Park Narodowy Fulufjellet

Pomimo tego, że dziewczyna klęczała przed oprawcą, to wciąż miała nad Ingvarem przewagę. Brat nie znając jej anormalnych zdolności, nie był w stanie przewidzieć, że dziewczę zniknie mu z oczu. Zniknie z jego życia już na zawsze, z egzystencji potomków Inga (o ile się takowych dorobił) również. Ona już nie należała do tego świata, należała do innego- do Nowego Świata.
Jeżeli zaś mowa o przewidzeniu powyżej sytuacji, to warto wspomnieć, iż Diorbhail nie miała pojęcia, że wskoczy w nurt rzeki zwanej czasem i podda się jej, aż ta wyrzuci ją kilkaset lat później, by spróbowała kontynuować swoje marne życie.
Może był to żart bogów? Kpili sobie bezwstydnie z jej osoby.
W końcu po co ratowali życie Hallrdottir, skoro i tak ślad po strzale z łuku oraz wszechobecna krew zwiastowała tylko jedno… Śmierć.
Podróż w czasie trwała kilka sekund. W stanie między X a XXI wiekiem, blondynka zdawała się unosić, ale w rzeczywistości ciało jej nigdy od ziemi się nie oderwało. Czuła jednak, że nie może wziąć oddechu, dźwięki zanikły, nie słyszała swego krzyku, choć jej wrzask powinien być doskonale słyszalny, a obraz przed nią zamazał się, zupełnie jakby dziewczyna oślepła. Plusem w tamtej chwili było to, że ostrze brata jej nie dosięgło.
Jakby przez coś popchnięta upadła na ziemię. Przez chwilę nie była się w stanie ruszać, lecz potem zerwała się do pozycji siedzącej, a miecz, który dzierżyła w dłoniach, znalazł się przed swoją panią jakby gotowy do wykorzystania. Bhail wymachiwała nim na wszystkie strony, czuła zagrożenie, lecz nie mogła sobie nic przypomnieć. Krzyczała przez parę chwil chcąc się upewnić, iż jest żywa, ciało Dior lekko drgało, a jej oddech był niewyobrażalnie szybki.
Głowa ją straszliwie bolała, jednak ten ból nie był porównywalny z niczym innym co przeżyła przez niemal 20 lat swojej egzystencji. Czuła, że jest coś nie tak.
Po chwili przypomniała sobie wszystko, a zwłaszcza brata i jego groźbę śmierci, lecz… Ingvara nigdzie nie było. Okolica również nieznacznie się zmieniła, tak samo jak pogoda i pora dnia. Coś było nie tak, ale Hallrdottir nie zamierzała się nad tym zastanawiać. Musiała znaleźć osadę, w której dobrzy ludzie pomogą jej dojść do siebie. Wszakże wiele mężnych wojowników przetrwało niejedną taką strzałę.
Schowała miecz do pokrowca, który miała na plecach.  
Chcąc wstać… Złapała się za brzuch. Mimowolnie wydała z siebie kilka przekleństw, które zwiastowały tylko jak źle z nią jest.
Gdy w końcu wstała, zaczęła obracać się wokół własnej osi w poszukiwaniu… No właśnie, czego? Czegokolwiek co w jakiś sposób mogłoby jej w tym momencie pomóc. Czuła, że moce zdecydowanie dobiły jej stan, toteż chwiejnym krokiem poczęła kroczyć przed siebie, tam gdzie niegdyś był dom Hallra. Wyciągnęła z kieszeni amulet i zaczęła prosić Odyna, aby bezpiecznie dotarła do domu oraz by zwrócił jej zdrowie.

Ścisnęła mocno amulet, który dzierżyła w dłoni. Na jej bladej skórze ciągle były ślady krwi. Czasem była ona zaschnięta, lecz w niektórych miejscach ciągle jeszcze wydobywała się z ran.
Dlatego też owy amulet ozdobiony był szkarłatem. Mogłoby się wydawać, iż to właśnie z krwi zrobiony był talizman, a nie z metalu.
- Wszechojcze…-  jęknęła w swoim języku.
Zatrzymała się by spojrzeć na niebo. Jednakże zamiast obserwować nieskończony błękit, który rozpościerał się aż za horyzont…  Ona spojrzała na drzewa. Były takie jakie pamiętała, a zieleń w pewnym sensie dawała ukojenie jej bolącej duszy.
Gdy ruszyła dalej, wiatr mocno uderzył w Hallrdottir. Kosmyki włosów, które wyleciały z misternie ułożonej fryzury, falowały na wietrze niczym zboże mające wykarmić całą wioskę. Dziewczę nie wiedziało dlaczego wiatr chce ją zatrzymać. Czyż nie powinna kroczyć dalej?
Nie zważając na to, iż żywioł ma dla niej inne plany, znów poczęła kroczyć w miejsce, gdzie miał się znajdować jej były dom. Chłód co jakiś czas pokazywał wojowniczce, że jest tylko człowiekiem, wnikając w jej otwarte rany. Chciała znaleźć się w chacie, chciała być otoczona przez rodzinę, usiąść przy ognisku… Pragnęła by wtenczas na ustach jej matki pojawiła się kolejna historia, która opowiadać miała o dzielnych bogach. Słuchałaby słów rodzicielki, a jej oczy same zamknęłyby się, by wprowadzić ją w stan spokojnego snu.
Ale to wszystko było teraz niemożliwe. To co było dla niej normalnością zdawało się być niesamowicie odległe. W miejscu, w którym powinna się czuć jak w domu… Czuła się obca, choć poznawała swe otoczenie. Wiedziała, że coś jest nie tak, a zniknięcie Ingvara nie było jedynym skutkiem użycia jej mocy, coś się zmieniło.
W milczeniu przeszła resztę drogi, mocno zaciskając zęby, gdy tylko pomyślała o bólu jaki przyszło jej odczuwać. Diorbhail nie chciała pokazywać, iż jest słaba. Nie kiedy bogowie na nią patrzą. Przecież to bardzo możliwe, iż jest to próba, która ma sprawdzić siłę Kuling. Nie mogła pokazać swej słabości, musiała być wytrzymała niczym córy Odyna- Walkirie.

