Powrót Diabła z piekła [Matt & Jessica]

W Hell’s Kitchen codzienną rzeczą było natknięcie się na bandziorów, szczególnie w różnych ślepych ucieczkach, których, jak wiemy, jest masa w Nowym Jorku. Spytają się ciebie "czy masz jakiś problem?", poznęcają się i spiorą. Bez odpowiedniego przygotowania lepiej było tam nie zachodzić. Taka amerykańska wersja warszawskiej Pragi.
Dla Jessici już normą było natrafianie na takich typów, czerpiących niezdrową satysfakcję z uwzięcia się na kolejną kobietę. Za to ona miała satysfakcję z tego, że wreszcie się mogli przeliczyć i trafili na godnego przeciwnika, który sprawi, że odechce im się. Oczywiście zdarzali się tacy, co byli i dla niej samej wyzwaniem. Takim typem byli właśnie ci, na których trafiła tym razem, kręcąc się po nocnym Hell’s Kitchen.
Liczyła na trochę spokoju tego dnia – spędzić czas w barze, upić się (na tyle na ile była w stanie), wrócić do domu i dać się pochłonąć snowi, zapominając choć na moment o wszystkim, co się działo. Ostatnimi czasy sporo dni tak spędzała. Niby w dzielnicy trochę się uspokoiło, ale Jones nie czuła się lepiej. Nie rozumiała skąd to się bierze, więc robiła to w czym była najlepsza – piła, mając nadzieję, że może jakimś cudem zapomni. I tej nocy chciała normalnie wrócić z baru, jak zawsze, ale tych kilku typków musiało jej przeszkodzić. Nie powinna mieć problemów z nimi. Co prawda mieli przewagę liczebną, ale już nie z takimi rzeczami sobie radziła. Nawet, kiedy była pijana (w swojej normie). Tym bardziej, że dochodziła wściekłość za przeszkodzenie jej.
Nie czekając na ich ruch, szczególnie, że zaczęli rzucać tandetnymi gadkami, przywaliła pierwszemu, a potem wszystko po kolei szło, jak przewracające się domino. Jeden złapał ją, ona uderzyła innego, który stał najbliżej, a potem każdego, który próbował się zbliżyć. Niby wciąż była w niekorzystnej pozycji, trzymana przez jednego z facetów, z którego uścisku nie mogła się wydostać, ale przynajmniej nikt nie mógł się do niej zbliżyć. Sytuacja była jednak mimo wszystko patowa.

Co mówiły zakonnice będące jednocześnie pielęgniarkami? A tak… Miał leżeć i odpoczywać. Szkoda, że od zawsze miał problemy z tym spokojnym siedzeniem w miejscu. I chociaż właśnie pokonali największe zło, według Defemders, to nadal nie umiał i nie chciał bezczynnie stać w miejscu. Nie wchodziło więc w grę jego spokojne zbieranie sił po przeżyciu zawalenia się na niego wieżowca. Kiedy tylko mógł chociaż trochę się ruszać, to od razu podniósł się z łóżka i poszedł się przewietrzyć.
Oczywistym miejscem jego spaceru było ukochane Hell’s Kitchen. Chociaż dla większości była to znienawidzona dzielnica, i nie ma się ku temu co dziwić, to jednak dla niego od zawsze był i będzie tutaj jego dom. Tutaj nawet powietrze pachniało lepiej, a ludzie wokoło cieszyli oko… Nawet jeśli ilość smogu przekraczała normy, a każdy patrzył na ciebie wilkiem.
Matt szedł ulicami i napawał się „widokiem” miasta. Każdy oddech przyprawiał go o ból, ale na tyle słaby, że mógł go zbywać i dalej cieszyć się okolicą. Śmierdzącymi moczem bocznymi uliczkami, przepełnionymi zapachem alkoholi barami i głośnymi śmiechami mijających go imprezowiczów. Chłonął wszystko, chociaż wcale nie było go aż tak dawno. Sam miał jednak uczucie, jakby co najmniej wyrwano go na wiele długich lat z tętniącego życiem Nowego Jorku, a przede wszystkim tego zapchlonego Przedsionka Piekła.
Kiedy sunął kijem po chodniku i cieszył się spokojną chwilą, do jego uszu dotarł nie tak odległy hałas. Typowa dla okolicy walka, ale nie zgadzało się w nim jedno z oddechów. Dziwnie znajome? Zresztą jak i zapach, który go tym bardziej wabił w miejsce hałasów. Kiedy już stanął u wylotu uliczki całkiem był przekonany na kogo trafił. Uśmiechnął się pod nosem dziwiąc się, że całej tej bójce nie towarzyszą wyzwiska pod adresem napalonych frajerów napastujących spokojną obywatelkę.
Kiedy wszyscy zajmowali się jakimś uwięzieniem ponad przeciętnie silnej Jones, Matt rzucił laską w jedyną lampę nad nimi. Rozbiegł się trzask i posypały się świetliste iskry rozpływające się w półmroku. Właśnie w nim zaatakował ich diabeł. Korzystając z zaskoczenia i dezorientacji rzucił się na trzymającego w imadle kobietę i aby zmusić go do puszczenia jej, niezbyt delikatnym ruchem uderzył go w kolano, nawet nie martwiąc się tym, że mógł je przypadkowo złamać, a potem szarpiąc za tył ubrania dźwignął go przez ramię powalając na ziemię.
- Czyżbyś wypadła z formy, że nie dajesz sobie rady z takimi podrzędnymi przeciwnikami? – spytał… zwyczajnie rozbawiony. Chociaż żebra zaczęły go palić żywym ogniem, to nadal się cieszył z możliwości przywalenia paru zbirom. Chyba za tym tęsknił najbardziej!

