[2014] Sala treningowa TARCZY

Jeanne, weszła na salę, rozciągając się. Poprawiła swoją maskę, musiała się w końcu przyzwyczaić do tego rodzaju stroju. Była ambitna i wiedziała, że jeśli dobrze pójdzie, to za kilka lat stanie się jedną z lepszych agentek TARCZY. Zamierzała póki co piąć się jak najwyżej. Może dzięki temu w końcu dotrze do prawdy kim był jej ojciec? Bardzo pragnęła się tego w końcu dowiedzieć. Wzięła obie pałki i chwyciła je mocniej w obie ręce. Podobno nie miała tu być sama i wprost nie mogła doczekać się, aby zobaczyć kto będzie walczył razem z nią.

Nie wiedziała kogo może się spodziewać. Miała stawić się na ćwiczeniach, dysponując zarówno łukiem jak i umiejętnościami technologicznymi, więc to zrobiła. Po drodze do sali zgarnęła swój łuk, uzupełniła kołczan i związała włosy, chowając je pod zielonym kapturem. Mimo, że wyglądała juz jak konkretny agent i miała nawet swój super strój, na salę weszła nucąc jakąś piosenkę i zatrzymała się zaraz, widząc inną agentkę. Młodą, chyba widziała jej akta, albo mignęła jej na kamerach, bo wydawała się całkiem znajoma.
- Hej! Chyba nie miałyśmy przyjemności jeszcze. Czy tak? - często zapominała o czyjejś tożsamości. Niektórzy przypominali się kilka razy, ale przecież to była po prostu cena za pamięć absolutną. Absolutną...przez kilka chwil, do nadpisania informacji.

Dziewczyna obejrzała się na drugą agentkę, z odrobiną zdumienia wymalowaną na twarzy. Ale właściwie... nie zawsze będzie trenować z agentami o wiele ważniejszymi od siebie. Stanęła więc prosto, podrzucając w jednej ręce escrimę.
- Raczej tak, Finesse. A ty? - przedstawiła się dość chłodno, ale wewnątrz nie mogła się doczekać przyszłej walki. Nie była jednak w stanie komukolwiek tego okazać, więc tylko zachowała kamienną twarz. Nie było to z resztą trudne.
Przyglądała się z ciekawością kobiecie ubranej w zielony strój. Wydał jej się... mało praktyczny. Zbyt jaskrawy jak na misje w ciemności powiedziała laska z białymi kolorami. Ale musiała przyznać, że strój pasował do całej figury. Poprawiła tkwiącą na nosie maskę.
- Używasz łuku podczas walki? - nie była zaskoczona, że ktoś walczy łukiem, ale... nie uważała, że jest to najlepsza istniejąca broń. Chyba że ma się strzały podobne do tych Hawkeye'a. Szczerze nie wiedziała co szykuje dla nich dzisiejszy trening. Może będą musiały walczyć między sobą? Albo współpracować! Szczerze wolała to pierwsze.

Sama Felicity miała dzisiaj zająć się systemami i usprawnieniem działania sieci, ale wylądowała tutaj. W sumie nawet dobrze, warto ćwiczyć cały czas, w końcu trening czyni mistrza, nie smętne patrzenie na łuk leżący na biurku podczas kiedy konwertowała stare dane na nowe rozszerzenie wewnętrzne.
- Felicity. Raczej nie używam pseudonimu w SHIELD. Poza też nie...- Wzruszyła ramionami. Nie chodziła na misje, a jej pseudonim pod którym zajmowała się wszystkimi rzeczami technologicznymi, w ogóle nie pasował do ćwiczeń z bronią w ręce. Ani IT Girl ani Overwatch to nie było coś co budziło postrach wrogów. Wolała więc zostać przy agent Smoak.
- Albo laptopa. - Odpowiedziała jakby to było najbardziej oczywiste pod słońcem. Wolała jednak łuk w terenie. Laptopem mogła co najwyżej rzucić, łuk dawał jakąś kontrolę nad trajektorią pod odpowiednim przygotowaniem.
Na razie jednak czekała na jakieś polecenia. Ona sama wolałaby ustawiać hologramy niż dostawać gotowe warunki i wytyczne kim ma być drugi agent. Ostatnio miała pecha trafiać na same ćwiczenia w stylu "jesteście wrogami, musicie się wyeliminować". Jak cholerne Igrzyska Śmierci!

Cierpliwie czekała aż przyjdzie ktoś kto poprowadzi trening. Hologramy były zawsze w porządku, podobnie jak trening z kimś innym. Mimo wszystko jednak Smoak wolała walkę z maszynami, były jakieś bardziej przewidywalne. I łatwiej było zranić maszynę niż człowieka, głównie przez fakt, że ranienie maszyny nie wpływało na moralność.
Spojrzała na manekiny i zaraz się uśmiechnęła. Więc bardziej maszyny jak ludzie! Przecież nie musiała nawet próbować jej uszkodzić, mogła kombinować jak uniknąć wroga.
- Tak jest, Angie! - niemal jej zasalutowała w stronę kamery. Jakoś tak podświadomie wiedziała gdzie ona się znajduje. Nie rozumiała tego do końca, ale lokalizowanie takich urządzeń nie sprawiało jej nigdy większych problemów. Wzięła głęboki wdech, złapała mocniej łuk i nałożyła na cięciwę strzałę, mierząc w jeden z manekinów. Od razu posłała ją w jego stronę, bardziej chcąc skupić tam uwagę drugiej agentki jak naprawdę trafić. Szybkim ruchem nałożyła drugą i posłała ją w przeciwną stronę sali. Starała się utrzymywać w miarę daleko od Finesse aby ta jej nie przeszkadzała. Mimo swojej całej moralności, była gotowa ją zranić jeśli nie będzie innego wyjścia.

