40th Precinct

Szesnastolatka oparła się o ścianę, posłusznie wyczekując powrotu policjanta. Nie przywiązywała większej uwagi do rozmowy dwóch funkcjonariuszy, gdyż myślami błądziła wokół zamordowanej kobiety.
- Jak myślisz Sparky, dałoby się na tym zarobić?
Kuleczka lekko drgnęła, zastanawiając się nad pytaniem mutantki. Sparky nie potrafił udzielić jej jednoznacznej odpowiedzi, jednak wiedział, jakie ma zdanie o całym tym pomyśle. Nie był nim zbyt zachwycony, co też ukazał lekkim impulsem elektrycznym.
- Dałbyś... - urwała, bo właśnie w tym momencie funkcjonariusz postanowił do niej wrócić.
Niechętnie udała się wraz za nim do "pokoju przesłuchań". Miała już dość niewygodnych pytań, choć czuła, że to dopiero początek i tak szybko się stąd nie wywinie, chyba że sama ucieknie, na co akurat miała nieodpartą ochotę. Samo pomieszczenie nie działało na nią zachęcająco, wręcz odpychało. Nie czuła się w tym pokoju zbyt komfortowo, zaczęła się stresować, a przecież była niewinna.
Liv rozsiadła się na wskazanym przez mężczyznę krześle. Na pierwszy rzut oka wyglądała na osobę niechętną do jakiejkolwiek współpracy. Skrzyżowane na klatce piersiowej ręce, nieco zniecierpliwiony wyraz twarzy, niezbyt uprzejma postawa, gdyż niemal leżała na swoim miejscu, oraz prawa noga, która energicznie chodziła pod stołem. Zwykły odruch czy może się stresowała? W tym przypadku przyczyną był stres.
Dziewczyna zmrużyła oczy, zastanawiając się nad odpowiedzią. Nie pamiętała większości nauk, które pobierała. Straciła przez to wprawę w wielu dziedzinach, nie tylko bojowych, jednak mogła bazować na umiejętnościach, których była świadoma.
- Nie wiem... Może lekarska? Umiem udzielać pierwszej pomocy.
Jej odpowiedź była mało pomocna, zwłaszcza że wiele szkół, niekoniecznie powiązanych z medycyną, oferowało zajęcia w tym właśnie zakresie. Wszak była to wiedza, którą każdy powinien sobie przyswoić.
- Z drugiej jednak strony, znam sztuczki pomocne przy bliskim kontakcie z naturą i ten no taki... - zaczęła, wykonując koliste ruchy prawą ręką, jak gdyby miało to pomóc w dobraniu właściwego słowa. - Alfabet. Mendelejewa. Czy jak go tam zwał.
Małolata rozejrzała się po pomieszczeniu raz jeszcze. Miejsce ich rozmowy wyraźnie dawało jej się we znaki.
- Nie możemy kontynuować tego gdzieś indziej? Korytarz? Schody? Nic?

Blondynka zastanowiła się przez chwilę, aby nie wprowadzić policjanta w błąd, choć sama nie do końca była pewna.
- A może to była tablica... - mruknęła, wyszukując w pamięci odpowiednich wspomnień.
W rzeczywistości nie był to ani alfabet Morse'a, ani tablica Mendelejewa. Zeznania małolaty odbiegały od prawdy, choć nie działała celowo. Próbowała dokopać się do przeszłości na siłę, aby skończyć to przesłuchanie.
- W sumie... może zademonstruję? Będzie prościej - dodała nagle, wskazując na posiadany przez policjanta notes.
Na kolejne pytania westchnęła ciężko, sytuacja była dla niej niezwykle męcząca, a lawina pytań mężczyzny w niczym jej nie pomagała.
- Nic. Nie pamiętam niczego. To chciałeś usłyszeć? - rzuciła krótko, z wyraźną niechęcią. - Wiem tylko tyle, że pochodzę z tego miasta. Nic więcej. Nazw ulic, rodziny, przyjaciół, ulubionych miejsc... Nic.
Mutantka w końcu zaczęła współpracować, choć robiła to raczej niechętnie. Z jej twarzy dało się wyczytać, że prawdę najchętniej zachowałaby dla siebie.
- Mogę już iść? Powiedziałam już co pamiętam.
Sparky również chciał już opuścić to miejsce. Dotychczas spokojna kuleczka, teraz wierciła się na ramieniu szesnastolatki, ukazując tym samym swoje znudzenie.

