McDonald

Nastolatka nie myślała zbyt długo nad odpowiedzią, była dostatecznie głodna, aby swe zamówienie złożyć pośpiesznie.
- Na cheeseburgera i frytki - odparła.
W rzeczywistości mogłaby zjeść wszystko z dostępnego menu, a jako prawdziwy głodomór pochłonęłaby dość sporo na raz.
Odnalezienie odpowiedniego stolika nie sprawiło jej zbyt dużego problemu, dostrzegła go niemal od razu i bez problemu zaczekała na przybycie towarzysza.
- Ile ci wiszę? - zapytała, nim ten zdołał jeszcze usiąść.
Małolata nie zamierzała rozmawiać o ich działaniach przy świadkach, dlatego też pomysł policjanta przypadł jej do gustu. Jego mieszkanie było idealnym miejscem do spokojnych działań oraz dyskusji, no i nadawało się znacznie lepiej do prowadzenia sprawy niż policyjny radiowóz.
- Czyli po posiłku grzejemy prosto do ciebie? Mi to odpowiada.
Zawsze w jakimś stopniu odwlecze to odwiezienie Livii do opieki społecznej. Mówiąc szczerze, niespecjalnie się tam śpieszyła. Może Nick po tym wszystkim tak po prostu o tym zapomni?
- Twój kumpel zaczął szukać moich rodziców, tak? - zadała kolejne pytanie, ładując jedną frytkę do ust.
Nie mogli mówić o głównej sprawie, ale zawsze mogli przedyskutować tą mniej istotną. Jakby nie patrzeć sama szesnastolatka zaczęła bardziej interesować się swoją przeszłością, nic więc dziwnego, że jej myśli przeszły z jednego tematu do drugiego. Tej nocy chyba tak łatwo nie zaśnie.
- A co jeśli mnie nie chcą? Co jeśli tak po prostu się mnie pozbyli? - zaczęła, zastanawiając się nad tym wszystkim. - Nie wiem jak to jest z tą całą amnezją, ale skoro byli dla mnie bardzo ważnymi osobami, podświadomie powinnam o nich myśleć, prawda? Z drugiej jednak strony, skoro tak bardzo zależało mi, aby dotrzeć do domu... muszą być dla mnie ważni.
Zastanowiła się nad tą sprawą, po czym westchnęła, wgryzając się w swoje zamówienie. Na spokojnie pogryzła kęs cheeseburgera, aby ponownie skupić swój wzrok na mężczyźnie.
- A gdyby tak tamta dawna "ja" kogoś zabiła, o czym obecnie bym nie pamiętała, trafiłabym za kraty za coś, czego nie pamiętam oraz teoretycznie nie zrobiłam?
Sama nie wiedziała, skąd właściwie zrodził się w jej głowie ten przedziwny pomysł. Może to przez lekki niepokój? Chciała poznać swą przeszłość, jednak miała co do tego pewne obawy. Nie wiedziała, czy rzeczywiście dotyczyły one dawnych przeżyć, czy miały związek z jej urojeniami.
- Nick... - zaczęła, patrząc towarzyszowi prosto w oczy, jednak urwała, wyraźnie nad czymś myśląc. - Nie ważne już.
Chciała mu coś powiedzieć, coś dość istotnego, ale przerwała. Postanowiła zachować to dla siebie, w każdym razie na pewien czas, dopóki nie będzie miała pewności, że może mu śmiało zaufać. Nie znała go zbyt dobrze, nie wiedziała ile zachowa dla siebie.
- Frytkę? - zapytała, kierując opakowanie w jego stronę.

Livia zamierzała coś powiedzieć na temat swojego ekwipunku, jednak dalsze słowa policjanta sprawiły, że ta uśmiechnęła się lekko.
- Jasna sprawa wspólniku - odparła entuzjastycznie.
Trzeba było przyznać, że Nick miał podejście do tej osóbki. Jak dotąd doskonale wiedział, co powiedzieć, aby nie wywołać oburzenia u nastolatki. Małolata, pomimo swej niecodziennej sytuacji życiowej oraz posiadanych mocy, nie wyróżniała się na tle swych rówieśniczek.
- Albo sama byłam jakąś divą - pociągnęła żart policjanta dalej. - Rozdawałam autografy na prawo i lewo randomowym ludziom, aż jeden z nich nie trzasnął mnie w tył głowy łopatą.
Choć mężczyźnie udało się poprawić humor mutantki, ta ostatecznie spoważniała. Ponownie wgryzła się w swojego cheeseburgera, odwracając wzrok od rozmówcy.
- Ciekawe czy kiedyś sobie przypomnę... Znacznie ułatwiłoby mi to życie - dodała, raz jeszcze skupiając się na rozmówcy.
Wysłuchała tego, co miał do powiedzenia w milczeniu. Zastanowiła się nad jego słowami, aby mieć lepszy wgląd w sprawę.
- Czyli nawet prawo jest niesprawiedliwe. Skoro kara uzależniona jest od osób trzecich i osoba z lepszym prawnikiem dostanie łagodniejszy wyrok za to samo przestępstwo, gdzie tu sprawiedliwość?
Małolata spojrzała na swojego towarzysza, który wzrokiem uciekł na zewnątrz. Nie wiedziała, co chodzi mu po głowie, jednak obstawiała, że wolałby już być w domu. Ale gdyby tak było, dlaczego po prostu się tu zatrzymał? Mieli przecież możliwość wzięcia swojego zamówienia, nie musieli tutaj tkwić.
- My tu sobie gadamy, a robota czeka. Im szybciej się z tym uporamy, tym lepiej dla nas.
Livia pochłonęła resztę cheeseburgera w trybie ekspresowym, aby nie marnować więcej czasu. Są rzeczy ważne i ważniejsze. Złapanie psychopaty stanowiło obecnie priorytet. Na odkrywanie prawdy przyjdzie jeszcze czas.
- Frytki biorę na wynos - oznajmiła biorąc do rąk pozostałości zamówienia. - Nick, mogę siedzieć z przodu?