When one journey ends another begins

Imię/Imiona i Nazwisko: Stephen Vincent Strange

Płeć: Mężczyzna

Wiek i Data Narodzin: 41 lat (21 czerwca)

Pochodzenie: Nowy Jork, USA

Rasa: Człowiek

Profesja: Bohater/Konsultant ds. neurologii/Demonolog/Nauczyciel

Wzrost: 188cm

Waga: 80kg

Pseudonim/Tajna Tożsamość: Doctor Strange

Jawność Tożsamości: Jawna

Przynależność: Masters of the Mystic Arts

Słabości:
- Przysięga Hipokratesa: Jest to święta zasada, która poza moralnością, nie pozwala mu zabijać swoich wrogów, jakiekolwiek zagrożenie stwarzają. Jeśli nawet są śmiertelnie ranni, ma obowiązek starać się ich utrzymać przy życiu.
- Projekcja astralna: Może w niej przebywać tylko 24 godziny; Nie może w takim stanie rzucać żadnych zaklęć; Jego ciało fizyczne jest całkowicie bezbronne.
- Ograniczenia teleportacji: Może podróżować tylko do miejsc, które dobrze zna lub kojarzy ważniejsze elementy. Im jednak więcej szczegółów, tym podróż szybsza i łatwiejsza; Nie może poruszać się bez samego pierścienia; Otworzenie portalu wymaga chwili skupienia.
- Czary ogółem: Zaklęcia wymagają wypowiedzenia imienia bóstwa, na które się powołuje, albo ruchu chociaż jedną ręką. (Wyjątkiem jest tylko stworzenie projekcji astralnej, korzystanie z hipnozy oraz wyczuwanie zaburzeń magicznych lub czasowych w świecie.)
- Ograniczony umysł: Chociaż Strange jest geniuszem i ma niesamowitą pamięć ejdetyczną, a dzięki magii zwiększył swój potencjał pamięciowy, to nadal nie może spamiętać każdego czaru i każdego artefaktu. Często zmuszony jest przekopywać się przez wiele woluminów, aby uzyskać upragnioną informacje, a i jego zbiory potrafią być i tak ubogie w wiedzę.
- Technologia: Nie jest dinozaurem, który nie wie co to jest wi-fi. Świetnie radzi sobie w obsłudze komputera czy drukarki, ale w kontakcie z magią zaczynają się kłopoty. Zaklęcia potrafią się wtedy zachowywać nieobliczalnie i nawet wymykać spod kontroli. Nie zawsze, wszystko zależy także od zaawansowania użytej przeciwko niemu cywilizacyjnej nowince, ale przeważnie kosmiczna technologia i ta z przyszłości potrafi go osłabić.  
- Ludzka powłoka: Nie da się ukryć, że jest jedynie człowiekiem. Bez żadnych rzuconych zaklęć obronnych lub wzmacniających jest bardzo łatwo go zranić.
- Strach przed porażką: Musi być najlepszy za wszelką cenę, bo przeraża go myśl, że mógłby ponieść klęskę. Nie chce nawet sobie  wyobrażać możliwości, kiedy zawodzi sam siebie, a co dopiero innych.
- Potężne zaklęcia: Im silniejszy jest czar, tym oczywiście bardziej go męczy. Wymaga więcej skupienia, a czasem i więcej znaków lub słów. Dodatkowo musi brać pod uwagę, że każda ingerencja w naturę odbije się na nim w niezbyt przyjemny sposób. A czasami nawet nie na nim… Magia zawsze ma swoją cenę i czasami może wychodzić poza wymyślone ramy odbierając w zamian dużo więcej niż chciało się zyskać.
- Niewyleczone dłonie: Pomimo możliwości, nie wykorzystał magii, aby je "naprawić". Chociaż nie przeszkadzają w rzucaniu zaklęć, czy trzymaniu broni, to bywają bardzo uciążliwe i bolesne w zadawaniu ciosów wręcz.
- Praktykant na stażu: Tak naprawdę dopiero odkrywa swoje magiczne zdolności. Jest ledwo uczniem, który dodatkowo stracił dwóch potężnych mistrzów. Nawet jeśli jest zdolny i sporo czasu poświęca na naukę, to nie jest jeszcze wszechpotężny i wszechwiedzący.
- Młodsi podopieczni: Zdecydowanie ma słabość do swoich atrakcyjnych uczennic. Znaczy, ogólnie do uczniów. Po prostu trafiają mu się same uczennice. Takie ładne... Bynajmniej nie narzeka! I bardzo się o nie troszczy i stara się ich ani nie stracić, ani nie zawieźć cały czas pokazując siebie, jako najlepszy wzór do naśladowania.
- Za wysokie ego: Zbytnio woli działać sam, a przez arogancje bywa lekkomyślny.
- Zegarek od Christine: Pamiątka z czasów, kiedy był skończonym dupkiem i tylko jedna osoba umiała go znieść i to nie dlatego, że był poważany. I chociaż szybka jest popękana za nic nie pozwoliłby sobie go odebrać, bo wiąże go z nim wiele pozytywnych emocji.
- Christine Palmer: Dopiero po zostaniu magiem Strange zrozumiał, jak wiele dla niego znaczyła. Była przy nim i nie litowała się, a zwyczajnie troszczyła o niego. Zwłaszcza w trudnych chwilach tuż po wypadku, kiedy nie mógł radzić sobie sam. Byli kochankami, ale dopiero podczas walki z Kaeciliusem zdał sobie sprawę, że chyba naprawdę łączy go coś więcej z byłą koleżanką z pracy niż przelotny romans. Jednak dla jej bezpieczeństwa postanowił odsunąć się od niej i zostać na relacji koleżeńskiej. Mimo to, jeśli groziłoby jej niebezpieczeństwo, to zrobiłby wszystko, aby jej pomóc.

