[2014] Góra Wundagore

Cóż Pietro mógł poradzić. Był praktycznie na wakacjach, miał okazję się wybiegać, pogoda była ładna, a górskie powietrze rześkie, w takiej sytuacji ciężko było mu przybrać poważny nastrój. A sam ton kobiety nie był wystarczający, by uświadomić mu, jak wiele od niego zależało. Należał raczej do typów, którzy muszą coś zobaczyć i przekonać się na własne oczy, żeby zrozumieć, o co toczy się gra.
Nietypowe imię lekko go zaskoczyło, mimo wszystko spodziewał się raczej jakiejś… Andrei? Aleksandry? Marii? Nie skomentował tego jednak, bo w sumie cała ta sytuacja była sama w sobie dość niecodzienna, więc czemu imię rozmówczyni miałoby być normalne?
Przed wejściem w podejrzaną szczelinę lekko się zawahał. A co jak czeka tam na niego jakaś horda bandytów, którzy go zaatakują i-… Och, będą powolni, poradzi sobie. No tak. Podążył więc za Mou już bez większego niepokoju. Sama przewodniczka pewnie nawet nie zauważyła tej chwili niepewności. Jednak atmosfera nieco ostudziła jego entuzjazm. A nie, to ten zimny wiatr, bo przecież nie miał żadnych cieplejszych ubrań. Ciemność ograniczająca pole widzenia w połączeniu z wilgocią, wiatrem i ogólnie mało przytulnym otoczeniem sprawiła, że Maximoff miał się na baczności. I czekały go jeszcze jakieś rewelacje? Wypowiedź kobiety wydawała się ciężka od czającej się za nią prawdy. Którą Pietro miał zaraz poznać. Albo dowiedzieć się, że już nigdy nie opuści tej jaskini. Osobiście wolał jednak to pierwsze.
— < Jakiej? > — nie brzmiał może tak poważnie jak jego towarzyszka, ale z pewnością już sobie nie żartował.

Pietro mrugnął raz. Potem drugi. Trzeci. I jeszcze czwarty, tak dla pewności. Ona ma futro… A on się imieniu dziwił!
I zanim ktokolwiek zacznie oskarżać Maximoffa o zaskoczenie to jednak bycie superszybkim bratem wiedźmy to jedno, a zobaczyć kogoś, kto wygląda jak postać z kreskówki to coś zupełnie innego! Był to mimo wszystko widok niespodziewany i niecodzienny, do którego jego oczy nie były przyzwyczajone. Po prostu nie był na to przygotowany, i tyle, o. Nie mógł się oprzeć i wykorzystując swoją superszybkość, dotknął twarzy (pyska?) kobiety – prawdziwe! Mou powinna co najwyżej zauważyć lekkie drgnięcie (jeśli w ogóle akurat patrzyła na speedstera) i nawet nie poczuć naruszenia przestrzeni osobistej. Tak z resztą byłoby lepiej dla jej nerwów.
Sam Quicksilver musiał jeszcze przetworzyć to, co widział. Kiedy już udało mu się w miarę oswoić z tą rewelacją, zaczął w zamian roztrząsać to, co usłyszał. Całe szczęście jego mózg pracował szybciej niż u zwykłego człowieka, więc milczenie nie zdążyło się dać rozmówczyni we znaki. Aż tak. Miejmy nadzieję, bo wciąż było zauważalne.
— < Dzięki za przygotowanie > — mówił to absolutnie szczerze, choć mogło tak nie brzmieć, bo wciąż był w lekkim szoku. A w każdym razie nie wiedział do końca, jak ma się zachowywać w tej sytuacji. Właściwie było coś pocieszającego w tym, że on i jego siostra nie byli największymi dziwadłami na tym świecie… Ale rodziło to również wiele pytań. — < Więc czym? Wiecie o mutantach? I jak to-… > — wyrzucił z siebie na jednym wydechu, ale urwał, przypominając sobie, że miał nie zadawać pytań. — < A, nieważne > — machnął ręką, zanim jeszcze kobieta zdążyła go upomnieć. — < Jeszcze coś powinienem wiedzieć? >