Zmarszczyła brwi słysząc, jak prowadząca nie korzysta z ich pseudonimów. Do jasnej cholery, one przecież po coś są! Chyba. Ewentualnie są takim fajnym dodatkiem do nazwy. W sumie, akceptuje to.
- To niebezpieczne. Jeśli znają twoje dane, mogą dotrzeć do twoich bliskich i ich zamordować. - powiedziała to tonem bardzo spokojnym, jakby co drugi agent miał już na swoim koncie dotkliwą stratę.
Jej umysł przyswoił informację, a dziewczyna zdusiła wewnętrzne przekleństwo. Czemu to nie ona mogła atakować? Mimo to, sięgnęła po escrimę. Nie miała żadnej innej broni, nie mogła się więc bawić w dalekodystansowy ostrzał, szczególnie, że nie wiedziała czy manekiny w ogóle się poruszą.
Starała się więc skrócić dystans i zaatakować zanim Felicity zdołała wystrzelić chociaż jedną ze strzał. Dzielił je niewielki dystans, powinna sobie poradzić. Zamierzała przy użyciu pałki, albo uszkodzić łuk, albo nadgarstek przeciwniczki. To powinno uniemożliwić korzystanie z łuku.

Uważała, że młoda agentka przegina. Kto niby miał mordować jej bliskich? Felicity czy Angie? Wszyscy tu byli po jednej stronie barykady, a jeśli nie byli to cóż, tak się zdarza. Mimo wszystko, nikt z tu obecnych raczej mordować rodziny tej młodej nie zamierzał, a nawet jeśli, to raczej nie jest sprawa panny Smoak, która po prostu bliskich nie miała. Poza tym, akurat ona czuła się bezpieczna. Jakby miała, pierwsze co by zrobiła, to zmieniła im całe życie i wszystkie tożsamości na jakieś randomowe, aby nikt jej z nimi nie powiązał.
Nie spodziewała się, że jej przeciwniczka jest tak szybka. Syknęła kiedy pałka przejechała po jej palcach i chyba tylko przez odruch próbowała sparować kolejny możliwy cios łukiem, jednocześnie zamierzając kopnąć kolanem splot słoneczny kobiety, która podeszła do niej aż tak blisko. Musiała znowu zdobyć dystans, aby móc prowadzić ostrzał z odległości. Lepiej się czuła mając przepaść między sobą a wrogiem. Cały czas próbowała blokować możliwe ciosy albo ich unikać, sięgając zaraz po strzałę. Nie zakładała jej na cięciwę, bardziej celowała w proste i niezwykle skuteczne wbicie grota w ramię przeciwniczki, aby uniemożliwić jej dalsze władanie pałką.

Udało jej się zbliżyć do łuczniczki i zmusić do walki w sposób, który dawał Jeanne przewagę. Bolesne uderzenie po palcach, pomogło jej odrobinę rozproszyć wroga i utrudnić strzelanie. Kątem oka zauważyła, że manekiny ani drgną, czyli sytuacja się komplikowała. Nie mogła pozwolić Felicty uciec, więc zaraz po zbliżeniu się, jedną z pałek zamachnęła się w jej udo, z zamiarem zostawienia w nim dużego sińca, a drugą pałką starała się blokować jej rękę, próbującą wbić jej strzałę w ramię. Nie wiedziała jeszcze w jaki sposób kobieta walczy, wszystko trwało za krótko, więc łatwo mogła zostać zaskoczona. W dalszym ciągu, starała się jak najmocniej utrudnić kobiecie oddanie strzału, nawet za cenę swojego własnego życia.

Uderzenie ją zaskoczyło, ale na całe szczęście dała radę trochę je wyhamować. Zdecydowanie zostanie siniak, nie powinno jej to dziwić. Z pewną satysfakcją jednak zobaczyła wbitą w ramię przeciwniczki strzałę, to musiało boleć bardziej jak uderzenie. Korzystając z tego, że kobieta musiała sie cofnąć, Felicity sama się cofnęła o dwa kroki, bardzo brzydko się wyrażając przy tym. Ustawiła się nieco inaczej, aby większość ciężaru przełożyć na zdrową nogę i wymierzyła w stronę manekinów, szybko oddając strzał. Liczyła na to, że Finesse skupi się na wyjęciu strzały. Jeśli jednak nie dała jej możliwości do czystego strzału, Smoak postarała się ją uderzyć w zranione ramię pięścią, przy tym ciągle zachowując czujność aby nie oberwać zbyt mocno.

Ból zranionego ramienia był zdecydowanie mocniejszy niż, ból stłuczonej nogi. Szczególnie gdy wcześniej masz problem ze złapaniem oddechu. Jeanne pociemniało przed oczami i cofnęła się podczas uderzenia w splot słoneczny, ale gdy tylko się pozbierała, pierwsze co zrobiła to ułamała jak najwięcej drewnianej części strzały, aby utrudnić przeciwniczce dalsze manewrowanie grotem w ranie. Sama wyrwie go później o ile nie zabraknie jej zimnej krwi. Na razie starała się nie patrzeć na powstałą ranę i krew. Przez chwilę odczuła odruch wymiotny na myśl o obrażeniu. Jednak widząc, że kobieta zamierza znów strzelić zdecydowała się na jedną akcję.
Rzuciła się na ziemię, łącząc nogi tak by z całym impetem uderzyć w jej jedno kolano, co powinno utrudnić strzał a może nawet zwalić ją na ziemię. Przy okazji starała się upaść na zdrowe ramię, aby nie pogarszać swojego aktualnego stanu zdrowia. Jeśli Felicity zdołała zrobić unik, spróbowała przekręcić się na zranioną rękę i kopnąć w jej łydkę, aby ją przewalić.