Las stał się dla kobiety czymś w rodzaju osłony przed wiatrem, który sprawiał jej niemały problem. Stwierdziła jednak, że otoczona przez drzewa spowolni trochę swój marsz. Chciała się jak najdłużej nacieszyć otoczeniem zanim pozna prawdę o swoim byłym domostwie. W końcu nie wiedziała co na nią czeka, a wątpliwości się tylko powiększały. Azali jej rodzina wciąż była w chacie? Ingvar zniknął czy to może ona przeniosła się w jakże bliskie, lecz zarazem obce, miejsce?
Nie przypominała sobie opowieści, w której bogowie zostawiliby człowieka w takiej sytuacji. Może był to nowy rodzaj kary? Ale kary za co? Przecież była wojowniczką, dumnie reprezentowała rodzinę, wierzyła całym sercem... Była idealnym przykładem wikinga, więc to co się działo wokół Dior było całkowicie przez dziewczę niezrozumiane.
Ponowne ściśnięcie medalionu zdawało się być w pewnym sensie naciskiem na odpowiedź od bogów. Bhail częściowo wierzyła, że zaraz Azowie ześlą do jej umysłu wszelkie potrzebne wyjaśnienia... Dlaczego więc nic się nie działo?
Gdy zobaczyła ścieżkę, to zatrzymała swą tułaczkę, by spojrzeć za siebie i przed. Wiedziała, że ta droga musiała gdzieś prowadzić, w końcu każda droga gdzieś prowadziła.
Na jej zbolałej twarzy pojawił się uśmiech. Dostała odpowiedź! Musiała prędko podążyć ścieżką, bo była pewna, iż na jej końcu czekają wszelkie wyjaśnienia.
- Wzywam światło Baldura i moc Thora aby ochraniały mnie przed wszelkimi mocami ciemności! Przed wszelkiego rodzaju bezpodstawnymi atakami!- zaczęła krzyczeć, gdy wlokła swą postać przez resztę lasu.
Nie była zdolna do walki, toteż chciała się uchronić przed jakimkolwiek starciem z wrogiem... Albo gorzej- z magią, która mogła się czaić w każdej, nawet najmniejszej, norze czy dziupli w tym lesie.
Jak można się domyślić poszła... Poszła ścieżką w nadziei na odpowiedź co stało się z jej krewnymi i osadą.  A czy ją dostanie? To już zależy od bogów.

Gdy skończyła wysyłać do bogów prośby, to nie odzywała się do momentu, aż usłyszała dziwny warkot. Cały czas patrzyła na podłoże przed nią, ale w pewnym momencie zwróciła się licem w stronę nadjeżdżającego jeepa. Przymrużyła oczy, by lepiej widzieć jednak nie wiedziała czym jest jadące w jej stronę coś, toteż pozwoliła sobie chwycić rękojeść miecza.  Nie wyciągnęła go jednak, lecz była przygotowana, aby odeprzeć jakikolwiek atak. Nie wiedziała z czym ma do czynienia, a to wzbudzało w niej niepewność. Może i by się bała, gdyby nie była nauczona, że strach jest wstydem. Bo niby czego można się bać, nie licząc bogów? Jeżeli Odyn ci sprzyja, to nawet śmierć nie powinna na ciebie źle wpływać, ba, śmierć powinna być słodka jak miód, który podają, gdy ucztujesz z bogami.
Jak dziwne zjawisko było coraz bliżej, Dior ścisnęła miecz w ręce i naprężyła mięśnie w swoim pokaleczonym ciele. Zaczęła zbierać energię, aby użyć jakiejś swojej mocy. Wiedziała, że nie może liczyć na to, że cokolwiek jej się uda. Była bardzo zmęczona. Najchętniej wróciłaby do domostwa, lecz to wszyscy już dobrze wiemy…
Gdy zobaczyła człowieka siedzącego w dziwnym pojeździe, jej ręka wróciła do normalnej pozycji. Choć owa niepewność wzrosła. Nie rozumiała co się dzieje wokół niej, a  to coś przyśpieszyło proces narastających wątpliwości co do wyzwania jakie dostała od bogów. Nigdy nie widziała czegoś takiego. Dlaczego przemieszczają się w tym dziwnym urządzeniu? Czy nie lepsze byłby konie?
Gdy jeep się zatrzymał, Diorbhail uczyniła to samo. Dokładnie obserwowała samochód wysyłając w stronę mężczyzny krzywe spojrzenia.
Dlaczego jego ubranie było tak cienkie? Nie miał żadnych futer ani warstw, które mogłyby go chronić podczas wyprawy. Bhail uważała bowiem, iż ten człowiek nie jest stąd, wszakże nigdy go nie widziała w swojej okolicy.
- Zaprowadź mnie do domu Hallra, jestem jego córą- odpowiedziała niemal od razu jak skończył mówić.
Specjalnie podała te dane, aby wiedział z kim ma do czynienia. W końcu Diorbhail była bardzo znana w Norwegii jako wojownicza Kuling, dziecko Hallra. Miała nadzieję, że dziwacznie ubrany przybysz razem ze swoim dziwnym pojazdem pokaże jej dom, w którym się wychowywała. W końcu sam zaproponował pomoc.