— < Od ko-… > — zaczął pytać, ale zaraz zrezygnował. Kimkolwiek była ta „ona”, od której miał się wszystkiego dowiedzieć, miał ją poznać w (miał nadzieję) niedługim czasie.
Gdyby Pietro był bardziej przezorny, starałby się pewnie zobaczyć wstukiwany przez kobietę kod – tak na wypadek, jakby zdobyte tu informacje były niewystarczające i chciał tu potem wrócić… na własną rękę (albo z siostrą). Ponieważ jednak dalekosiężne planowanie nigdy nie było jego mocną stroną, ograniczył się po prostu do lekkiego stanięcia na palcach i niezbyt udanej próby zajrzenia jej przez ramię, bardziej dla zasady niż dla czegokolwiek innego. Nawet ruchu jej ręki nie widział. W tym miejscu userka wspomniałaby, że przysadziste gabaryty kobiety w tym pomogły, ale nie wypada.
Słysząc takie polecenie Mou, kiedy tylko ta z powrotem odwróciła głowę, zmarszczył nos i uniósł lekko górną wargę w komicznym wyrazie niezadowolenia na taki stosunek do niego. Jakby był małym dzieciakiem na wycieczce w muzeum! Nie dotykaj, trzymaj mnie za rękę, nie rozmawiaj z obcymi, nie oddalaj się od grupy, no naprawdę! Był już pełnoletni i umiał się zachować! O, a co robi ten guzik?
Przemilczał to jednak, założył ramiona na piersi i ruszył za swoją przewodniczką.

Nowe otoczenie wcale mu nie pasowało. Było chyba nawet gorsze od ciemnej jaskini – czuł jakby wrócił do bazy Hydry, do tego sterylnego laboratorium z masą naukowców o niezaspokojonej chęci przeprowadzania coraz to kolejnych testów i kamerami na każdym rogu obserwującymi wszystkie jego ruchy. Siłą woli powstrzymywał się przed puszczeniem się biegiem przez korytarz, tak, żeby monitoring nie zdążył nawet go zarejestrować. Robił tak z resztą w bazie, ale tutaj… tutaj musiał trzymać się Mou, bo sam nie wiedziałby, gdzie iść, w czym tylko utwierdzały go kompletnie niezrozumiałe oznaczenia pokoi.
— < Ta, chwilę… > — mruknął ironicznie pod nosem, kiedy Mou była już poza zasięgiem słuchu. Przynajmniej miał okno, bo już po pół minuty zaczął się nudzić. Wyjrzał na zewnątrz i gdyby był architektem, pewnie podziwiałby genialnie wbudowaną w zbocze góry konstrukcję. Ponieważ jednak projektowanie budynków nigdy go nie interesowało ograniczył się tylko do: — < Nieźle. >
Zdążył jeszcze zrobić kilka rundek od jednej ściany do drugiej i wyjrzeć przez okno pod każdym możliwym kątem, zanim Mou przyprowadziła… krowę. Całe szczęście miał wcześniej okazję nastawić się na odbiór takich niespotykanych wcześniej widoków i teraz mógł nawet udawać, że nie robi to na nim wrażenia. Choć w sumie na niewiele się to zdało, bo wzrok, którym ta go obdarzyła był… zastanawiający. Czuł się oceniany, więc uniósł brwi, jakby wyzywająco. Mechanizm obronny.
— < Dzięki > — rzucił jeszcze do Mou, choć większość uwagi poświęcał osobie, która miała mu pomóc. Niewdzięczny bachor.
O ile wcześniej starał się swoją postawą rzucać wyzwanie Bovie to kiedy się odezwała, spuścił nieco z tonu. Było coś w jej głosie, co go uspokoiło. Jednocześnie mądrość, jak i dobre intencje. Choć może to kwestia skojarzenia z cyganką z ich taboru, z tego jednak nie zdawał sobie sprawy. Brzmiała jakby znajomo, ale nie potrafił określić, z kim mu się kojarzyła. Na propozycję skinął tylko głową i wszedł za nią do pokoju, który… no, przynajmniej nie było to laboratorium.
— Uch… — zaczął, stojąc w wejściu i zastanawiając się, od jakiego pytania powinien zacząć. Na raz w głowie pojawiło mu się ich kilkanaście i miał je sortować, kiedy kobieta zaproponowała, żeby usiadł. — < Och, tak > — mruknął, uświadamiając sobie, że to pewnie dobry pomysł. Już miał usiąść w fotelu, kiedy znowu odezwała się jego mentalna Wanda i zganiła go, że starszej osobie powinien zostawić wygodne miejsce, więc zajął jedno z dwóch krzeseł. — < Woda wystarczy > — odparł na pytanie o herbatę. Wolał chłodne napoje, zwłaszcza po biegu. Nie mógł jednak cierpliwie siedzieć i kiedy Bova krzątała się przy kuchni, on już wyrzucił z siebie część pytań: — < Więc wiesz coś o mnie i Wandzie? Urodziliśmy się tutaj? Albo przynajmniej tu byliśmy? Czy znasz naszych rodziców? > — Właściwie sam nie wiedział, o których rodziców pyta. Czy chciał dowiedzieć się, kim byli jego biologiczni rodzice, czy może chciał też porozmawiać z kimś, kto znał Maryę i Django w młodości? Pewnie oba na raz. Choć odpowiedzi na pierwsze strapienie trochę się obawiał.

