Biuro Alias Investigations

To był zdecydowanie zły tydzień dla Jessici. Była w słabej sytuacji finansowej (czyli gorszej niż zwykle) i potrzebowała pieniędzy jak najszybciej, ale oczywiście jak na złość brakowało jej spraw. Jeśli już coś jej się trafiało zwykle kończyło się niepowodzeniem, co nie tylko sprawiało, że niewiele dostawała ze spraw, to w dodatku czuła się źle z tym, że nie mogła doprowadzić tych kilku rzeczy do końca. Nienawidziła tego uczucia.
Usiadła w fotelu przy biurku, biorąc do ręki butelkę alkoholu, która stała pod ręką. Nalała sobie whiskey do szklanki, po czym zaczęła przeglądać papiery leżące na biurku, popijając alkohol od czasu do czasu. Dotyczyły najróżniejszych rzeczy. Spraw, którymi się zajmowała, część ukończonych; jakieś rachunki, głównie niezapłacone; zdjęcia, które zrobiła, niektóre okazały się zupełnie bezużyteczne. Rzuciła wszystko z powrotem z głośnym westchnięciem. Nic, zupełnie nic. Musiała się czymś zająć albo zwariuje.
Dopiła szybko alkohol i odstawiła pustą szklankę, po czym wstała, kierując się do drugiego pokoju, w celu znalezienia kurtki. Musiała stąd wyjść. Bar wydawał się najlepszym rozwiązaniem.

Kroki na schodach nie sprawiły, że przerwała poszukiwania. W bloku i tak było słychać zbyt wiele rzeczy, od czego można było dostać szału. Nie ma to jak w domu. Dlatego też wolała czasami wydostać się z mieszkania, żeby mieć trochę odpoczynku od uciążliwych dźwięków.
Za to pukanie już oderwało ją od jej planów. Miała tylko nadzieję, że to nikt z sąsiadów, który nagle postanowił zająć jej czas… czymkolwiek. Na pewno niczym ciekawym. Nie miała ochoty na słuchanie jakichkolwiek wyżaleń, pretensji czy co komu jeszcze wpadnie do głowy.
Podeszła do drzwi i otworzyła osobie, która postanowiła ją najść. Zaskakująco, jej oczom ukazała się zupełnie nieznajoma osoba. Potencjalny klient? Przydałby się jej, nie dało się ukryć. Co nie oznaczało, że nagle będzie miła dla kogoś. Mówimy o Jessice Jones, a ona nie pogrywała w bycie miłą. Chyba, że naprawdę wymaga tego sytuacja, ale ta póki co tego nie wymagała. Zmierzyła wzrokiem osobę stojącą w drzwiach, nawet się z tym nie kryjąc.
- Tak? Czego? – zapytała, witając w jakże miły sposób gościa. Jessica, witanie potencjalnych klientów, robisz to źle.

Przepiękne obrazki czy wyobrażenia nie były czymś dla Jessici. Właściwie to całe szczęście, że nic się nie zmieniło. Nie chciała się czuć jak na jakimś haju. Czy, co gorsza, kontroli umysłu. Nie, to zdecydowanie byłaby ostatnia rzecz, której chciała. Woli być tu i teraz.
Kobieta wyjątkowo nie pasowała do tego otoczenia. Wyglądała wręcz komicznie przy tych obdartych ścianach klatki dookoła i wydawało się, że urwała się z jakiegoś planu filmowego, bo chyba tylko tam jeszcze można było zobaczyć takie rzeczy. Nawet muzyka nie pomagała uwierzyć. Za którą zresztą miała ochotę przyłożyć temu, kto zdecydowała się tak głośno odpalić telewizor. Z drugiej strony mogły to być dźwięki pieprzenia się w mieszkaniu nad nią, a tego to już całkowicie miała dosyć.
- Tak, to ja - odpowiedziała już trochę łagodniejszym tonem, zorientowawszy się, że kobieta może być potencjalną klientką. Mogła pozwolić sobie jeszcze na jakieś docinki względem wyglądu, ale odpuściła sobie, bo jednak przy całym swoim byciu sobą, potrafiła odczuwać współczucie, gdy komuś przydarzyła się tragedia. Niech tylko nie okazują się upierdliwymi osobami albo z jakimiś wymyślonymi problemami, a mogą liczyć na całkiem miłą, jak na nią, wersję Jessici Jones. - O co chodzi?