Dior obserwowała, według niej, groteskowego rozmówcę. Nie bała się, wszakże była przekonana, iż w starciu z nim (nawet w tak opłakanym stanie) mogłaby wygrać. W końcu bogowie są po jej stronie i zawsze będą, póki spełnia ich świętą wolę. Zwłaszcza że ona na plecach posiada swój miecz, a broni u rozmówcy nie zauważyła oraz sądziła, iż nie mado niej tak łatwego dostępu.
Gdy wyraz twarzy mężczyzny się zmienił, Bhail podniosła do góry swoją lewą brew w geście zdziwienia. Nie przypuszczała, że przedstawiciel płci brzydkiej kompletnie zignoruje jej słowa i nie okaże należytego szacunku tak znanej wojowniczce.
Następne wyrazy, które wydobyły się z ust obcego jej człowieka, były dla niej całkowicie niezrozumiałe. Poznała jednak swój język, lecz nie mogła rozszyfrować znaczenia tej wypowiedzi. W dodatku zaczynała ją ta cała sytuacja denerwować, miała wrażenie, że mężczyzna czegoś od niej chce, a przecież nikt prócz bogów nie może nic od niej wymagać.
Hallrdottir była przekonana, iż ten człowiek jej nie pomoże. Nie zamierzała go jednak zabijać. Była zbyt zmęczona i pokaleczona, by walczyć, a jeżeli istnieje opcja braku rozlewu krwi, to raczej powinna z niej skorzystać.
- Niech bogowie będą z tobą...- oznajmiła.
Kompletnie zignorowała obecność strażnika parku i zaczęła podążać do przodu, tak jakby nigdy się nie spotkali. Jeżeli mężczyzna za nią wołał, to jego krzyki nic nie dały. Dziewczę po prostu kroczyło przed siebie, bo zwyczajnie nie widziało sensu w kontynuowaniu znajomości z tą dziwaczną istotą.
Uważała, że nie ma on możliwości, aby jej pomóc, a skoro nawet nie wiedział kim jest... Musiał kompletnie nie mieć do czynienia ze światem, skoro nie kojarzył tak znanej osoby jak ona, wśród wojowników tego regionu.
Oddalając się nie była przygotowana na to, że mężczyzna będzie chciał ją zatrzymać. Nie wiedziała bowiem, że jest w parku narodowym, a jego pracą jest ochrona tego obszaru. Myślała jednak, że szybko zapomni o spotkaniu z nieznajomym, a temu już więcej nie będzie dane oglądać bladego lica bogobojnej Diorbhail.

Chłodne powietrze było mniej irytujące niż napotkany przez nią mężczyzna. Dziewczynie wydawało się, iż postradał on zmysły. Zachowywał się tak nienaturalnie... W dodatku ten jego warczący pojazd, czy co to tam mogło być, niepokoiło wojowniczkę, dla której samo to spotkanie zdawało się być bardzo groteskowe.
Gdy złapał ją za ramię i krzyczał coś, patrzyła na niego zbulwersowana. Nie wiedziała dlaczego pozwolił sobie tak ją potraktować, ani też w jakim celu ciągnie ją w stronę hałasującego potwora.
- Jak śmiesz?! Zostaw mnie!- wykrzyknęła, a następnie odepchnęła od siebie strażnika.
Takie gwałtowne ruchy nie sprzyjały ranom, które posiadała na bladym ciele. Od razu poczuła ból, tam gdzie niegdyś znajdowała się strzała, jaką dostała w prezencie od mściwego brata bliźniaka. Cierpienie, które towarzyszyło obrażeniu, mieszało się z agonią, która wewnętrznie doskwierała Diorbhail. Uraz jaki doznała psychicznie bolał jeszcze bardziej, niż strzała wbita w ciało.
Mężczyzna, którego spotkała Hallrdottir, zdawał się być nieugięty. Nie przeszkadzało mu, iż dziewczyna jest zdecydowanie niezadowolona z jego postawy. Zachowanie przedstawiciela płci brzydkiej było anormalne dla blondynki, która znów musiała się zmierzyć z natarczywością innych istot.
Gdy tylko znów ją dotknął czy próbował też gdzieś zaciągnąć...
Dior złapała za rękojeść miecza, która wystawała zza jej pleców, a potem zwyczajnie za nią pociągnęła. Sprawiło to, iż mężczyzna, który był zdecydowanie zbyt blisko uzbrojonej Bhail, mógł poczuć strach, bowiem dziewczę przyłożyło mu końcówkę ostrza do szyi.
Przez tak nagły ruch znów zaznała bólu. Gdy jedna ręka dzierżyła ostrze, druga owinęła się wokół tali. Hallrdottir ścisnęła ranę, chciała jakoś zapobiec wykrwawieniu się.
- Gdzie jest dom Hallra?!- wykrzyknęła.
Ponowiła swoje wcześniejsze pytanie już w mniej miły sposób. Wszak uprzednio ten człowiek nie był tak uprzejmy, by jej pomóc w znalezieniu rodziny.
Gdyby mężczyzna próbował uciec, ba próbował się nawet ruszyć, ona skróciłaby jego marny żywot. W końcu nie mogła sobie pozwolić, aby zleciało się tu więcej takich jak on w tych samych dziwnych, warczących monstrach.

