Nihil verum, omnia licita {Evie&Ezio}

  Rejs był bardzo spokojny, zresztą nie oczekiwał niczego innego od zwykłej podróży statkiem. Bezpieczny transport miał go zabrać wprost do Wenecji, gdzie czekały go kolejne rzeczy prowadzące do upragnionej vendetty. Droga się dłużyła, a on mógł patrzeć jedynie na sunące po ciemnym niebie szare chmury nadające wodzie równie depresyjny odcień. Nie mając nic lepszego do roboty wpatrywał się więc nieco znużony w dal i tylko co jakiś czas znikał w emocji gniewu i żalu wspominając śmierć rodziny. To jednak działało na niego jeszcze gorzej niż nuda, więc wolał skupić się na drzemce. Sen mu się przyda, a teraz nic mu nie zagrażało. Nie było templariuszy, nie było strażników. Mógł na moment rozluźnić mięśnie…
Ze snu, w którym znów rozmawiał z ojcem, jak wtedy kiedy ten żył, wyrwało go szarpnięcie i chlust wodą w twarz. Przez dosłownie ułamek sekundy uważał, że to żart Leonardo, ale szybko okazało się, że bynajmniej nie z głupim dowcipem miał do czynienia. Nagle zerwała się burza, która mocno kołysała łodzią. Szybko złapał się najbliższej, stabilnej rzeczy. Miał do czynienia z wrogami, których mógł przeszyć swym ostrzem, ale pogoda… Z tym nie dało się walczyć. Czuł się bezsilny i ten gotowy na wszystko młodzieniec nagle się zatrwożył. Ale raczej nie powinno im się stać nic złego? Nie byli na bardzo rozległych wodach i powinni przetrzymać burze. No, nie przewidział słabej konstrukcji łajby, o którą kapitan nie dbał najlepiej kupując najtańsze materiały na budulec. To wystarczyło, by statek rozbił się na większej fali, a on wraz z resztą załogi zanurzyli się w mrokach czarnej toni. W ostatniej chwili złapał powietrze i zmusił się do wypłynięcia na wierzch, ale zaraz znów pociągnęło go coś z powrotem w dół skracając oddech o połowę.
Kiedy się tak szamotał, nagle zalał go blask światła. Nieważne ile czytał o Altairze, o swoich innych pobratymcach Skrytobójcach. To było coś nowego, niespotykanego i na swój sposób przerażającego. Kolejny niemożliwy do zadźgania wróg.
Obudził się widząc nad sobą niebo. Zwykłe niebo… Złapał oddech, ale nie musiał wykasłać resztek wody z płuc. Powoli podniósł się i sprawdził swoje ciało. Nic złamanego, a ubranie suche. Jak długo musiał leżeć na… Zmarszczył brwi patrząc na budulec, na którym leżał. Jakiś dziwny kamień? Potem podniósł wzrok i zastygł. Wokoło otaczała go masa wysokich budowli, które zdumiewały swoim wyglądem. Gdzie on u licha trafił? Czy to nadal Europa? Coś innego jednak zaraz mu się przypomniało.
- Leo! – poderwał się i rozejrzał dookoła nadal nawołując przyjaciela, który wraz z nim był na statku. – Leonardo! – zawołał raz jeszcze, ale odpowiadał mu dziwny szum, hałas… Ale nic poza tym. Postanowił wejść wyżej i skorzystał z ostatniego wynalazku od inżyniera-artysty. Bo chyba by umarł wspinając się zwyczajnie po wieżowcach I tak trafił na dach, na którym ktoś już stał. Z przyzwyczajenia podszedł bliżej osoby stojącej do niego tyłem, ale ta odwróciła się gwałtownie mierząc w niego broń.
- A, Bella donna! Nie strzelaj, nie chciałbym ci zrobić krzywdy. – Chociaż oboje skrywali twarz pod kapturami, ale dało się doszukać w jej stroju ładnych kształtów. Zresztą… Miała całkiem fajną pelerynę, która jak w lustrzanym odbiciu była i na jego przeciwnym ramieniu. A to na pewno już coś znaczy!