Obserwowała kobietę uważnie i dostrzegła to poddenerwowanie. Zresztą nie było to ciężkie, każdy głupi by to zauważył, a jej stan mógł to tylko dodatkowo potwierdzić. Tutaj wejście do mieszkania raczej by jej nie ochroniło, a o prywatności też raczej można było pomarzyć, ale na pewno było lepszym wyjściem niż stanie na klatce. Inni za bardzo interesowali się cudzymi sprawami. Pomyślała prywatna pani detektyw.
To poddenerwowanie jednak sprawiło, że Jessica bardziej przejęła się tym, co się dzieje, bo sama znała to aż za dobrze. Tak, wolałaby poznać na wstępie szczegóły, ale stan kobiety był dla niej wystarczający.
- Proszę wejść do środka - powiedziała, odsuwając się, żeby jej klientka weszła do mieszkania.
Zamknęła drzwi, upewniwszy się jeszcze, że nikogo na korytarzu nie ma, po czym podeszła za kobietą do biurka i usiadła naprzeciwko niej. Wyjęła zeszyt i długopis do zapisania wszystkiego, co jej potrzebne do sprawy i czekała na informacje. Starała się nie poganiać.
Jessica co nieco słyszała o sprawie, o której wspomniała Sophie, ale nie przykładała do tego aż takiej uwagi. W Hell’s Kitchen to było normą i jakoś nikt się tym nie interesował. Raz coś takiego się przydarza w innej części Nowego Jorku i nagle wszyscy wariują na tym punkcie. Nie powiedziała jednak nic z tego.
Nie miała nic przeciwko zajęciu się tą osobą, szczególnie jeśli ma dostać za to pieniądze. Zawsze to jeden zagrażający innym chory pojeb mniej na świecie.
- Kiedy i gdzie pani córka została zamordowana? - zadała pierwsze pytanie, skupiając wzrok na kobiecie. - I może zna lub posiada pani jakieś szczegóły dotyczące tego morderstwa?

Zapisała miejsce i czas morderstwa. Miejsce, które w pierwszej kolejności będzie musiała odwiedzić. Pewnie już za dużo śladów tam nie pozostało, ale nie zaszkodzi jeszcze sprawdzić. W końcu ma szansę poradzić sobie z większą ilością przeciwieństw niż jakiś zwykły policjant.
- Do samochodu szła sama? Nie było też w okolicy żadnych świadków? - dopytała natychmiast o szczegóły. - Potrzebuję też wiedzieć z kim dokładnie była tego wieczoru.
Pytań było dużo, ale tutaj każdy szczegół mógł być ważny. Świadkowie, informacje, wszystko mogło mieć znaczenie w znalezieniu winowajcy. Może i kobieta była w tragicznym stanie, ale Jessica potrzebowała się dowiedzieć jak najwięcej i jej zadaniem było wyciągnięcie tego, a że niekoniecznie potrafiła w pocieszanie i inne tego typu pierdoły, które dla niej nie miały takiego znaczenia, wolała zwyczajnie zająć się swoją pracą.
Spojrzała na zdjęcie na telefonie, przyglądając się dokładnie trzem dziewczynom znajdującym się na nim.
- Mogłabym dostać to zdjęcie? - przerwała kobiecie zanim ta kontynuowała. Dziewczyna może i nie żyła, ale zdjęcie mogło pomóc nie tylko w szukaniu naocznych świadków, ale, jak się zaraz okazało, też znaleźć jej przyjaciółki. Zapisała ich nazwiska, kiedy tylko Sophie je podała. Kolejne osoby, które będzie musiała odwiedzić.
- Każdy szczegół może się przydać - powiedziała dosyć łagodnym, jak na nią, tonem, kiedy kobieta przerwała na moment, próbując się uspokoić. O ile normalnie takie rzeczy rzeczywiście by ją nie interesowały, teraz nawet niewielkie informacje o przyjaciółkach córki mogły okazać się ważne.
Później już jednak milczała, kiedy Sophie całkowicie się rozkleiła. Nie radziła sobie w takich sytuacjach, nieważne ile razy by je przerabiała. Podsunęła jej paczkę chusteczkę, gdyby potrzebowała kolejnej.
- Znajdę go. Zrobię wszystko, co w mojej mocy, żeby otrzymał karę, która mu się należy - w końcu powiedziała po dłuższej chwili, stanowczym tonem.