— < Nie jest mi zimno. > — No, może trochę. Ale w pomieszczeniu było już cieplej, więc i tak powoli się rozgrzewał. A jeszcze dodatkowo pomagało mu w tym podrygiwanie nogi, z którego nawet nie zdawał sobie sprawy. Przeważnie robił takie rzeczy podświadomie, kiedy miał siedzieć w miejscu i ten raz nie był wyjątkiem.
Odwzajemnił wzrok Bovy, jednak nie na długo i po chwili zaczął błądzić spojrzeniem po pomieszczeniu. Chyba zdążył się odzwyczaić od bycia obserwowanym z tak… niemal matczynym uczuciem. A tym bardziej przez kompletnie mu obcą osobę. Czuł się z tym trochę niezręcznie, a wspomnienie o nieobecności siostry przy tej, jak się zapowiadało, ważnej rozmowie tym bardziej go speszyło. Nie zamierzał oczywiście dać tego po sobie poznać i przyjął obronną postawę, po prostu wzruszając ramionami i udając, że to nic wielkiego.
Rozmówczyni jednak widocznie nawet nie oczekiwała żadnego dokładniejszego wytłumaczenia, bo po chwili (…w normalnym postrzeganiu czasu) kontynuowała swój ciąg myślowy.
— < Skąd…? > — zdziwił się na jej znajomość ich daty urodzin, choć mógł się tego spodziewać. Zaraz zresztą otrzymał odpowiedź, kiedy kobieta podjęła swoją opowieść.
Magda. Poczuł się dziwnie. Jak w ogóle miał zareagować na fakt, że dopiero po osiemnastu latach poznał imię swojej matki? Czy to powinno cokolwiek zmienić? Czy miał czuć się inaczej? Bo póki co był tylko zagubiony. Kolejna część historii zresztą wcale tego nie ułatwiała – czemu ich matka tak ryzykowała swoje życie? Nie było z nią ich ojca? Musiał być ku temu jakiś ważny powód, a Pietro zaczął się zastanawiać, czy ten powód… dalej istniał.
— < Zaraz, Wanda jest starsza? > — wciął się kobiecie w słowo, nie mogąc się powstrzymać. Ale jak to, przecież to on był wyższy… Wyglądało na to, że jego siostra miała rację za każdym razem, kiedy zarzekała się, że „to ona na pewno jest starsza, bo jest rozsądniejsza”. I to o całe dwadzieścia minut! Nie jakieś dwie czy pięć, a prawie pół godziny! W tym momencie chłopak poczuł, że przegrał ich wewnętrzną rywalizację. Ale nadal był tym wyższym.
Kiedy doszedł już do siebie po tej sromotnej klęsce, pozwolił Bovie dalej mówić i dla odmiany wcale nie zdziwiły go efekty świetlne towarzyszące ich urodzinom– akurat wzmiankę o tym znalazł w gazecie.
Ostatecznie jednak temat wrócił do Magdy i chłopak znów czuł się nieswojo i… nie na miejscu. Wiercił się niezręcznie na krześle i utkwił wzrok z blacie stołu, słuchając słów Bovy. Niemal widział ten obraz przed oczami: obca kobieta… ich matka, w jego wyobraźni bez twarzy, choć dziwnie podobna do Wandy, wyczerpana trzyma w ramionach dwa niemowlaki i się uśmiecha. Kochała ich? Mimo że ledwo ich znała. On sam nawet nie pamiętał tych wydarzeń, a przecież też tam był! Czy też powinien ją kochać, mimo że nigdy z nią nie rozmawiał i nawet nie wiedział jak wygląda? Czy było to w ogóle możliwe?
— < Co się stało? > — podniósł wzrok i spytał stłumionym głosem. Czemu nie mogła ich wychować? Bova wyznała, że bała się, że poród zabije Magdę, ale ostatecznie ich matka to przeżyła, tak? Musiała żyć, skoro wzięła ich w ramiona i się uśmiechnęła, prawda? Więc co się stało?
Drgnął zaskoczony, kiedy rozległ się gwizd czajnika, i zamrugał szybko, wracając świadomością do pokoju, w którym byli. Na ponowną propozycję herbaty wzruszył ramionami. Już mu było wszystko jedno.