Jest bishem. Zwyczajnie wpasowuje się w model przystojnego mężczyzny z japońskich mang dla dziewcząt – smukły i dobrze zbudowany na dodatek dbający o swój wygląd. Tylko zamiast jasnym blondynem jest brunetem, którego skronie są naznaczone siwymi pasemkami. Ale akurat w jego wypadku są one wynikiem ogromnego stresu, a nie rozpoczęciem się wieku średniego. Chociaż faktycznie wiekiem raczej też nie pasuje do starszego kolegi z klasy, tylko nauczyciela. Atrakcyjnego nauczyciela, którego wiek tylko uszlachetnia.
Jego jasna karnacja kontrastuje z włosami, ale za to pasuje do jasnych oczu, które w zależności od natężenia światła są niebieskie, stalowoniebieskie albo całkiem szare. Ma podłużną twarz z uwydatnionymi kośćmi policzkowymi. Nie da się więc ukryć, że Strange po prostu jest przystojny, zaś zarost wokół ust tylko podkreśla jego męskość.
Stephen może dowolnie zmieniać swoje ubranie, aby nie wyróżniać się zbytnio w tłumie. Jednakowoż rzadko to czyni i przeważnie widać go w granatowych szatach godnych maga z narzuconą na ramiona peleryną lewitacji.