Dla niej wdzięczność obecnie była niczym. Dopóki nie rozwiązała sprawy uważała, że nie było za co jej dziękować, a do tego była jeszcze długa droga. Skinęła jedynie głową na podziękowanie i pozwoliła kobiecie kontynuować. Obecnie ważniejsze były kolejne informacje.
Dowiedzenie się czegokolwiek od policji pewnie będzie ciężkie, ale nie niemożliwe. Przynajmniej dla niej. Zawsze znajdywała jakiś sposób na zdobycie informacji. Na razie jednak będzie musiała sobie poradzić bez tego. I tak póki co miała trochę miejsc do odwiedzenia, później będzie mogła dokładniej dochodzić do pewnych rzeczy, jeśli skończą jej się opcje.
- Na pewno z nimi porozmawiam. - Wiedząc gdzie szukać przyjaciółek Audrey, miała zaoszczędzonego trochę czasu. Niewiele, ale zawsze coś. - Potrzebuję też jakichkolwiek nazwisk policjantów, z którymi miała pani kontakt i nazwisko medyka sądowego. Im więcej osób, które były związane z tą sprawą, tym lepiej.
Ułożyła sobie mniej więcej wszystkie informacje jakie miała, zapisując wszelkie szczególne rzeczy, na które musi zwrócić uwagę przy miejscach czy osobach.
- Czy są jeszcze jakieś informacje, które może mi pani przekazać, a o których powinnam wiedzieć? - zapytała, spoglądając ponownie na kobietę, sama nie mając więcej pytań na tę chwilę.

Zgłaszanie morderstwa własnego dziecka nie jest raczej czymś, co często się zdarza i wszyscy chcą tego uniknąć. Chyba, że to było wyjątkowo wkurwiające dziecko. Wpatrywanie jednak nie przeszkadzało Jessice. Jakoś do tego przywykła, choć zwykle było to w innym, gorszym kontekście. Skupiała się na kolejnych informacjach.
Zapisała nazwiska, jak i miejsce pracy policjanta i medyka. Spojrzała na wszystkie informacje, które miała, analizując je szybko i zastanawiając się czy jeszcze czegoś potrzebuje.
- To chyba będzie wszystko na tę chwilę - powiedziała w końcu, odkładając długopis i przenosząc wzrok z powrotem na kobietę przed nią. - Na pewno będę dzwonić w razie wątpliwości czy kolejnych pytań.
Obecnie miała trochę do zobaczenia na własne oczy, zanim będzie mogła cokolwiek więcej stwierdzić. Kiedy już jednak wiadomo będzie więcej, numer telefonu pewnie się przyda.
- Pozostaje tylko podpisanie umowy i mogę zaczynać śledztwo - wyjęła z jednej szuflad biurka papier, na którym były wszelkie informacje, warunki i inne standardowe rzeczy, na które godził się klient podpisując umowę. Na samym dole było wolne miejsce, gdzie jej klientka musiała jedynie złożyć podpis.
Oby tylko ta sprawa okazała się do rozwiązania, bo naprawdę potrzebne jej są te pieniądze.