Burknął coś pod nosem, niezadowolony z niezaprzeczalnej pewności Bovy co do jego wieku. Jak Wanda śmiała być od niego starsza? Powinien się obrazić!
Dłuższa przerwa, jaka potem nastała, była dla chłopaka istną torturą rozdarcia między chęcią usłyszenia odpowiedzi a obawą przed tym, jak ta odpowiedź może brzmieć. Z napięciem patrzył to na krowę, to na swoje dłonie, które leżały splecione na stole, co chwilę zaciskając się i rozluźniając. Cała jego uwaga jednak natychmiastowo skupiła się na kobiecie, kiedy tylko usłyszał pierwszy dźwięk opuszczający jej usta.
…I poczuł jak coś ciężkiego opada mu na dno żołądka. Więc matka ich zostawiła. Świadomie i z własnej woli. Nawet jeśli miała poważne powody, nawet jeśli była to słuszna decyzja to… była to jej decyzja. Sam nie wiedział, czemu ta informacja tak nim wstrząsnęła, przecież była to jedna z oczywistych odpowiedzi. Przecież już wcześniej o tym myślał, a jednak… w tym była ostateczność, która nie pozostawiała wątpliwości i która zaciskała jego gardło. Spróbował się opanować i ruchami niezauważalnymi dla zwykłego człowieka przejechał dłonią po twarzy, ucisnął nasadę nosa kciukiem i palcem wskazującym i przeczesał palcami włosy, całą sekwencję kończąc masowaniem karku już w dostrzegalnym dla ludzkiego oka tempie. Zastanawiał się, czy lepszą informacją nie byłaby śmierć matki, jakkolwiek okrutnie by to nie brzmiało. A może nie. Może po prostu w tej sytuacji nie było lepszych informacji.
Na słowo „list” gwałtownie poderwał głowę i nawet wyprostował się na krześle. Niewiele myśląc, wziął wręczaną mu kartkę, kompletnie zapominając o powstrzymywaniu swojej naturalnej prędkości. Zanim jednak zdążył ją rozłożyć, ujawniając treść, dotarło do niego, że trzyma w dłoniach jedyną rzecz, która łączyła go z biologiczną matką. I miał przeczytać jej myśli przelane na papier, jej słowa spisane jej ręką, ten świstek stanowił jego pierwszy w życiu kontakt z nią. Upuścił list na stół, jakby ten go oparzył. Wszystko działo się na tyle szybko, że Bova prawdopodobnie widziała tylko krótkie mignięcie – w jednej chwili wręczała chłopakowi kartkę, a w następnej ta sama kartka leżała przed Pietro, który patrzył na nią, jakby ta miała zamiar go ugryźć.
W końcu po to tu przyszedł, prawda? Kto wie, czy to nie jest jego jedyna szansa… Ale Wanda powinna tu być, powinni to czytać razem, ramię przy ramieniu, jak zawsze… Czy siostra znosiłaby to lepiej niż on? Nie wiedział, jakby to wyglądało, gdyby była tu sama, na jego miejscu, ale gdyby była tu z nim… Przez moment aż miał wrażenie, że czuje dłoń bliźniaczki zaciskającą się na jego własnej – wyraz jednocześnie wzruszenia i niecierpliwości, poszukiwanie wsparcia i dodanie mu odwagi. Które z nich ostatecznie sięgnęłoby po list?
…cóż, był tu sam, więc to musiał być on.
Wziął głęboki oddech, po czym otworzył wiadomość i zaczął czytać.