Stephen od zawsze był bardzo ambitny. Chciał zdobywać wiedzę, ale jednocześnie nie tracić przy tym możliwości obracania się wśród ludzi. Musiał być wszechstronny i nie skupiać się tylko na jednej dziedzinie - nauce albo popularności. Liczyło się dla niego bycie coraz lepszym i możliwość połączenia kilku aspektów życia naraz. Naprawdę nieźle się namęczył, jednocześnie ucząc i zaprzyjaźniając, ale w obu przypadkach pomagał mu naturalny talent w postaci pamięci fotograficznej. Oczywiście przykładał się do nauki, ale szybkie przyswajanie wiedzy pozwalało mu mieć jeszcze czas na życie towarzyskie, podczas którego łatwo zjednywał sobie ludzi i zapamiętywał ważniejsze persony. Z czasem dostrzegł, że w jego przypadku niemal wymagane jest łączenie jednego i drugiego. Chciał awansować coraz wyżej w karierze, do czego potrzebne mu były zarówno wiedza, jak i kontakty. Nienawidził jednak czuć się zależnym od innych, dlatego starał się jak najprędzej dostać na podium swojej kariery. Nie oglądając się za siebie wspinał się po kolejnych szczeblach, niestety coraz bardziej zatracając w samouwielbieniu.
Na swoje nieszczęście od zawsze też miał problemy z arogancją. Im był w czymś doskonalszy, tym bardziej upewniał się w przekonaniu, że jest lepszy od innych. Z czasem ta megalomania przerodziła się w światopogląd, że cały świat krąży wokół niego i trudno było mu to wybić z głowy. Żył tak naprawdę w swoim małym, lekarskim światku, przekonany o swojej wyższości. Nie było to jednak błędne, bo faktycznie był wybitnym lekarzem, ale kiedy przyszło mu skonfrontować siebie z resztą świata… nagle zaczął dostrzegać, jak malutkim bytem jest we Wszechświecie.
Jako znany już lekarz niezbyt przejmował się czymkolwiek poza swoją opinią. Niestety stał się zobojętniały na cierpienie innych i skupiał tylko na karierze. Gdzieś z czasem złożona przysięga Hipokratesa wyblakła i jego najważniejszymi sprawami, zamiast oddania się leczeniu ludzkiego życia, było przypominanie o swojej wspaniałości wśród medycznego grona ekspertów. Zbyt skupiony na jedynie takich patologicznych relacjach, nie zauważał, że wokoło mogą być osoby, którym naprawdę na nim zależy.
Był ogromnym sceptykiem i wierzył jedynie w znaną ludzkości naukę, a znachorów i innych tybetańskich mnichów uważał za oszustów, a sposób ich leczenia za placebo. Pomimo bycia realistą, nigdy nie myślał o przyszłości. Nie znał trosk i żył dniem dzisiejszym, jakby jutra miało nie być. Dość łatwo przychodziło mu wydawanie ogromnych sum na zegarki, garnitury czy sportowe samochody.
Trudno powiedzieć, aby tragedia, która go spotkała, w drastyczny sposób odmieniła jego światopogląd. Co prawda nauczył się pokory, nabrał nieco dystansu do siebie i przede wszystkim odszukał swoją empatię i współczucie, które pchnęło go ku karierze lekarskiej. Zrozumiał też, że nie wszystkie relacje z nim musiały polegać tylko na zyskach lub litości. Nie jest to jednak coś, z czym błyskawicznie się oswoił i natychmiastowo zmienił swoje zachowanie odpowiednio do nowych aspiracji. Trudno mu wyzbyć się pewnych nawyków i przyzwyczajeń. Bywa czasem zbyt pewny siebie, przeświadczony o swojej wyższości, sarkastyczny i bezczelny. Dodatkowo pasuje mu stwierdzenie „stary, a głupi”, bo nadal nie wyzbywa się czasem niemądrych żartów. Nie są one jednak stałym elementem, a raczej czasem jedynie rzucone dla rozluźnienia atmosfery. Naprawdę jest przecież poważanym człowiekiem, dodatkowo obecnie mającym wielką odpowiedzialność na swoich barkach. Nawet jeśli gdzieś wewnątrz czuje się przerażony tym, w co się wplątał i jak to zmieni jego życie, to odważnie kroczy wybraną ścieżką. Wie, że już nigdy się nie cofnie i nie stchórzy, nawet jeśli będzie ciężko. Jest też gotowy na wszelkie poświęcenia, nawet swojej moralności, dla wyższych celów.

