Pracownia

Każdy jego dzień wyglądał identycznie. Wstawał, szykował się i spędzał potem całe dnie w pracowni. Był zwykłą marionetką, bez prawa do normalnego życia. A przynajmniej takiego, które prowadził już wcześniej. Nie czuł do nikogo żalu o stracone wspomnienia, bo nie czuł już nic. Jedynie pasja zakorzeniona w jego głowie pozwalała utrzymywać mu się przy życiu, a jednocześnie pozwalała mu w ogóle żyć. Stał się bowiem niewolnikiem, który chociaż nie pamiętał nic z przeszłości, to nadal miał smykałkę do nauki i bardzo sprawnie wykorzystywał ją do kolejnych projektów. Niemoralnych broni mających odbierać ludziom życie. Kilka razy nawet się przyłapał nad tym, że jakiś głos w podświadomości każe mu przestać. Uciekać do lepszego miejsca. Do osoby, która na pewno na niego czeka. Szybko jednak wyrzucał te myśli z głowy i znów skupiał się na pracy. Niczym maszyna potrafił żyć jedynie o kawie, swoją drogą koszmarnej, ciągle przesiadując w swojej pracowni… Ten dzień nie był inny od tego, co znał. Przynajmniej na razie. Obecnie tkwił nad swoją zbroją ulepszając ją. Od jakiegoś czasu słyszał pogłoski o większych akcjach i jeśli tak… Wolał być gotowy ruszyć w bój.

Patrząc na luksus w posiadaniu prywatnej pracowni, trudno aby przybyli do kogoś innego. Kiedy tylko weszli dokończył zaczętą czynność, aby móc odłożyć spokojnie narzędzia na bok. Nie była to zajmująca długo czynność, bo nie chciał też kazać im czekać. Nawet jeśli podświadomie wcale nie chciał ich słuchać, to odwrócił się i wyprostował okazując pełne skupienie na nich. Dokładnie na środkowym mężczyźnie, który zaczął.
- Egzoszkieletu. – poprawił odruchowo naukowca. Sam nie wiedział czemu musiał uściślić, że to nie jest po prostu zbroja, ale wysoce zaawansowany, zewnętrzny mechanizm wspomagający ludzki szkielet. To było jakby zapisane gdzieś w zamazanych wspomnieniach. Porzucił jednak próby dokładnego przypomnienia sobie i skupił na poleceniach.
- Tak jest. powiedział już na koniec bez zbędnych emocji w głosie. Miał misje i musiał ją wykonać. Tylko to obecnie się liczyło. Nie miał żadnych żartów o notariuszu czy rodzaju pochówku.
- Kiedy wyruszam? – spytał rzeczowo zastanawiając się czy ma jeszcze czas dopracować coś w pancerzu.

Dobrze jest im prać mózgi, bo nie narzekają, że to misja samobójcza i wolą iść na kawę? Chociaż Ray w swoim poprzednim wcieleniu też by nie narzekał. Miał pozytywne nastawienie do wszystkiego, a przecież misje wypełniało się dla wyższych celów, i to w służbie dobra. Przynajmniej w Tarczy... Przynajmniej takie odnosił wrażenie... Chciał takie odnosić! Nawet jeśli agencje rządowe zawsze mają swoje za uszami... Ale teraz? Teraz zostało mu tylko bezwolnie wykonywać rozkazy, bo i faktycznie nie miał nic innego do roboty. A nadal gdzieś w nim tkwił dzieciak łaknący przygód.
Wziął plany domniemanego zagłuszacza i gotów był przy nich trochę pomajstrować dla ulepszenia, ale zakładał, że nie ma na to zbyt wiele czasu i przyjdzie mu w tym pogrzebać dopiero po powrocie. Skinął głową agentowi i od razu zabrał się do usprawniania pancerza.