Za pierwszym razem niewiele do niego dotarło, poza przepraszającym tonem wiadomości i znanym mu już faktem, że kobieta odeszła z własnej woli. Większą reakcję wywołał u niego dopiero podpis – wpatrywał się w niego dłuższą chwilę w miernej próbie ogarnięcia umysłem faktu, że właśnie poznał imię swojej matki. Magda. Pietro, syn Magdy. Pietro Lehnsherr?
…ugh, nie, to brzmiało okropnie.
Ta myśl pozwoliła mu się nieco otrząsnąć i przeczytać list ponownie, może tym razem z większym zrozumieniem. Dopiero wtedy doszło do niego to, czego kobieta się obawiała.
Erik. Okrutny i bezwzględny. Własnym dzieciom. Wymordował setki ludzi.
To miał być ich ojciec? Człowiek, który zmusił ich rodzicielkę do ucieczki i zostawienia własnych dzieci? Jakiś masowy morderca? I co takiego Bova mówiła wcześniej? Coś o samotnej podróży przez góry, w śniegu, podróży, która o mało nie zabiła kobiety w zaawansowanej ciąży? Jak bardzo Magda musiała się go bać?
Chyba było mu słabo. Położył kartkę na stole i oparł głowę na jednej ręce, wciąż wbijając wzrok w napisane litery, choć chyba nie do końca je widział. Miał wrażenie… Czuł się… Sam nie wiedział, jak się czuł. Był zagubiony, a gdzieś tuż pod skórą kotłowało mu się zbyt wiele emocji, żeby mógł je zrozumieć. Obraz na obrzeżach jego kąta widzenia był zamazany, stracił poczucie kierunku jakby zakręciło mu się w głowie, choć jednocześnie był doskonale świadomy krzesła, na którym siedział i stołu, o który się opierał. Oddychał, ale nie czuł że oddycha.
Zamknął oczy, próbując się uspokoić i jeszcze bardziej niż do tej pory przeklinając, że nie ma z nim Wandy. Z nią byłoby łatwiej. Nawet gdyby jego odczucia były takie same, to przynajmniej mógłby się skupić na tym, żeby wesprzeć ją, zamiast próbować zmagać się z własnymi emocjami. Pocieszanie siostry było łatwiejsze, łatwiej mu było znaleźć siłę na cokolwiek.
Nawet bez bliźniaczki obok, te myśli wystarczyły, by mógł nieco przywrócić się do porządku. Pierwszy szok minął. Otworzył oczy, unosząc głowę i natrafiając wzrokiem na Bovę. Cokolwiek, byle nie patrzeć na ten przeklęty list.
— … — otworzył usta, choć nie wiedział, co chce powiedzieć. Przełknął ślinę i spróbował ponownie: — < Czy wiesz, co stało się z nią później? >
Czy ten Erik faktycznie ją znalazł? A może udało się jej uciec? Czy czasem o nich myślała? Czy w ogóle jeszcze żyła?

Patrzył na nią wyczekująco, a cisza zdawała się dla niego ciągnąć w nieskończoność. Kiedy kobieta w końcu ujawniła los jego matki, jego ręka drgnęła odruchowo, choć sam nie wiedział, jaki ruch chciała wykonać. Pokiwał głową na znak, że usłyszał jej słowa, choć nie wiedział co o tym myśleć. Powinno mu być przykro, ale jakoś czuł jedynie pustkę, jakby nagle zniknęło coś, co do tej pory musiał dźwigać. To było dobre uczucie, spokojne, choć dziwne. Chyba Magda i tak była dla niego martwa już od dawna, teraz po prostu dostał tego potwierdzenie i nie musiał się zastanawiać nad żadnymi „co jeśli”.
Pomyślał o jej grobie, o perspektywie odwiedzenia go i… nie chciał. Chyba wolał zachować tę cząstkę nieuchwytności, po co mu kolejny obraz, który będzie mógł przywołać i się nim prześladować? A może to właśnie pozwoli jeszcze bardziej ostatecznie zamknąć ten rozdział? Ale co powiedziałby Wandzie? Wanda pewnie myślałaby, że należy odwiedzić to miejsce. Chociaż raz.
Problem w tym, że tam szczególnie nie chciał iść sam.
— < Możesz mnie tam zaprowadzić? > — zapytał wbrew sobie. Chyba jednak przez ostatnie lata przyzwyczaił się do podejścia, że może w dane miejsce już nie wrócić, więc trzeba wykorzystywać oferowane szanse.

// *wpada spóźniony z kubkiem ze Starbucksa i koroną z Burger Kinga* Sorki, ale straszne korki w tych internetach!

Tylko mimochodem odnotowywał ruch Bovy po pomieszczeniu, zbyt pochłonięty własnymi rozterkami, by poświęcać jej większą uwagę i dopiero gdy czekał na jej odpowiedź, zastanowił się nad tym, co ona robi. Podszedł do niej zaciekawiony i wyciągnął rękę, żeby wziąć to, co mu podawała – zamarł jednak, widząc fotografię. Naprawdę, powinien już powoli oswajać się z tymi rewelacjami albo przynajmniej być gotowy na coś takiego, ale nadal każdy ślad matki wydawał się czymś surrealnym, co mogło zniknąć przy najlżejszym dotknięciu. Spojrzał niepewnie na Bovę – widok humanoidalnej krowy jakoś wcale nie upewnił go, że to wcale nie sen, z którego zaraz się wybudzi – po czym wziął fotografię w dłoń z taką ostrożnością, jakby papier miał go ugryźć.
Nie wiedział, ile czasu wpatrywał się w zdjęcie, wydawało się to trwać niesamowicie krótko i długo jednocześnie – przez jego głowę przeszło tyle myśli, że wydawały się nieść ze sobą ciężar kilku lat, choć skumulowały się do tego stopnia, że on sam za nimi nie nadążył. Znowu podniósł wzrok na rozmówczynię i uchylił usta, czując, że powinien to jakoś skomentować.
— < …wygląda jak Wanda. > — To było jedyne, co przyszło mu do głowy. Choć właściwie to chyba Wanda wyglądała jak ona. Kropka w kropkę, tylko kobieta na zdjęciu była starsza i dużo bardziej zmęczona – poza tym zmęczeniem nie był w stanie zinterpretować wyrazu jej twarzy; nie czuł się na siłach. Przekręcił lekko dłoń, tak, żeby już nie widzieć dokładnie fotografii i cicho zapytał: — < Naprawdę nam to dajesz? Tak na stałe? >