Dla Jessici Hell’s Kitchen, zwłaszcza w takie dni jak ten, kiedy chciała odpocząć od… właściwie wszystkiego, nie było takim cudownym miejscem. Choć nie dało się ukryć, że dostarczało jej zajęcia. Czasami nawet za dużo. Może nie powinna wybrzydzać przy swojej sytuacji, ale kto jej zabroni.
Żeby tego dnia (a raczej nocy) nie działo się wystarczająco to ktoś był dodatkowo chętny dołączyć się do „zabawy”. Tylko, że nie było to typowe wejście. Sypiące się iskry na moment ją oderwały od prób wyrwania się, ale zaraz spojrzała w stronę, z której poleciała laska i zobaczyła osobę, której w ogóle się nie spodziewała. Matt Murdock, który powinien być martwy, stał przed nią jak najbardziej żywy. Naprawdę nie miał lepszego momentu? Jakoś by sobie poradziła. Jakoś. W każdym razie, jego pomoc była ostatnią rzeczą, której od niego potrzebowała. Potem jeszcze będzie jej wypominał, że bez niego by sobie nie poradziła, a tego chciała za wszelką cenę uniknąć.
Teraz było jednak za późno nawet na to, ponieważ zanim się zorientowała nie była już w uścisku, a chwilę później napastnik leżał już powalony na ziemi. Pojawia się znikąd podczas gdy powinien być martwy, zajmuje się jej napastnikami, ratując ją i jeszcze miał czelność sugerować, że wypadła z formy. Oj, Murdock, grabisz sobie.
- Nie powinieneś być martwy? - rzuciła jakby to nie było nic nadzwyczajnego, na moment zapominając o otaczającej ich sytuacji. W sumie w tym cholernym świecie pełnym superbohaterów wszystko było możliwe. Nie zmieniało to faktu, że Jessica będzie chciała dostać wyjaśnienia, a po drodze nie chciała pokazywać jak bardzo pojawienie się Matta wzbudza jakiekolwiek uczucia w niej a tym bardziej, że się cieszy, że go widzi.
Ich przeciwnicy jednak się nie powstrzymywali, chociaż nie ciężko było dostrzec, że z tą dwójką szans nie mają. Jeden jeszcze rzucił się na Jessicę, lecz ta się nie dała rozproszyć i złapała go, po czym rzuciła o ścianę z całej siły. Chyba to trochę ożywiło resztę, że może niekoniecznie powinni dalej próbować.
- Jak widzisz, radzę sobie świetnie - powiedziała w końcu, posyłając mu szybko ironiczny uśmiech, kiedy napastnicy zaczęli się powoli zwijać. Przynajmniej ci, którzy mogli.