Naprawdę trudno wyobrazić sobie, że Stephen kiedykolwiek mógłby wybrać karierę lekarza z powołania. A jednak! Naprawdę zależało mu na ratowaniu każdego istnienia i bardzo honorowo przyjął do siebie przysięgę Hipokratesa, aby służyć zdrowiu i życiu ludzkiemu. Niestety czasy młodości minęły, a niemalejące ambicje powiodły go ścieżką kariery ponad wszystko. Co prawda nie był jedynym, który zamiast spędzać czas i zdrowie na wielogodzinnych dyżurach SORu wolał oddawać się pracom naukowym i wybiórczo selekcjonować pacjentów, którzy jedynie wyzdrowieniem polepszyliby mu renomę. Dowiedział się jednak o wiele za późno o tym, jak świat medyczny może być zachłanny…
Całą przemianę rozpoczął wypadek, nie da się ukryć wywołany przez lekkomyślność samego Strange’a. Sprawdzając badania pacjentki, która podniosłaby mu statystki w skuteczności zahaczył o inny samochód i tracąc panowanie nad kierownicą przebił się przez barierki ochronne lecąc w dół urwiska. Wielogodzinne poszukiwania, kluczowe dla odzyskania jego nerwów, zostały przeznaczone na samo poszukiwanie doktora, który tylko cudem przeżył sam wypadek. Choć najpewniej sam Stephen wolałby wtedy umrzeć.
Postanowił jednak nie poddawać się. Niestety nie obrał drogi proponowanej mu przez kochankę i znalezienia innego zajęcia. Chęć odzyskania sprawności w dłoniach doprowadziła go do obłędu na tym punkcie. Przeznaczył wszystkie swoje pieniądze na każdy, nawet eksperymentalny, zabieg mogący przywrócić go do jego poprzedniego życia. Na daremno…
Podczas jednej z wizyt rehabilitacyjnych dowiedział się jednak o cudownym uzdrowieniu pacjenta z równie zaawansowanym urazem. Odnalazł go i dowiedział się o miejscu zwanym Kamar-Taj, które okazało się ostatnia szansą dla Strange’a.
Oddał wszystko, co miał i udał się do Katmandu w Nepalu, aby odnaleźć swoje uleczenie. Zamiast tego znalazł coś jeszcze. Magiczne miejsce, dosłownie, które pokazało mu jak wielki jest wszechświat i jak niewiele z niego dostrzegał. Skupił się na nauce nie wiedząc, że wpakował się w walkę o całą Ziemię.
Jeden z mistrzów Przedwiecznej, Kaecilius, ukradł zakazane zaklęcie, aby przywołać samego Dormammu do dokonania wymiany Ziemi za życie wieczne. Zniszczył on sanktuaria w Londynie i Hong Kongu doprowadzając do osłabienia tarczy chroniącej planetę przed ingerencją innych magicznych światów.
Niestety Strange nie pojawił się w porę, aczkolwiek uratował sytuacje cofając czas. Ignorując prawa natury i naruszając kontinuum prawdopodobieństwa niemal całkowicie przywrócił jeden z punktów tworzących tarczę, kiedy zaatakował go Kaecilius. Widząc przegraną postanowił zaryzykować i poświęcić całe swoje życie w niekończącej się pętli swojej śmierci, byleby móc choć spróbować uratować swój świat.
Dobijając targu z władcą Mrocznego Wymiaru udało mu się pokonać za jednym zamachem wszystkich fanatyków i odesłać ich w miejsce, gdzie jak chcieli, czas nie miał znaczenia. Potem dokończył zaklęcie odwracania zniszczeń i przywrócił sanktuarium w Hong Kongu do kupy przywracając tym samym pokój na Ziemi.
Szkoda tylko, że nikt tego nie widział! Miałby tyle samo fanek, co ci Avengersi! Albo i więcej… Pokonał wielkiego demona! Cofał czas! To nawet lepsze, niż inwazja kosmitów i amerykański rząd zsyłający na niewinnych obywateli bomby atomowe…


Siła: 2(4)/2(5)/7 Do 80 kilogramów może podnieść sam (Do 10 ton za pomocą zaklęć telekinetycznych)
Szybkość: 3(6)/3(6)/10 Sam w zwykłym biegu może osiągnąć do 30km/h (Podczas użycia odpowiednich zaklęć może przyśpieszyć do 950km/h Dodatkowo jednak przy coraz większych szybkościach nakładając kolejne zaklęcia ochronne. Sama peleryna pozwala podróżować z prędkością 80km/h)
Zręczność: 3/3/6
Wytrzymałość: 3(5)/3(7)/8 (Wszelkiego rodzaju zaklęcia wzmacniające i tarcze)
Zdolności Bojowe: 4/5/5
Regeneracja: 1(4)/1(7)/8 (Użycie zaklęć regeneracyjnych)
Celność: 2/4/6
Inteligencja: 4/4/5


Broń:
Peleryna lewitacji. Jak chce, to potrafi być nawet samodzielną bronią! Może poruszać się bez dokładnego polecenia Strange'a i działać dość instynktownie na jego korzyść. Może owinąć się wokół nóg, rąk i głowy oponenta, a potem zmuszać szarpaniem do poruszania się w danym kierunku. Dość trudno ją z siebie ściągnąć, ale czasem woli się wycofać, niż zostać zdartą.

Pancerz:
Peleryna lewitacji ma też zdolności obronne lepsze niż nie jedna zbroja? Jeśli jednak poważnie wziąć ten aspekt, to peleryna sama w sobie jest zdolna na pewno zatrzymać ataki wykonane wręcz (kopnięcia i ciosy pięścią). Jest inteligentną formą życia, więc może działać nawet bez ingerencji Strange'a i dosłownie osłaniać jego plecy. Jest odporniejsza na zwykłe ostrza, ale może też powstrzymać samą dłoń dzierżącą broń, jeśli do niej sięga. Nie jest odporna na strzały z broni palnej, ale jest ognioodporna i dużo wytrzymalsza na rozciąganie.

Plecak/Ekwipunek Podręczny:
Peleryna lewitacji
Pierścień portacji
Zegarek z wygrawerowanym napisem na odwrocie tarczy: "Time will tell how much I love you, Christine"

Przechowalnia:
Oko Agamotto
Cała biblioteka Mistrzów Sztuk Mistycznych
Całkiem spora kolekcja różnej maści reliktów i artefaktów

Lokum:
Sanctum Sanctorum w Nowym Jorku

Środek Transportu (jeśli dotyczy):
Do wyboru ma pierścień lub pelerynę... Ewentualnie drzwi do teleportacji w Sanktuarium.