Sam nie wiedział (i Sam też nie wiedziała), czy kiedykolwiek jeszcze tutaj wróci, więc również chciał wyciągnąć ze spotkania jak najwięcej a wszelkie rewelacje przyjmować dzielnie i nie dać po sobie poznać zbytniego wstrząśnięcia. Wizja powrotu wydawała się dziwna, była czymś, do czego nie był przyzwyczajony – w końcu od śmierci rodziców (tych prawdziwych, którzy ich wychowali) zawsze z Wandą szli przed siebie, ciągle do przodu, nigdy nie zawracając do miejsc niosących zbyt bolesne wspomnienia. Może się bali.
Na komentarz o urodzie Wandy nie wiedział, co odpowiedzieć. Stwierdzenie "wyrośnie na piękną kobietę" brzmiało tak typowo i infantylizująco, że na usta cisnęło się skrzywienie i jeszcze stęknięcie do kompletu, ale z drugiej strony było... domowe, rodzinne i nikt od dawna tak do nich nie mówił. Hydry nie obchodziło, na kogo wyrosną, nie pod tym względem i nawet jeśli takie słowa padały, miały na celu tylko ocieplenie stosunków z bliźniakami. Bova za to mówiła szczerze i bez ukrytych motywów.
Opuścił dłoń trzymającą zdjęcie i pokiwał niemrawo głową, ruch kończąc ze wzrokiem wbitym w podłogę. Patrzył na swoje buty, na skrawek płaszcza Bovy, znowu na buty, w bok na ścianę, w drugi bok, na rękę i trzymaną w niej fotografię, po czym ponownie uniósł ją wyżej i spojrzał na zdjęcie, tym razem gotowy na to, co ujrzy. Objął spojrzeniem sylwetki niemowlaków, trzymające je dłonie, różową kołdrę, poszarpane krawędzie, po czym obrócił papier, sprawdzając, czy znajdzie coś po drugiej stronie. Ostatecznie jednak znów spojrzał na lekko wypłowiały obraz i utkwił spojrzenie w twarzy Magdy Lehnsherr.
— < Dziękuję > — powiedział w końcu dość cicho, czując się niepewnie i wręcz głupio przy wypowiadaniu tego słowa.
Musiał wziąć się w garść – i pewnie będzie musiał to robić wielokrotnie. Głębszy oddech, podnieść głowę, a potem wrócić do stolika i zabrać wciąż leżący na nim list. Ostrożnie złożył papier po liniach zgięć, w środek wkładając też fotografię, po czym powoli – i to w ludzkim rozumieniu powoli – włożył pamiątki do jednej z bezpieczniejszych kieszeni.
— < Możemy iść? > — Chciał to wszystko już mieć za sobą.