Kiedy Jessica w myślach narzekała, pewnie tylko dla samego faktu narzekania, na natrętne świnie przeszkadzające jej w cieszeniu się spokojnym dniem, lub raczej wieczorem, Matt czuł się zaskakująco świetnie. Momentalnie ożył dzięki walce i to pomimo bólu we wszystkich mięśniach. Chociaż wierzył w poprawę minimum jednej dzielnicy, to nadal uwielbiał Hell’s Kitchen właśnie za możliwość pobicia się z kimś, kto moralnie sieje zgorszenie. Czuć spełnienie, kiedy walczy, a jednocześnie mieć świadomość, że nie musi się martwić użyciem siły skoro robi to w słusznym celu.
Zawsze lepiej się śpi, kiedy rozładujesz nadmiar energii, a w przypadku Matta taki rodzaj spuszczania pary działał najlepiej. Pewnie tylko żaden lekarz by tego nie rekomendował jako dobrej metody, ale Murdock był dziwnym przypadkiem lubiącym ranić innych, ale zarazem nie będącym jednym z tych psychopatów zadających ból dla samej przyjemności cierpienia ofiary. To skomplikowane…
Niestety nie dało się już uniknąć tego, że na pewno nie zapomni jej wytknąć potrzeby swojej pomocy. To chyba już było częścią tej drużyny, dogryzanie sobie. Całe szczęście nie musieli zbierać szyków przy każdym globalnym zagrożeniu niczym Avengers, bo już dawno porozrywaliby sobie gardła. Ale okazyjnie jakoś ze sobą wytrzymywali i radzili sobie naprawdę nieźle. No, pomijając ten szkopuł w postaci jego śmierci. Jego i Elektry…
- Przeszło mi. – odpowiedział na jej pytanie tuż przed tym, jak uniknął kolejnego ciosu i sam przerzucił przez bark jednego z napastników nokautując go ciosem w twarz. Nie było to jednak tak spektakularne, jak wyczyny Jones. Pewnie przyznałby jej owacje za taki popis, ale jeszcze by się zbytnio napuszyła. Przez chwilę tylko nasłuchiwał oddalających się kroków i miarowych oddechów powalonych upewniając się, że to koniec. Wtedy odwrócił się do niej i chociaż nie widział jej uśmiechu, to w mroku ciemnej uliczki posłał jej podobny, szelmowski uśmiech.
- Na razie widzę, że nie można cię nawet na moment zostawić samej, bo pakujesz się w kłopoty. – powiedział żartobliwie ciągnąc jej zapewne nietakt słowny odnośnie jego widzenia. Za każdym razem bawiło go to tak samo. Podszedł do niej uspokajając oddech i dopiero kiedy adrenalina ustąpiła poczuł ze zdwojoną siłą ból. Zacisnął usta nie chcąc wydać jęku, ale zastygł w pół kroku krzywiąc się momentalnie i łapiąc pod żebra.

Czasami spranie kilku osób było dla Jessici świetnym zajęciem, zwłaszcza, gdy ktoś się o to prosił aż za bardzo umniejszając jej czy komuś na kim jej zależało albo robił coś paskudnego. Uwielbiała widzieć, gdy ktoś się przekonał jak bardzo się mylił co do niej. Dzisiaj nie był ten dzień. Czy naprawdę nie mogła na spokojnie się upić? Najwidoczniej prosiła o zbyt wiele. Dobrze, że przynajmniej nie musiała się za długo użerać z tą bandą idiotów. Za to teraz będzie musiała z kimś innym. Chyba na przyszłość zrobi sobie jeszcze większy zapas alkoholu, żeby tym bardziej uniknąć wychodzenia z domu.
Jako, że nie pomyślała o tym wcześniej, była teraz w tej sytuacji, zmuszona do robienia czegoś na co nie miała ochoty w tej chwili i jeszcze musząc znosić to wypominanie jej, że potrzebowała pomocy, żeby poradzić sobie z kilkoma przeciwnikami. (Choć nie potrzebowała! Gdyby dał jej chwilę to na pewno by sobie z nimi poradziła!) Jak widać wszystko ma swoją cenę i tutaj najwyraźniej było nią znoszenie docinek.
- No tak, złego diabli nie biorą - mruknęła jedynie, bardziej do siebie. Co prawda nie narzekała na to aż tak bardzo, ale przecież nie byłaby sobą, gdyby w jakiś zgryźliwy sposób tego nie skomentowała. Jeszcze Matt pomyślałby, że się cieszy, że ten jednak nie zginął. Tej satysfakcji mu nie da.
- Coś słabo widzisz - skomentowała celowo wytykając mu bycie ślepym, wcale nie zapominając się. Co jak co, ale nie miała nic przeciwko żartowaniu z jego ślepoty. Nie dość, że on sam do tego podchodził luźno, to sama nie widziała dlaczego miałaby tego nie robić. W końcu i tak mówiła co chce i kiedy chce, a z jej ust padły nieraz gorsze stwierdzenia. - Bez ciebie poradziłabym sobie równie świetnie. Nie potrzebuję twojej pomocy.
Mogłaby to dalej ciągnąć, ale widząc jak Matt się skrzywił i złapał pod żebra, przerwała, lekko marszcząc brwi. To nie wyglądało dobrze. Całe szczęście, że nie mógł zobaczyć, że się jednak przejmuje jego stanem.
- Wszystko w porządku? - zapytała, niby obojętnie, ale jednak mimowolnie wyciągając ręce w jego stronę, gdyby jednak musiała mu pomóc.