Przeszkadzało jej przerażenie opiekuna parku. Oczywiście, że chciała je wywołać, lecz przeszywało ją zdziwienie, gdy patrzyła na jąkającego się mężczyznę, który nawet nie spróbował  z nią walczyć. Wyglądał jakby od razu chciał spełnić wszystkie jej życzenia, a jego słowa tylko to potwierdzały. Czy aż tak bardzo bał się śmierci? Azali nie miał godności, by stanąć z nią do walki? Może wiedział z kim ma do czynienia, choć to nie miało sensu. W końcu wcześniej z pewnością jej nie rozpoznał...
Nie zrozumiała niektórych słów, ale kiedy wspomniał o fundamentach, to po ciele przeszedł ją dreszcz. Nie można nazwać domem? Miała nadzieję, że nie chodzi mu o jej dom.
- Zabierz mnie tam!- rozkazała.
Powolnym ruchem ręki uwolniła jego gardło od Depotfunna. Jeżeli mężczyzna zwrócił swą osobę w stronę warczącego potwora, ta zagrodziła mu drogą ostrzem, a potem niemal wysyczała przez zęby, iż albo doprowadzi ją tam pieszo, albo w ogóle nigdzie nigdy już nie pójdzie, bo pozbawi go życia.
W myślach znów zwróciła się do bogów. Prosiła o odpowiedź, a bała się, że jeżeli to wszystko będzie podążać w takim kierunku, to nigdy nie dostanie upragnionych wyjaśnień.
Pozwoliła Larsowi prowadzić. Gdy szedł w swoim kierunku, kobieta trzymała miecz tak, by czubek dotykał miejsca pomiędzy jego dwiema łopatkami. Chciała, żeby cały czas był świadomy kto kroczy za nim i co się stanie, jeżeli Dior nie trafi do domu Hallra lub też zostanie oszukana. Dziewczę trzymało się za brzuch, który ciągle dawał znaki, że z organizmem blondynki nie jest zbyt dobrze.
- Pośpiesz się- odezwała się, gdy Diorbhail zdawało się, iż "towarzysz" idzie wolniej.
Gdy, od trzymania miecza, zmęczyła jej się ręka, to przekładała Depotfunn do drugiej dłoni, tak aby się jeszcze bardziej nie przemęczać. Była wykończona, marzyła o tym by trafić do domu, do rodziny.

Jego spojrzenie, które starało się cokolwiek odczytać z postury, bądź też mimiki twarzy Diorbhail, było śmieszne. Nie na tyle, by nasza bohaterka się zaśmiała, lecz idealne, aby stwierdziła, że Lars rzeczywiście nie może być zagrożeniem. Nigdy nie spotkała tak nieporadnej istoty i trzeba przyznać, iż nawet nie przypominał mężczyzn, z którymi ona przebywała przez całe życie.
Spacer jej nie przeszkadzał.
Aczkolwiek musiała przyznać, że przydałby się jej porządny odpoczynek. Czuła, że siła powoli z niej ulatuje, tak jak krew, która przesiąkała przez jej ubranie. Miała za sobą potwornie trudny dzień, choć czuła się jakby nie spała od stuleci. Nadmierny wysiłek spowodowany użyciem mocy był dobijający, jednakże wiedziała, że musi dotrzeć do domu, dowiedzieć co się wokół niej dzieje.
Gdy Lars się zatrzymał, a zdezorientowana Dior w istocie nakazała mu pokazać to po co tu przybyli, w pierwszej chwili nie wiedziała jak ma się ustosunkować do wskazanych kamieni.
Nie słuchała co mówi mężczyzna. Była we własnym świecie, gdy powoli do niej dochodziło, że to miejsce jest jej bardziej znajome niż myśli.
Parę głębokich wdechów i wydechów, koleje spojrzenie na ruiny, a potem nawracający ból głowy. To jest jej dom. To był jej dom.
I dopiero drzewo, które stało w środku coś jej uświadomiło. Warczący potwór, niezrozumiała mowa Larsa, jego okropnie dziwne ubrania... Dior musi śnić.
Pewnie ma kolejną wizję dotyczącą przyszłości, bo to niemożliwe, by osada przestała istnieć. Może bogowie dają jej znak, że coś niedobrego wydarzy się za jakiś czas? Nie umiała zinterpretować tych obrazów.
Choć ból zadany przez strzałę, był naprawdę bardzo prawdziwy, tak dziewczę nie pamiętało co było po tym jak Ingvar ją zaatakował... Może umarła? Albo umiera w śnie...
Wszystko wydawało się tak bezsensowne.
- Idź! Zostaw mnie!- krzyknęła w stronę Larsa ze łzami w oczach, a jeżeli ten jej nie posłuchał, to parę razy pomachała przed nim mieczem, choć w rzeczywistości nie chciała go nawet drasnąć- Uciekaj skąd przybyłeś lub cię zabiję!
Spojrzała na ruiny... A co jeśli to jej moc? Co jeśli mogła przenieść się w czasie? Albo przeniosła się w przyszłość, albo w dziwną przeszłość. To wydawałoby się bardziej prawdopodobne niż wizja, wszystko tu było takie prawdziwe i odbierała wszystkie bodźce z otoczenia.
Lecz... Jeżeli ta teoria jest prawdziwa, to bogowie muszą ją naprawdę nienawidzić.