// 1 listopada, idziemy na groby

Zawsze mówili, że „nie musisz dziękować”, ale gdyby nie podziękował to wyszedłby na niewdzięcznika, który nie docenia wykonywanych w jego stronę gestów, co po części było prawdą, ale nikt nie musiał o tym wiedzieć ale to było takie błędne koło grzecznościowe, więc nie skomentował słów Bovy. Poza tym miał ważniejsze rzeczy na głowie, bo chyba właśnie zbliżał się punkt kulminacyjny tego spotkania, jak i zresztą całej jego wyprawy.
Ruszył za krową, wlepiając wzrok w jej plecy i co chwila sięgając dłonią do swojej kieszeni, żeby upewnić się, że list i fotografia nadal bezpiecznie tam spoczywają. Był zbyt przejęty, żeby jakkolwiek zwracać uwagę na drogę, którą podążali – zresztą zdążył zaufać przewodniczce na tyle, żeby wierzyć, że nie prowadzi go ona w żadną pułapkę. Niezwykle lekkomyślne, biorąc pod uwagę okoliczności, ale może właśnie ze względu na nie jak najbardziej usprawiedliwione. A może w jakimś stopniu podobnie do Wandy miał jakiś szósty zmysł czy przeczucia, które mówiły mu, że może być spokojny? Może nieświadomie została mu udzielona cząstka zdolności siostry w ramach miernej rekompensaty jej fizycznego braku obok? Nie zastanawiał się nad tym, po prostu ślepo – z ufnością – podążał za osobą, która znała jego biologiczną matkę i miała zaprowadzić go na jej grób.
Co innego mógł zrobić?
Przez całą drogę skupiał się na swoim oddechu i próbie zachowania spokoju, kiedy przez jego głowę przelatywały przeróżne myśli i niechciane wizje. Dopiero gdy się zatrzymali, wyrwał się z tego transu, który wydał się odcinać go od świata wokół.
Och.
Na moment wraz z jego oddechem wszystko się zatrzymało. Możliwe, że jakiś dźwięk opuścił jego usta, westchnienie lub mruknięcie, a może jednak nie, nie wiedział – wydawało się, jakby po prostu wszelkie czynności zostały u niego na sekundę wstrzymane. Nie zdążył (nie chciał) przeprocesować jeszcze roztaczającego się przed nim widoku, bo tak szybko jak wróciły zmysły, zrozumiał, że Bova zamierza odejść. Że się żegna, odwraca się, kończy rozmowę, że zostawi go tu samego, że…
— < Poczekaj > — zatrzymał ją odruchowo, nawet nie myśląc po co i dlaczego i co dalej – jak zwykle u niego wszystko działo się na bieżąco. Wlepił wzrok w przewodniczkę, boleśnie uświadamiając sobie, że tak naprawdę nadal nic nie wiedział, a możliwe nawet, że miał jeszcze więcej pytań niż na początku. Przez moment, nie wiadomo jak szybki, po prostu stał i bez słowa na nią patrzył.
To nie tak, że nie miał nic do powiedzenia, wręcz przeciwnie – miał za dużo.
Kim jest Erik? Co o nim wiesz? Jak długo Magda tu była, czy mówiła coś więcej? Jaka była? Czy naprawdę z Wandą jesteśmy mutantami? Co to w ogóle tak naprawdę znaczy? O co chodzi z tą jaśniejącą górą – to tak na serio czy tylko jakaś metafora? Nic już nie wiem!
— < Nasi rodzice > — zaczął w końcu — < rodzice Maximoff, Marya i Django… > — uściślił szybko, na jednym wdechu, by potem krótko wciągnąć powietrze i wyrzucić już wolniej: — < Ich też znałaś, prawda? To ty nas im dałaś, tak? > — Ty jesteś tym aniołem, o którym mówili?
Poczuł jak ciężar rośnie mu w klatce piersiowej na tę myśl. Od śmierci rodziców minęło już dobrych kilka lat i wydawało się, że ruszyli z siostrą naprzód, mogli już ich wspominać i w miarę swobodnie o nich mówić, ale w tym momencie, gdy stał twarzą w twarz z kimś, kto też ich znał, kto był niczym łącznikiem z przeszłością – to było zupełnie tak, jakby przeniósł się w czasie, jakby na nowo to wszystko otworzył.
(Czy właśnie nie to zrobił, przybiegając tutaj?)
Bova była obecnie najbliższą im osobą, ostatnią żyjącą…
Coś go uderzyło, jedna myśl, uświadomił sobie coś tak prostego, tak oczywistego, a jednocześnie tak trudnego i bolesnego do przekazania.
— < Wiesz, że nie żyją, prawda? > — wyszeptał przez ściśnięte gardło, wypuścił wraz z ciężkim oddechem, czując się niemal głupio. Na pewno wiedziała, wydawała się wiedzieć wszystko, głupie pytanie, Quicksilver, skąd to powątpiewanie, Bova wie… Ale przecież skąd? — < Zginęli. W bombardowaniu. Kilka lat temu. >
Cholera, nadal bolało.