 Gdyby tylko wiedział, że jest i sama skrytobójczynią, to bynajmniej nie dziwiłby się takim odruchom. W końcu sam także nie dałby się zaskoczyć komuś… komukolwiek. Kto wie, czy by i biedny Leonardo nie oberwał gdyby postanowił zakraść się do niego od tyłu. Ale na razie nie było jak tego sprawdzić, bo obaj mężczyźni byli teraz w dwóch zupełnie różnych światach. Chociaż szczerze pragnął, aby to on był już u wrót nieba aniżeli jego przyjaciel. Nie żeby zależało mu na śmierci, skoro jeszcze nie dokonał swojej zemsty, ale nie chciał także tracić innych osób, które traktował jak najbliższych.
Jednak wielce prawdopodobne, że może Leonardo wiedziałby co się dzieje dookoła i znał jakiś sposób na powrót do Wenecji? Był mądry i na pewno znalazłby jakieś urządzenie! Na razie jednak musiał być sam, a właściwie z pewną niewiastą, która uprzejmie jednak postanowiła schować broń. Chociaż sam wątpił, by jej słowa miały być trafione. W końcu dla niego nadal była.. No, dziewczyną. A on wyszkolonym, w miarę, zabójcą. No ale jakoś niekoniecznie śpieszyło mu się ją zabijać, bo a nuż miałaby ona jakieś pomocne informacje? Nie wyczuwał od niej złych intencji, więc może nawet będą mogli współpracować skoro oboje wyglądają na zagubionych? A współpraca z ładną dziewczyną była mu jak najbardziej na rękę!
- Gwiazdą? – zmarszczył brwi zastanawiając się, o cóż może jej chodzić, ale po chwili… Nie, nadal nic nie miał.
Kojarzył czym jest teatr, ale jakoś reszta rzeczy mu umykała. Nie żeby przeszkadzała mu sława! Jak najbardziej podobało mu się być powszechnie rozpoznawalnym, chociaż niekoniecznie przez strażników. Nie miał jednak czasu się nad tym zastanawiać. I nie czuł się jakoś zbyt komfortowo nadal lustrowany przez towarzyszkę, co mógł wyczuć. A skoro jego twarz w większości była zasłonięta kapturem, to spodziewał się, że nie docenia jego ponadprzeciętnej urody. Ale jakoś trudno mu było zwrócić jej uwagę, bo sam się w nią uważnie wpatrywał. Chociaż dobra, on już zdecydowanie podziwiał jej walory estetyczne. A przynajmniej bardzo dobrze zbudowane zgrabne ciało.
- Ajajajaj… - pokręcił głową słysząc jej pytanie. Niestety, ale to nie było to, co sam chciał usłyszeć. – Myślałem, donna, że ty mi powiesz. – odparł szczerze nie znając odpowiedzi na jej pytanie i sam nieco się zasępił. Spodziewał się prostego rozwiązania. Że skoro ją znalazł, to ona na pewno znajdzie drogę do domu i potem już sam spróbuje znaleźć przyjaciela po tym całym wypadku na wodzie. Niestety, nie było tak prosto. Oboje byli zatem zamknięci w obcym świecie, z dala od tego co znali. A sam czuł się jeszcze bardziej nieswojo w tym wszystkim. Renesans nie był pochłonięty metalem i stalą, a tutaj wszystko było takie… Nawet nie umiał tego ocenić. - Ale wiem na pewno, że to nie Wenecja ani Florencja. – odparł żartobliwym tonem i odwrócił od niej wzrok na krajobraz za nią. Wszystko wydawało się na swój sposób przerażające. A przecież był młodzieńcem, który nie bał się już niczego. Zaraz jednak palną się w czoło, czym pewnie nieźle wprowadził ją w konsternacje. Chociaż na pewno nie było to tak złe, jak kiedy postanowił wyciągnąć ku niej dłoń.
- Scusa! Gdzie moje maniery? Jestem Ezio Auditore. A ty, bella, jak się zwiesz?