Dziewczyna obserwowała policjanta ze spokojem, choć jego niepewność mocno ją zaintrygowała. Nie poprosiła przecież o nic wielkiego, a jedynie notes i długopis, aby sam mógł ocenić, czym ów alfabet był. Nim jednak zdołała zapytać, czy wszystko w porządku, mężczyzna udzielił jej odpowiedzi. Gdy tylko wyraził zgodę, małolata odebrała od niego niezbędne przedmioty, po czym starannie napisała na kartce swoje imię. Zamiast standardowych liter, tekst składał się z cyfr. Prosty wyraz "Livia" w jej wykonaniu prezentował się jako "4C69766961". Co ciekawe, dziewczyna nie miała najmniejszych problemów ze stworzeniem sekwencji znaków, przyszło jej to naturalnie, więc albo stroiła sobie żarty z policjanta, albo miała już wszystko solidnie wyćwiczone.
- Więc? Tablica Mendelejewa czy alfabet Morse'a? - zapytała, oddając policjantowi jego rzeczy.
Uspokoiła się, choć wciąż nie czuła się zbyt komfortowo w pomieszczeniu, gdzie obecnie się znajdowali. Kraty za oknem były dla niej dość przytłaczające. Przez nie odnosiła wrażenie, że jest więźniem, co było dalekie od prawdy. Małolata słysząc wyznanie policjanta, spoważniała i spojrzała mu prosto w oczy.
- Dlaczego nie? - zadała kolejne pytanie z niezwykłym spokojem. - Wszyscy ludzie, których spotykałam na swej drodze jakoś się tym nie przejmowali. Nie interesowało ich to, co się ze mną stanie. Niektórzy nawet patrzyli na mnie z odrazą, jak tamten facet, którego przesłuchiwałeś. Dlaczego tak uparcie marnujesz na mnie swój czas, jednocześnie na siłę chcąc zaburzyć moje dotychczasowe życie? Dlaczego tak jak reszta, nie możesz mieć wywalone na to, co się ze mną stanie? Kiedy my sobie tu na spokojnie rozmawiamy, tamten zwyrol najprawdopodobniej planuje już kolejny atak. Dlaczego zamiast pomóc tym, którzy mogą coś wnieść do społeczeństwa, marnujesz tak cenne sekundy na kogoś, kto i tak nie ma przyszłości?
Niska samoocena czy za całym tym monologiem kryło się coś więcej? Mutantka siedziała spokojnie, obserwując reakcję mężczyzny na jej dość długą wypowiedź. Nie wyglądała tak, jakby zamierzała mu się sprzeciwiać i na siłę udowadniać swą rację, ale również nic nie wskazywało na to, że grzecznie da się oddać w ręce opieki społecznej.

- Szyfr? - w głosie małolaty dało się usłyszeć zdziwienie.
Jej wzrok powędrował wprost na notes, który przekazała wcześniej policjantowi. Wydawała się być równie zaskoczona tą informacją, co sam policjant. Obydwoje zadali sobie dokładnie to samo pytanie: kim była Livia. Mutantka nie miała nawet świadomości tego, że dane, którymi posługiwała się przez cały ten czas, były zmyślone przez osobę trzecią. Dziewczyna taka jak ona, nigdy nie istniała. Dotychczas nie zastanawiała się głębiej nad tą sprawą, ale spotkanie tego policjanta wszystko zmieniło.
- Na literę składają się dwie cyfry. Z tym, że litera w tym zapisie też jest cyfrą. A to dziesięć, b - jedenaście, a na f zapis się kończy... Czyli cały alfabet... "szyfr" bazuje na szesnastu cyfrach z przedziału od zera do piętnastu... - wyjaśniła. Ktoś, kto miał styczność z informatyką, bądź słyszał o systemie heksadecymalnym, szybko rozgryzłby "alfabet" małolaty. W rzeczywistości nie był on aż tak skomplikowany, jak mogłoby się wydawać. - Gdyby podnieść wszystkie cyfry z mojego imienia o jeden i przedstawić je w formie znaków, wyszłyby prawdziwe brednie, których nie szło by rozczytać... wtedy byłby to szyfr. W każdym razie ja tak myślę...
Małolata wysłuchała policjanta do końca, skupiając się na każdym słowie i tonie wypowiedzi. Przez chwilę siedziała w milczeniu, obserwując uważnie rozmówcę. Po wyrazie jej twarzy ciężko było stwierdzić, o czym tak właściwie myślała.