Pieniądze:
W "realnym" świecie jest bankrutem.


Jest to rodzaj nauki, który działa według zupełnie innych praw niż te przyjęte przez ogół ludzi, lub niektóre cywilizacje. Jest osiągalny dla każdego, ale wymaga dużo innego spojrzenia na postrzegany świat i wymusza pozbycie się dotychczasowo uznawanych reguł.
Najogólniej ujmując jest to praktyka stosowana, aby wykorzystywać pewne rodzaje sił i energii do pobudzenia innych mocy: naginania rzeczywistości, ataków psionicznych, władzy nad żywiołami i wieloma innymi. Magia daje nieograniczone pole do popisu, jednak najważniejsza reguła to zasada równowartej wymiany – aby coś uzyskać, należy w zamian poświęcić coś, o tej samej wartości. Niestety w wielu przypadkach trudno oszacować, co jest równe czemu i to nie sam mag decyduje o sposobie zapłaty. Zawsze więc trzeba się liczyć, że za każde zaklęcie przyjdzie czymś zapłacić. W przypadku drobnych zaklęć własna energia wystarcza, ale przy większych… konsekwencje mogą być katastrofalne.
Najbezpieczniej jest pobierać energię i siły z wnętrza siebie. Jest to o tyle bezpieczne, że w każdym wymiarze jesteśmy gotowi rzucić zaklęcie i wiemy, że nie zrobimy większych krzywd w systemie. Niestety wadą jest ograniczona ilość do spożytkowania. Potężniejsze zaklęcia mogą nas zabić, a przy rzucaniu wielu czarów pod rząd dość szybko możemy opaść z sił.
Najczęściej więc wykorzystywanymi są te pochodzące z Wieczności. Wymaga to odpowiednich inkantacji i/lub gestów, ale magia nie ogranicza nas aż tak bardzo. Niestety, wadą jest możliwość, że w niektórych wymiarach nasze zaklęcia nie będą działać.
Jeśli chodzi o bardzo potężne zaklęcia czy to mające naprawdę zmieniać rzeczywistość, czy też po prostu być bardzo silnymi formami podstawowych, można znaleźć energię i siły u istot (bóstw lub demonów) lub przedmiotów władzy w istniejących wymiarach stycznych z naszym własnym. Wymaga to odpowiedniego zaklęcia w postaci głośnego przywołania nazwy, z którego czerpiemy, oraz wymówienie sposobu mocy, której chcemy użyć.
Czarna i biała magia to pojęcia, równie trudne do opisania, co sprawiedliwość u bohaterów. Z jednej strony każda magia w jakiś sposób narusza odwieczne prawa Natury, z drugiej jednak te, które przekraczają już granicę wpływania na rzeczywistość uznawane są za bardzo złe.












- Wielojęzyczność: Poza ojczystym angielskim posługuje się sprawnie francuskim, hiszpańskim, włoskim, łaciną i biegle czyta w sanskrycie.
- Pamięć fotograficzna: Pomocna przy zapamiętywaniu sporej ilości tekstu i przyswajaniu sobie informacji potrzebnych do dalszych działań.
- Strateg: Przede wszystkim ma bardzo analityczny, a zarazem kreatywny umysł, co pozwala mu oceniać zagrożenie i elastycznie wybierać najlepsze rozwiązanie problemu.
- Zdolności bojowe: Spędził sporo czasu na nauce walki wręcz oraz bronią białą. Jeszcze wiele nauki przed nim, ale dawał radę w walce z Kaeciliusem, a to już dobrze świadczy o jego umiejętnościach.
- Ekspert w medycynie: Pomimo utraty sprawności dłoni, nadal jest wybitnym lekarzem. Zarówno dobrze radzi sobie w zwyczajnych konsultacjach, jak i instruktażu skomplikowanych operacji.
- Znawca okultyzmu: Zgłębiając wiedzę tajemną poznał wiele interesujących faktów z życia magicznego, czysto pobieżna wiedza.
- Prawo jazdy: Chociaż Strange wykazał się brakiem odpowiedzialności za kółkiem, to nie zdobył uprawnień dzięki kontaktom i pieniądzom. Zdał egzamin i umie praz może prowadzić samochód osobowy.

Podbijam w końcu do sprawdzenia!