrożnie weszła do szybu, początkowo chcąc mieć stuprocentową pewność, że nie spadnie, łamiąc sobie nogi albo, co gorsza, zabijając siebie. Są lepsze sposoby na śmierć. Chciała mieć pewność, że jak coś będzie mogła szybko skoczyć z powrotem do poprzedniego miejsca, gdyby nawet po sprawdzeniu, rzecz, której się chwyciła, okazała się niewystarczająco wytrzymała.

Zapewnienie ubezpieczania chyba jej trochę pomogło, ale nie chciała za bardzo na tym polegać, bo była nauczona tego, że zawsze musi sobie radzić sama. Nie żeby miała rezygnować z czyjejś pomocy. Tak właściwie to lubiła fakt, że odkąd dołączyła do TARCZY nie musiała zawsze liczyć jedynie na siebie i zwykle ktoś ją wspomagał. Nie zmieniało to jednak faktu, że zdawała sobie sprawę z tego jak niebezpieczne może być stawianie na pomoc innych. Dlatego ostatecznie wolała skupiać się na tym, że sama sobie poradzi, a nie czy ktoś ją uratuje.
Skoro jednak miała już kogoś niedaleko od siebie, kto mógłby ją wspomóc w czymś to chciała z tego skorzystać i poprosić agentkę o zaświecenie latarką, żeby mogła cokolwiek dostrzec. Niestety, zanim mogła się nad tym nawet poważniej zastanowić stało się to, czego się obawiała. Czuła jak lina się rozluźnia. Miała dosłownie sekundy, żeby reagować, a może nawet mniej, więc natychmiast spróbowała się złapać którejkolwiek liny trzymającej windę albo czegokolwiek w szybie windy, na czym chociaż na dłuższą chwilę mogła się zatrzymać i zastanowić, co dalej. Starała się też nie narobić zbyt wiele hałasu, bo ostatniej rzeczy jakiej potrzebowała to zwrócenie na siebie uwagi.
Wolała nie ryzykować spadaniem w dół, bo nie wiedziała jak dużo ma jeszcze do zejścia i z góry chciała założyć najgorszą opcję. Tak jest zawsze bezpieczniej.

Oczywiście, że to musiało się wydarzyć.Przecież nie może być zbyt prosto. Upadek i uderzenie nie należało do przyjemnych rzeczy, ale mogło być gorzej. Można spojrzeć też na pozytywy, którym jest to, że przynajmniej udało jej się przebyć trochę drogi w szybszym tempie niż zakładała. Może i nie było to zbyt przyjemne, ale w takiej sytuacji trzeba się cieszyć tym, co się ma. Czy większość drogi było za nią? Ciężko stwierdzić. Zwłaszcza, że po ciemku nie mogła zbyt dużo wywnioskować. Wytężyła wzrok, próbując cokolwiek dojrzeć, jednocześnie nasłuchując czy ktoś się nie zbliża.
Pistolet z chwytakiem jej się na wiele nie zda w tym momencie, bo choć mogła wykorzystać linę z niego, tak nie wiedziała czy się przy okazji nie uszkodziła, co spowodowałoby tylko więcej szkód. Mimo wszystko bezpieczniej chyba będzie po prostu poruszać się, łapiąc kolejnych rzeczy znajdujących się w szybie windy. Zaczęła więc badać najbliższą powierzchnię, szukając kolejnych drążków do złapania.
Nie zastanawiała się długo nad tym, w którą stronę będzie iść. Musiała iść w dół, bo dlatego właśnie zaczęła tę drogę. Żeby zorientować się, co jest na dole. Nie mogła teraz stwierdzić, że idzie w górę, bo się boi. Zresztą, Natasha się nie bała, nie mogła, kiedy zależały od niej życia innych. No i droga w górę była równie niebezpieczna, co ta w dół, a będąc bliżej miejsca, do którego miała dotrzeć, przynajmniej upadek miałaby mniejszy i mniej bolesny. Wszystko przemawiało kierowaniem się niżej, więc to właśnie postanowiła zrobić.

Trwało to na pewno dłużej niż gdyby używała schodzenia z użyciem swojego pistoletu z chwytakiem, ale w obecnej sytuacji cieszyła się, że jakkolwiek udało jej się zejść bez większych problemów. Dobrze, że wcześniej nie uderzyła w bok na tyle silnie, że miałaby kłopoty nawet z tak prostą rzeczą, a przecież nie mogła się teraz poddać. Na szczęście, wreszcie dostrzegła, wręcz dosłownie, światełko w tunelu, które ją uspokoiło. Mało tego, nareszcie mogła się na czymś wesprzeć i nie być zmuszoną do wykorzystywania jedynie rąk, które, nawet jeśli miała wyćwiczone, wciąż nie były tak silne jak nogi. W dodatku, czuła się trochę bezbronna, wiedząc, że ma zajęte ręce i nie mogła korzystać ze swojej broni. Nie żeby nie mogła się bronić w inny sposób, ale wolała mieć pewność, że w każdej chwili będzie zdolna chwycić pistolet do samoobrony. W końcu, po uprzednim wybadaniu czy da się bezpiecznie stanąć na suficie kabiny ostrożnie stanęła, nie robiąc tego zbyt gwałtownie. Winda wciąż mogła się urwać i jakiekolwiek szybkie ruchy były niebezpieczne.
Zajrzała ostrożnie przez dziurę, żeby zobaczyć czy w środku nie ma jakiegoś niebezpieczeństwa. W dodatku chciała się powoli przyzwyczaić do jaśniejszego światła, do którego już zdążyła się odzwyczaić. Upewniwszy się, że rzeczywiście jest bezpiecznie, zaczęła badać sufit, szukając włazu, przez który mogła wejść. Kiedy już jej się udało, do środka dostała się bardzo ostrożnie, nie chcąc obciążać za bardzo dźwigu, dodatkowo starając się robić to jak najciszej.