- A co z resztą? - zapytała w końcu. - Nie jestem jedyną osobą, która żyje na ulicy. Inni również marzną, głodują i mogą zostać wykorzystani. Nimi też się zajmiesz? Ja mam Sparky'ego, który potrafi dać trochę ciepła, może to niewiele, ale zawsze coś. Niektórzy nie mają nawet tego.
Kuleczka podskoczyła na ramieniu małolaty, słysząc swoje imię. Cała ta rozmowa nie bardzo jej odpowiadała, gdyż nikt nie zwracał na nią większej uwagi, nawet sama Livia! Jak ona śmiała zapomnieć o swoim przyjacielu! Czy tak miało być już zawsze? Czy niedobry policjant zabierze Sparky'emu jego przyjaciółkę?
- Ta sama osoba, inna... jakie to tak naprawdę ma znaczenie dla zamordowanej oraz jej rodziny? Seryjny zabójca, naśladowca, nowe zagrożenie... nie ważne jak nazwiemy sprawcę, wciąż będzie mordercą, zwyrolem, który skrzywdził tamtą dziewczynę. Naprawdę chcesz jedynie czekać i patrzeć, jak kolejna młoda osoba traci to, co ma najcenniejsze? - zadała kolejne pytanie, będąc niezwykle spokojną. - Mówisz, że pilnujesz porządku publicznego, prawda? Czy ten porządek nie został już zakłócony przez sprawcę? Skoro taka jest twoja praca, ty również powinieneś coś z tym zrobić, czyż nie?
Livia zamilkła przez chwilę, wyglądała tak, jakby się nad czymś zastanawiała. Przez chwilę wpatrywała się w notes, aby raz jeszcze skupić swój wzrok wprost na rozmówcy.
- Co ty na to, aby powęszyć w tej sprawie razem? Lepsze to niż bezczynne czekanie na rozwój wydarzeń, prawda? Jeżeli nic nie zdziałamy, nic się nie stanie. Ale jeśli dokopiemy się do czegoś, co przegapili twoi znajomi, sprawa posunie się nieco do przodu, czyż nie? Niczym nie ryzykujemy, a możemy jedynie zyskać...
Tego dla kuleczki było już za dużo! Jak ona śmiała proponować policjantowi wspólną przygodę! Sparky zeskoczył z ramienia mutantki i zaczął energicznie skakać po biurku, zrzucając na podłogę wszystko, co znalazło się w zasięgu jego wzroku.
- Co z tobą Sparky? - zapytała towarzysza, gdy tylko zdołała go pochwycić. - Nigdy wcześniej się tak nie zachowywałeś...
Sparky nadął się niezadowolony i rozpoczął swą specyficzną rozmowę ze stwórczynią.
- Dobrze wiesz, że to nie prawda, wciąż cię lubię... Przecież widać, że sprawa jest poważna, nie mogę tego tak po prostu olać... Bo wtedy będzie lżej... Nie zostawię cię Sparky, nie musisz się o to bać... Nadrobimy to, obiecuję... Masz moje słowo, a teraz wskakuj na ramię i bądź grzeczny.
Kulka posłusznie wykonała polecenie dziewczyny, choć z dość nadąsanym wyrazem pyszczka. Nadąsanym dla Livii, bo osoby trzecie nie zauważyłyby żadnej różnicy.
- Przepraszam za niego, po prostu poczuł się dotknięty, bo przez cały ten czas skupiałam się jedynie na rozmowie z tobą - wyjaśniła tą specyficzną sytuację. - Tak więc wracając do poprzedniego tematu... To byłoby działanie bez ryzyka, nikt by na tym nie stracił, prawda?

- Dlaczego społeczeństwo nic nie robi z tym problemem? - zapytała mężczyznę wprost, zastanawiając się nad motywem ich postępowania. - To chyba nie problem, aby skierować taką osobę w odpowiednie miejsce lub wezwać policję, by ta się nimi zajęła. Dlaczego tak wiele obywateli przechodzi koło takiego człowieka obojętnie? To jakaś niepisana zasada społeczna?