W sumie to niezbyt obchodziło ją co takiego Lars krzyczy, ważne było, iż w końcu się oddalił. Miała teraz ważniejszy problem. Prawdopodobnie, dzięki swej mocy, znalazła się w innym świecie lub w tym samym świecie, lecz innym czasie. Sama nie wiedziała jak to wytłumaczyć, aczkolwiek zdawała sobie sprawę, iż to nie musi być logiczne. W końcu do swoich dotychczasowych zdolności również nie potrafiła dodać odpowiedniej genezy.
Dlatego też przyjęła tę szaloną tezę jako coś pewnego. Nie zdołała znaleźć też powodów, dlaczego bogowie pokarali ją w ten sposób. Wolała obwinić ich, niż swój strach przed śmiercią, który wyzwolił w niej na tyle silną moc, aby przenieść się w czasie.
Może i teraz bluźniła, lecz gdzieś w głębi duszy wiedziała, iż to nie jest wina jej ukochanych bóstw. Czuła przecież tę energię i swoistą inność w obecnym świecie.
Gdy Lars zniknął z ocząt Dior, dziewczę schowało miecz. Powolnymi krokami zaczęło się zbliżać do ruin. Jedną rękę miała owiniętą wokół krwawiącego brzucha, a drugą wzdłuż ciała. W tej drugiej ścisnęła dłoń w pięść. Była jednocześnie zła, bezsilna i cholernie smutna.
Jej kroki nie były pewne, lecz malutkie. Przypominały bardziej wleczenie się gdzieś niż chodzenie. Zapewne Diorbhail przyśpieszyłaby swój chód, gdyby nie to, że była już naprawdę wyczerpana prawie tak fizycznie, jak psychicznie. Chciała zacząć ten dzień od początku.
Gdy dotarła do drzewa, które rosło w środku ruin...
Wyciągnęła miecz i z płaczem zaczęła ten okaz natury niszczyć. Zadawała mu wiele płytkich ran.
Czasami w przypływie bardzo silnych emocji ludzie robią dziwne rzeczy. Ten atak histerii był właśnie taki. Dior szanowała naturę, ale w tym wypadku nie mogła się pohamować. Zupełnie jakby to samotne drzewko było odpowiedzialne za cały ból jaki doświadczyła.

Znów zabrał się do ksiąg w Sanctum Sanctorum, ale i tym razem nie było dane mu odnaleźć jakiegoś tropu, kiedy Wang poinformował go o kolejnych anomaliach we Wszechświecie. Silne zaburzenie energii w Europie, na terenie norweskiego parku narodowego raczej nie powinno dziwić. Sama Norwegia przecież była miejscem stricte związanym z obecnymi w codziennym życiu bogami z Asgardu. Tak jak i dawniej Naziści, ludzie zaczęli bardziej wierzyć we wszelkiego rodzaju artefakty i gotowi byli je wykorzystywać, święcie przekonani prawdziwej mocy, która mogłaby na nich spłynąć. Fanatycy, a czasem zwyczajni poszukiwacze przygód, których interwencja w magiczne moce mogła się skończyć tragicznym wypadkiem.
Ewentualnie niebezpieczni przestępcy parający się magią mogli wykorzystać na swoją korzyść jakieś zaklęcie. Bardziej doświadczeni i douczeni mogliby faktycznie nabyć moce, które wzmocniłyby ich i zrobiły z nich o wiele trudniejszych przeciwników. A na to przecież nie mógł pozwolić. Lepiej zapobiegać niż leczyć, szczególnie, kiedy trafiła się okazja dowiedzieć o pierwszych niebezpiecznych sygnałach.
Nie mając czasu sprawdzić dokładnie typu energii, po prostu udał się w szybką podróż za pomocą portalu. Miał nadzieję, że ledwo po wyjściu z niego nie będzie musiał toczyć walki. Może wszystko uda załatwić się pokojowo? Ta myśl nie opuszczała go nawet wtedy, kiedy po wyjściu przez świetlistą obręcz dostrzegł jakieś kilkadziesiąt metrów dalej kobietę wymachującą mieczem i znęcającą się nad zabytkiem natury wyrośniętym pośrodku ruin.
Wziął wdech i powoli ruszył w jej kierunku skracając odległość między nimi. Chciał się jej wpierw przyjrzeć i nie wypłoszyć. Nie chciał jednak i na sobie skupić jej agresji, dlatego zatrzymał się kilka metrów od niej unosząc dłonie do klatki piersiowej chcąc od razu zapewnić ją, że nie posiada broni. Wtedy jednak dostrzegł, że krwawi.
- Jesteś ranna? Potrzebujesz pomocy? – w swoim ojczystym języku odezwał się do niej łagodnie, tylko trochę unosząc głos, aby przebić się przez świst przecinanego powietrza i trzaski łupanego drewna. Dopiero po chwili zganił się w myślach, że może jednak trzeba było się pouczyć nieco norweskiego, bo w obecnej sytuacji przydałby się bardziej niż angielski. Nie wykluczało to jednak prawdopodobieństwa, że kobieta mogłaby mówić i w jego języku. Tak czy inaczej, niepokoiła go krew na jej ubraniu.