Ten „lord” brzmiał podejrzanie, nieprzyjemnie, ale Pietro nie zdążył zwrócić na to uwagi, bardziej skupiony na tym, że ktoś jednak postarał się, żeby para niemowląt trafiła w dobre ręce – że te wszystkie dobre wspomnienia z ich rodzicami (jak nadal o nich myślał i pewnie nigdy nie przestanie) nie były tylko zasługą szczęśliwego zrządzenia losu, a jakiejś przemyślanej decyzji mającej to właśnie na celu. To było pocieszające, że komuś na tym zależało, ale raczej nie pomagało na to, jaki finał spotkał tę rodzinę. Widocznie szczęście nigdy im nie sprzyjało.
Wzruszył tylko ramionami na jej przeprosiny – nie miała za co.
— < Chciałem tylko… Pomyślałem, że skoro ich znałaś to powinnaś wiedzieć. > — Jej zmartwienie i zainteresowanie ich losem trochę go zmieszały, widocznie tak zdążył się odzwyczaić od tego, że ktokolwiek się o nich troszczy, że nie spodziewał się takiego naturalnego pytania. Nie chciał troski i współczucia, te uczucia nic nie zmieniały, choć zdecydowanie nie czuł się pokrzywdzony przez pytanie Bovy, po prostu… nie był przygotowany. — < Dajemy radę > — odparł po prostu — < zajęła się nami specjalna organizacja. > — Odpowiedź gładko przeszła mu przez gardło i w duchu pogratulował sobie zgrabnego wyminięcia tematu. W końcu mogło chodzić o organizację charytatywną zajmującą się wojennymi sierotami, a nie potomka nazistowskiego ruchu terrorystycznego, co – jak uświadomił sobie dopiero o tym myśląc – mogłoby nie być najlepszym wyznaniem. Kto wie, może nawet Bova próbowałaby ich od tego odwieźć, zaopiekować się nimi, wyciągnąć z Hydry, a tego nie chciał. Wspólnie z siostrą stwierdzili, że ta współpraca zbliży ich do tego celu i zamierzali przy tym zostać. Z całym szacunkiem dla Bovy – Pietro przyszedł tam tylko poznać odpowiedzi na swoje pytania, a nie po kolejną matkę.
Przez moment jego wzrok uciekł na bok i w ostatniej chwili powstrzymał się od zerknięcia na nagrobek, wracając spojrzeniem do Bovy.
— < Czy ma- Magda mówiła coś jeszcze? O tym, skąd jest? O naszym… ojcu? >

Cieszył się, że temat śmierci Maximoffów był już za nimi, nie leżało mu bycie posłańcem takich wiadomości. (Co on niby – Hermes? No chyba nie ten speedster.) Wciąż czuł się jednak skrępowany troską Bovy i jej ofertami, rozdarty między swoją i Wandy niezależnością a przyjęciem pomocy. Przez moment nawet nie wiedział, co powinien odpowiedzieć; wątpił, żeby Bova faktycznie mogła im jakoś realnie pomóc, żeby faktycznie chcieli jej pomocy, nie mówiąc o tym, że ich drogi mogły się już nigdy więcej nie spotkać po tym spotkaniu – i ta myśl była zaskakująco dołująca jak na dotyczącą osoby, której nie znał nawet od kilku godzin. (A jednocześnie wydawało się, jakby znał ją przez całe życie…)
— < Dziękujemy > — mruknął w końcu, tym razem jednak zaraz się poprawił, a raczej dopowiedział: — < Ja dziękuję. W imieniu swoim i Wandy. > — Na tym musiał poprzestać. Nie chciał obiecywać, że skorzystają, nie chciał się do niczego zmuszać ani kłamać, że pomoc Bovy może być przydatna. Bardzo dobrze sobie wszystko z siostrą poukładali i byli na prostej drodze do swojego celu – a przynajmniej tak sobie mówili.
Nie zorientował się, że gdzieś podczas tej rozmowy zaczął nieznacznie bawić się palcami, teraz jednak wręcz je sobie wyłamywał, wyginając na różne strony i zaciskając jedną dłoń na drugiej. Czuł się, jakby w ten sposób wizualizował uczucie, które zagnieździło się gdzieś w jego żołądku i wykręcało mu wnętrzności, gdy słuchał słów przyjaciółki (przyjaciółki) Magdy. Erik, znowu ten Erik, znowu strach, niedomówienia i tajemnice, znowu przeszłość, na którą ktoś naciągnął ciężką kotarę, zza której nie można dostrzec nic poza jakimiś przebłyskami.
I kolejną osobą, którą powinni znać od urodzenia, a po raz pierwszy usłyszał jej imię.
Wasza siostra.
Wanda była jego siostrą. Teraz się okazuje, że oboje mieli (a może mieliby?) jeszcze jedną siostrę? I to starszą, tak kilka lat. Siostra, nie bliźniaczka. Siostra, która nie jest Wandą? Czy powinien czuć jej brak tak, jak teraz niemal fizycznie odczuwał puste miejsce przy swoim boku? Czy może odczuwali go cały czas, ale nawet nie zdawali sobie z tego sprawy, bo to po prostu zawsze tam było? A może to nie było ani trochę nic takiego jak między nim a Wandą, może ta dziewczyna była mu równie obca co bezimienne twarze wystające spomiędzy gruzów zbombardowanego miasta?
— < Coś jej się stało, prawda? > — spytał (wychrypiał) po ciszy, która wydawała się trwać wieczność równą spadaniu bomby z samolotu. — < Coś złego. > — Pamiętał wspomnienie o niej w liście, który ciężkim nabojem spoczywał w jego kieszeni.