Liv nie potrafiła tego zrozumieć. Każdy z przechodniów miał przy sobie telefon komórkowy, którego mógł użyć, by pomóc bezdomnym. Bardziej zatrważający był jednak fakt, ile tak naprawdę osób przewijało się codziennie w kluczowych miejscach Nowego Yorku. Część z nich potrafiła wspomóc człowieka w potrzebie, zawsze coś, ale ten większy odsetek wydawał się bezduszny. Gdyby wypowiedź siedzącego naprzeciwko funkcjonariusza policji nie usatysfakcjonowałaby dziewczyny, ta z pewnością zaczęłaby kombinować, jak się od niego wyrwać. Na całe szczęście nie skończyło się na zwykłym "bo to mój obowiązek", jego argumentacja była bardziej rozbudowana i przemawiała do mutantki.
Szesnastolatka, gdy tylko usłyszała odpowiedź mężczyzny na poruszany przez nią temat, poczuła lekkie rozczarowanie, ale nie zamierzała tak łatwo ustąpić.
- Jak chcesz, ale stracisz wtedy sporo zabawy - odparła ze spokojem, posłusznie idąc za nim do radiowozu.
Podczas całej tej wędrówki szykowała już ciut bardziej solidną argumentację na temat tego, jak może wzrosnąć w oczach szefa, gdy tylko uda mu się rozwikłać sprawę. Nim jednak zdołała pociągnąć temat dalej, rozmówca przerwał ciszę jako pierwszy, pozytywnie zaskakując małolatę podjętą przez siebie decyzją.
- Miło cię poznać Nick. No proszę, poznaliśmy się dopiero dzisiaj, a ty już znasz mnie na wylot. - odparła niezwykle szczerze. Miał w tym sporo racji, bez względu na jego decyzję i tak zaczęłaby węszyć w tej sprawie. Złapanie przestępcy byłoby korzystne dla wszystkich, a że ich własne dobro szło w parze z dobrem społeczeństwa... - A od czego? Od podstaw. Zaopatrzymy się w mapkę i pogrzebiemy nieco w sieci na temat popełnionych przestępstw. Zaznaczymy kluby, przy których znaleziono martwe dziewczyny, a także te miejsca, gdzie sprawca jeszcze nie uderzył. Warto byłoby także skupić się na chronologii przestępstwa. Może pomogłoby nam to wyprzedzić ruch przeciwnika, o ile ten działa według jakiegoś schematu.
Małolata nie zamierzała przesiedzieć całej podróży w milczeniu, byłoby to stratą czasu. Te chwile postanowiła przeznaczyć na głębsze rozmyślanie nad sprawą.
- Te dziewczyny... posiadały jakąś cechę wspólną? Włosy? Wiek? Charakter? - zapytała, licząc na to, że wiedział ciut więcej niż ona. Nie każdą gazetę czytała i nie miała dostępu do Internetu, więc na tym poziomie była daleko w tyle. - No i jaki sprawca może mieć motyw? Brutalny gwałt oraz zabójstwo... Może jest totalnym przegrywem i żadna go nie chce? - rzuciła lekko, choć był to bardziej żart niż prawdziwa dedukcja. W końcu jednak spoważniała. - Jedyną cechą wspólną, jaką dostrzegam na tę chwilę, jest klub. Wszystkie ofiary uczęszczały w zabawach klubowych, prawda? Dlaczego akurat atakuje tą grupę?
Zamyśliła się przez chwilę, przymykając swoje oczy. Starała się wyobrazić sobie potencjalne sceny z życia takiego psychopaty, zrobić małą symulację we własnym umyśle, choć jej domniemania mogły być dalekie od prawdy. W końcu nie była ani psychologiem, ani świrem.
- Może to zagorzały klubowicz? Uwielbia kręcić się po klubach i właśnie tam wybiera swoje potencjalne ofiary? Tak swoją drogą... podjechałbyś do jakiegoś fast foodu? Na głodniaka ciężej mi się myśli. No i przy okazji damy twoim kumplom więcej czasu na spakowanie się. Ostatnie miejsce zbrodni zwiedzimy jako pierwsze.
Cóż począć, ciało dziewczyny było wzmocnione, jej właściwości fizyczne przekraczały ludzkie standardy, ale miało to swoją wadę w postaci przyśpieszonego metabolizmu. Musiała jeść zdecydowanie więcej niż jej rówieśniczki. Kto wie, ile wytrzymałaby w roli bezdomnego z wilczym apetytem. Trafienie w ręce opieki społecznej najprawdopodobniej uchroniłoby ją przed śmiercią, albo czynem znacznie gorszym niż rażenie automatów.