Na chwilę się zatrzymała, by odsapnąć. Nie chciała przestawać, bo złość ciągle wypływała z jej osoby w ogromnych ilościach. Potrzebowała jednak chwili... Pragnęła nabrać więcej energii.
W międzyczasie oparła się o pocięte drzewo drążącymi rękami, choć ciągle trzymała miecz. Jej palce mocno wbiły się w korę, a jeżeli była możliwość, to Diorbhail wpychała opuszki do nacięć na tym okazie natury. Zupełnie tak jakby pozostałości po ataku mieczem były prawdziwymi ranami, a ona chciała sprawić ofierze większe cierpienie. Nie przyniosło jej to jednak żadnej satysfakcji.
Wydała z siebie zduszony krzyk, a jej lico wykrzywiło się w grymasie pełnym bólu. Z oczu cały czas leciały łzy, a rana na brzuchu co jakiś czas przypominała o swoim istnieniu. Dior przygryzła swoje popękane usta i spojrzała w niebo. Zupełnie jakby czegoś oczekiwała.
Gdy znów poczuła przypływ furii, to zamknęła oczy i ponownie zaczęła uderzać w drzewo. Zacisnęła powieki tak mocno, jakby nie chciała już nigdy więcej otworzyć ślepi. Mimowolnie rzuciła się w słodkie objęcia wspomnień.
Poczuła ciepły dotyk matki, pochwały ojca, zabawy z braćmi... Przez to wszystko jej ruchy stawały się wolniejsze, a uderzenia słabsze. Można by pomyśleć, że się znów zmęczyła, ale ona była przez chwilę w swoim świecie. W świecie, z którego wyrwali ją bogowie.
Jednakże potem poczuła pustkę, a wtenczas do jej głowy zaczęły przybywać wspomnienia chłodne niczym mróz w już nieistniejącej wiosce.
Gwałt na jej matce, ciągła rywalizacja i Ingvar... Jej groteskowy brat bliźniak, który kochał naszą Hallrdottir za bardzo. I nagle... Nagle jakby znów poczuła nienawiść do świata, a uderzenia w drzewo znów zaczęły się nasilać. Diorbhail nigdy jeszcze nie była tak niestabilna emocjonalnie jak teraz.
I wtedy... Wtedy coś usłyszała.
Nie zrozumiała słów przybysza, ale poznała gest, który nie zmienił się przez te wszystkie lata. Jej czerwone od płaczu oczy dokładnie przyjrzały się nieznajomemu.
- Kim jesteś?- zapytała w jedynym znanym sobie języku.
Pragnęła, by choć on zrozumiał co mówi, jednakże w głębi duszy straciła nadzieję, że cokolwiek dobrego się przydarzy. Po spotkaniu Larsa wiedziała, że ten świat znacząco różnij się od wszystkiego co znała, a przepaść egzystencjalna między nią, a nieznajomym była nie do pokonania.
I choć nie była w stanie, nie chciała, zaatakować, tak nie opuściła broni.

Widząc jej zapał, naprawdę chciał wiedzieć, co takiego się stało. Nie wyglądało to na zwykłe ćwiczenia, szczególnie w takim miejscu. Była jednak bardzo zacięta w katowaniu pomnika przyrody... Ale on nie wyczuwał żadnej negatywnej energii z drzewa. Właściwie, nie różniło się ono niczym od pozostałych w parku. Po prostu się na nim wyżywała.
Zauważono go, ale na szczęście sam nie został celem do wyładowania agresji. Stał więc dalej spokojnie, aby nie dawać jej powodów do ataku. Była już i tak zmęczona i przede wszystkim zbyt rozemocjonowana. Zlustrował ją spojrzeniem. Miała czerwone oczy, najpewniej od łez. Zaraz jednak zaniepokoiła go jej bladość i przyśpieszony oddech. Katowała drzewo, ale jednocześnie plama na jej ubraniu się powiększała. Tak, jej strój też zlustrował. Nie pasował do tych czasów, chociaż on miał najmniejsze prawo oceniać, co jest normalne chodząc w granatowej tunice. Ale jej futro i skóry... No i język przywodziły mu na myśl jedynie nordyckich bożków. Ci jednak umieli się komunikować po angielsku!
Przez jego twarz przeszedł niewielki grymas. Chyba ani ona nie zrozumiała jego, ani tym bardziej on jej. Komunikacja wydawała się w tym momencie dość istotną sprawą, a skoro nie mógł błyskawicznie nauczyć się norweskiego, to musiał inaczej do tego podejść. Powoli uniósł jedną z dłoni i przyłożył palce do skroni koncentrując się na niej. Miał nadzieje, że rozmowa w myślach nie sprowokuje jej.
”Jestem doktor Stephen Strange i chcę ci pomóc.” zaczął spokojnie w jej umyśle, sam nie otwierając ust. Po prostu magia! Na jego szczęście w myślach nie ogranicza człowieka żaden język, więc mógł spokojnie tak starać się z nią komunikować. Teraz jej myśli były i jego, ale starał się nie naruszać jej strefy komfortu. Jeśli nie uciekła, ani nie zaatakowała go, to kontynuował.
”Mogę cię uleczyć, jeśli mi pozwolisz do siebie podejść.” najpierw chciał utrzymać ją przy życiu. Potem na pewno jeszcze będą mieli czas rozmawiać o tym, czego potrzeba jej jeszcze.