Nawet przez chwilę na poważnie nie pomyślał o tym, aby Jones sobie nie poradziła z bandą drobnych łotrów, którzy byli osiedlowymi rycerzami ortalionu. Może nie był to niski poziom przeciwnika i ktoś bez treningu niekoniecznie musiałby dać radę ich pokonać, to z mocami Jessici trudno było sobie nie poradzić z takimi „wojownikami”. O wiele trudniejsi byli ninja, którzy walczyli o wiele lepiej od stawiającej na siłę brunetki. Chociaż i z takimi dawała sobie radę, co mogła pokazać podczas ich wspólnej walki z Hand. Nie przeszkadzało to jednak Mattowi trochę pożartować z niej. Chyba była to ich wspólna cecha, bo pewnie i ona nie miałaby oporów także i z niego w ten sposób żartować. Zaskakujące, że chociaż znali się krótko i naprawdę dużo ich różniło, to takie przytyki nie były dla nich bardzo obraźliwe. Właściwie żadne docinki ich nie ruszały. Jeszcze trochę, a możnaby pomyśleć iż są… przyjaciółmi.
- Jasne, jasne… Co ty byś beze mnie zrobiła? – zażartował cedząc słowa przez zaciśnięte zęby i starając się zachować nadal ten żartobliwy ton. Niestety było to trochę trudne przez piekący ból w klatce piersiowej. Ale to tylko chwilowe. Zaraz mu minie. Przytaknął głową na jej pytanie. Nawet jakby jej teraz umierał, to nie miałby zamiaru powiedzieć, że tak jest. W ostatniej chwili zdołał jednak podnieść dłoń, aby powstrzymać ją przed pomocą. Aż tak źle nie było.
- No wiesz… Jeszcze pomyślę, że się o mnie martwisz. – dodał rozbawiony wykrzywiając usta w uśmiechu zapominając o tym, że mówienie nie pomaga i jednak musiał się o coś oprzeć. Niestety, ale padło na Jones. Oby tylko miała jeszcze tyle siły, aby utrzymać się w pionie przy jego ciężarze. Potem pomyśli, jak dobrze wyjść z tej niezręcznej sytuacji i wyjaśnić, że jest dobrze. Na razie musiał tylko złapać oddech.

Może nie znała żadnych sztuk walki jak… właściwie wszyscy wokół niej (serio, czy tylko ona nie znała karate?), ale siłowe rozwiązanie często działało. Nie zawsze, ale przeważnie, a to jej wystarczało. I owszem, o ile żartowanie działało w obie strony, tak ze swoim nastawieniem do świata, musiała przypomnieć, że sobie świetnie radzi. Szczególnie, że to był Murdock i prędzej by zdechła niż przyznała się, że te docinki nie przeszkadzają jej tak bardzo. O zgrozo, że ktoś mógłby ich uznać za przyjaciół. Nie, żadna przyjaźń nie wchodziła w grę. A tak przynajmniej sobie wmawiała.
Przewróciła jedynie oczami na jego pytanie. Oczywiście mogła to dalej ciągnąć, ale bardziej od odpowiedzi, skupiła się na obecnej sytuacji. Nie ważne jak bardzo próbował się wykręcić, widziała, że coś jest nie tak. Nie była ślepa. Głucha też nie i słyszała po jego głosie, że nie jest aż tak dobrze jak chciał jej wmówić. Zgodnie jednak z jego sygnałem, nie próbowała mu pomóc.
Prychnęła w reakcji na jego stwierdzenie o martwieniu się.
- I co jeszcze? Może mam powiedzieć, że się cieszę na twój widok? - odparła sarkastycznie, broniąc się przed jakimikolwiek podejrzeniami, że tak mogło być. Bo przecież nie było. Miała ciekawsze rzeczy do roboty niż przejmowanie się Murdockiem. Nieważne jednak, co chciała sobie wmawiać, kiedy ten oparł się o nią, choć w pierwszym odruchu chciała go odrzucić, natychmiast się zreflektowała i przytrzymała go. Nie był dla niej ani trochę ciężki, więc nawet tego tak nie odczuła.
- Gówno prawda, że nic ci nie jest - wyrzuciła mu wściekle. Nie chciała słyszeć wymówek, bo nie była głupia i potrafiła połączyć fakty. Nawet jeśli jakimś cholernym cudem przeżył, jego szczęście musiało się w końcu wyczerpać, a raczej nie chciała być świadkiem tego tu i teraz.