Patrzyła na nieznajomego, a wręcz nie mogła oderwać od niego wzroku. Starała się cokolwiek wyczytać z postawy, ubioru czy innych szczegółów przybysza. Potrzebowała jakiegoś znaku, ponieważ już czuła, że dalej nie da rady pozostać przytomna. Siły ją opuszczały, ale nie poddawała się. W dalszym ciągu ostrze trzymała przed sobą, choć miecz z minuty na minutę stawał się coraz cięższy.
Jego odzienie było osobliwe, lecz to nie zdziwiło Diorbhail tak bardzo jak mogłoby się wam wydawać. Dziewczyna odkąd spotkała Larsa tłumaczyła sobie, że tutaj wszyscy najwidoczniej posiadają szeroki wybór ubrań. Nawet jeżeli są one dziwaczne i bardzo niepraktyczne.
Gdy Stephen się poruszył, Dior podniosła wyżej miecz i zmarszczyła brwi. Nie wiedziała, co przybysz próbuje uczynić, lecz nie podobało jej się to...
I wtenczas usłyszała czyjś głos w swojej głowie.
Chciała wierzyć, że byli to bogowie, jednakże wszystko wskazywało na to, iż ten obcy człowiek do niej przemawia... w jej myślach. Patrzyła na niego zszokowana, a następnie upuściła miecz i obiema dłońmi złapała się za głowę kierując wzrok na ziemię. Zatkała uszy i zamknęła oczy, lecz ciągle go słyszała.
Spojrzała na Strange'a w taki sposób jakby naruszył jej nietykalność cielesną i powoli cofnęła się na skatowane wcześniej drzewo. A co jeśli to jest halucynacja? Widać straciła za dużo krwi i majaczy.
Powtarzała w myślach, że owy głos nie jest prawdziwy, próbując samą siebie do tego przekonać. Oparła się plecami o okaz natury, który porządnie skrzywdziła i zaczęła płakać. Sądziła, iż powoli wariuje. Słyszy głos, patrzy na człowieka, który prawdopodobnie nie istnieje... Chyba powoli umiera, prawda?
Była zdenerwowana i przytłoczona tym, że napotkany mężczyzna nie dość, że widzi ją w takim stanie, to jeszcze zachowuje się niezwykle spokojnie.
Wpierw odrzucała od siebie ewentualne myśli o przyjęciu pomocy, bowiem uważała, że od zjawy nie uzyska ratunku, a nie przyzna się przed bogami, iż go potrzebuje. Skoro taka jest ich wola, to odda życie.
Dopiero kiedy rana sprawiła, iż po jej ciele zaczęła rozpływać się kolejna fala bólu, Diorbhail znów poczuła, że zaraz się to wszystko skończy. Umrze w nieswoich czasach, pośród skatowanego drzewa w towarzystwie wymysłu z jej głowy. Poczuła się tak żałośnie. Czyż bogowie nie obiecywali Dior męczeńskiej śmierci w bitwie? Dlaczego kończy jak ktoś nie posiadający grama honoru?
Nie mogła umrzeć.
Pomóż mi, proszę- pomyślała i spojrzała na zjawę, która przedstawiła się jako Stephen Strange. Miecz leżał kilkadziesiąt centymetrów od jej nóg, a ona wykonała znak dłońmi taki jaki posiadał Strange chwilę temu.

Strój Strange’a mógłby nawet pasować do jej czasów, niestety był związany z bardziej odległym od Norwegii miejscem gdzieś w Azji. Nieświadom jednak jeszcze tego przeniesienia czasowego musiał wierzyć, że jego osobliwe odzienie nie przerazi jej i spokojnie da sobie ona pomóc. Niestety jego plany pokrzyżowała panika wywołana odezwaniem się w jej myślach. Miał świadomość, że mogło to ją niepokoić i niepotrzebnie zaszczuwać, ale pragnął, aby go zrozumiała. Nie miał złych intencji, a nie chciał jakimś mylnym gestem jej sprowokować akurat będąc już tuż obok niej. Drgnął widząc jej zdenerwowanie, ale w ostatniej chwili powstrzymał się przed dobiegnięciem do niej. Nic o niej nie wiedział i nie mógł ryzykować. Nawet jeśli jako lekarz zależało mu przede wszystkim na udzieleniu jej pomocy medycznej...
Zmęczenie wygrało i nawet najbardziej spłoszona zwierzyna by się poddała w obliczu drastycznego osłabienia. Strange zaś nie miał zamiaru wykorzystywać jej bezradności w perfidny sposób. Nie planował robić nic ponad to, co jej powiedział – uleczyć. A skoro już sama poprosiła o pomoc, to szybko pokonał pozostałą odległość, która ich dzieliła i klęknął obok przyglądając się jej już z bliska. Najbardziej niepokojącą raną była ta na boku, dlatego to nią w pierwszej chwili się zajął. Nie był to jednak rodzaj medycyny znany Dior...
Skupił się na zaklęciu i przyłożył oblaną zieloną poświatą dłoń do jej rany. Delikatnie i ostrożnie, ale wedle zaklęcia miała i tak poczuć jedynie przyjemne ciepło. To powinno wystarczyć, aby zatamować krwawienie i zregenerować uszkodzone narządy. Miał nadzieję, że nie było za późno i uda mu się jeszcze zanim wejdą większe powikłania.
- Wszystko będzie dobrze. Pomogę ci. – zapewnił ją znów na głos. Nie miał jak skupić się na dostaniu do jej myśli, ale miał nadzieje, że jego spokojny głos ukoi jakoś nerwy blondynki i uwierzy w jego szczere intencje. Szczególnie, że aby jej pomóc w odzyskaniu sił potrzebne było zabranie jej do Sanktuarium. – Zaufaj mi. – dodał niemal błagalnie patrząc głęboko w jej oczy. Chyba nie miała wyboru? Teraz bliżej jej było do szmacianej lalki...
Otworzył portal i wziął ją ostrożnie na ręce, a jedno spojrzenie na pelerynę pozwoliło mu zmusić ją do współpracy, aby zabrała miecz. Nie wiedział kim jest kobieta i czy jej oręż nie jest specjalnie modyfikowany, a nie mógł pozwolić wpaść mu w nie powołane ręce. Zresztą... Równie dobrze mogła to być jakaś pamiątka?

Z Tematu

Opuściła ręce, gdy tylko rana znów zaczęła boleć. Przyłożyła dłoń do brzucha i wzrok pokierowała na niebo, w myślach prosząc o zabranie bólu. Czuła, że cały świat oraz bogowie są przeciwko niej, lecz czym sobie zasłużyła na takie traktowanie?
Całe szczęście nie musiała długo czekać na pomoc i choć pozostawała nieufna, tak sądziła, iż jest  to jedyna droga do wyzdrowienia, a przynajmniej przeżycia. W swoich czasach niemal codziennie musiała walczyć o przetrwanie z innymi i wiedziała, czym może się skończyć odrzucenie pomocy tej zjawy. Musiała ugiąć dumę i uwierzyć, iż nieznajomy jest w stanie pomóc Dior.
Strange szybko pokonał dzielącą ich odległość. Dziewczyna cały czas mu się przypatrywała i gotowa była zareagować, ponieważ nie wykluczała, iż intencje nieznajomego mogą być nieczyste. Wiele razy słyszała o zbrodniach, jakich dopuszczali się mężczyźni oraz było jej dane paru takich spotkać. Niestety zdawała sobie sprawę, że tak głęboka rana uniemożliwiła jej szybką ucieczkę z tego miejsca, a co dopiero pokonanie kolejnego przeciwnika. Choć może, jeżeli dosięgnie na czas miecza...
Wyrzuciła z siebie te myśli, gdy mężczyzna uklęknął koło niej. Nie widziała żadnej broni, ale też nie miała pojęcia, w jaki sposób niby zamierza ją wyleczyć. Przecież nie mógł pomóc Diorbhail, dziewczę nie zauważyło u niego medycznych specyfików.
I wtedy ręka zjawy została pokryta przez zieloną energię. Wyczerpana twarz Dior od razu nabrała żywego wyrazu. Nie mogła uwierzyć w to, co widzi i pomimo tego, iż sama miała niesamowite zdolności, tak obserwowanie nieznanej mocy u innych było nieprzyjemnym uczuciem. Dłonie Hallrdottir powędrowały na ręce Stephena zupełnie jakby chciała go od siebie odepchnąć. Jej oczy rozszerzyły się, gdy poczuła ciepło w miejscu, gdzie znajdowała się poważna rana. Czyżby rzeczywiście pomagał naszej bohaterce?
Postanowiła puścić Strange'a i odchyliła lekko głowę do tyłu, opierając bardziej o drzewo, i znów zwracając spojrzenie ku górze. Przyjemne ciepło rozeszło się po jej ciele niczym wcześniejszy ból. Widać bogowie zesłali tego mężczyznę, bo kto inny mógłby podarować mu tak niesamowity dar uleczania? Była szczęśliwa, że Odyn się tak o nią troszczy, iż wysłał specjalnie kogoś, kto doprowadzi jej zniszczone ciało do dobrego stanu. Na jej lico wpełzł uśmiech, jednakże trwał krótko i zniknął, gdy tylko wysłannik Wszechojca się odezwał.
Nie zrozumiała, co powiedział, choć zauważyła, że przemawiał spokojnie i patrzył w jej oczy. Po całej postawie Dior można było wywnioskować, iż nic do niej nie dotarło, lecz w istocie stała się spokojniejsza. Niestety ulga zniknęła, gdy coś do niej doszło. Skoro Strange był wysłannikiem boskim, to dlaczego nie przemawiał w języku przodków Hallrdottir? Spojrzała na mężczyznę badawczo znów nie wiedząc jak ma się ustosunkować do tej sytuacji.
Gdy pojawił się portal, to Dior jęknęła. Nie ma opcji, iż to pochodziło od jej bogów, a otwieranie anormalnych przejść zdecydowanie nie było podstawową ludzką umiejętnością. Jakich czarów używał ten człowiek?
Skrzywiła się, kiedy trafiła na ręce Stephena. Czuła się obrzydliwie bezwolna, a to uczucie od dziecka starała się z siebie wyprzeć. Nie była przecież pierwszą lepszą damą w opresji, którą trzeba ratować... Była wojowniczką. Starała się bardzo długo, by zyskać szacunek rodziny i mieszkańców, a to wszystko na nic... W tym świecie od początku jest bezsilna, nic nie rozumie. Nowy Świat to dla Dior na tyle skomplikowane i inne miejsce, że dziewczyna miała ochotę odejść od swojej twardej, wypracowanej natury, by rozpocząć użalanie się nad sobą.
- Puść mnie, pójdę sama- powiedziała, choć wiedziała, iż jej nie zrozumie.
Zebrała siły i położyła dłoń na jego torsie, a potem pchnęła. Okazało się, że jej siła była tak żałosna, iż nawet pewności nie miała czy przybysz cokolwiek poczuł. Pragnęła jednak zaznaczyć, udowodnić, że nie pozwala sobie, by tak ją traktowano. Nie zmienia to jednak faktu, iż niestety trudno było Bhail zrobić jakikolwiek ruch, była śmiertelnie wyczerpana.
Widać nie miała opcji i musiała zaufać nieznajomemu, który zabrał ją z miejsca niegdyś nazywanego domem.

[z tematu]