Dom Margaret May

Siedziała w milczeniu, obserwując świat zza szyby. Jej myśli błądziły wokół słów policjanta. "Prowokacja". Niewiele wystarczyło, aby uznała Nick'a za optymistę. Sposób, w jaki się wysłowił brzmiał tak, jakby mężczyzna był pewien odniesienia sukcesu. Ona z kolei widziała mało przyjemną rzeczywistość, której starała się trzymać. "Czyżby wiedział coś więcej?" Jej wzrok, na krótką chwilę, powędrował w stronę kierowcy. Nie uważała go za złego człowieka, jednak nie potrafiła pozbyć się wrażenia, że coś przed nią ukrywał. Sama jego praca nie dawała jej spokoju. Czy nie powinien być teraz gdzieś indziej? Mógł dużo stracić przez kaprys małolaty, wszak miał pomagać swojemu partnerowi na miejscu zbrodni. Nie wyglądało jednak, aby gdzieś się śpieszył. Był aż tak beztroski czy może oszukał mutantkę w sprawie swej pozycji?
- Może Margaret nam pomoże - rzuciła niespodziewanie, spoglądając na Nick'a. - W sprawie prowokacji. W końcu została zaatakowana.
Wystawienie przeszkolonej policjantki w roli ofiary byłoby dobrym pomysłem, ale pewne szczegóły utrudniały im zastawienie pułapki. Sprawa nie należała do łatwych, zwłaszcza dla niedoświadczonego dzieciaka. Mutantka nie uważała jednak swych poczynań za marnowanie czasu. Miała plan awaryjny, z którego zamierzała skorzystać, gdy będzie to konieczne. Może uda im się kogoś uratować, przynajmniej jedną osobę.
- Nasz sprawca nie atakuje obdarzonych, prawda? - zapytała nagle, gdy podjechali pod dom.
Coś ją tchnęło. Musiała się jednak upewnić w kilku sprawach, nim podzieli się z mężczyzną swoimi przemyśleniami. Już wcześniej ustaliła, że nie powinna się w to bawić, ale na swój sposób - chciała.

Wzrok dziewczyny ponownie uciekł na zewnątrz, tym razem celowo unikając spotkania z oczami towarzysza. Milczała przez krótką chwilę, nie wiedząc, jak zareagować. Jej twarz nie zdradzała żadnych emocji, jedynie Sparky stał się nieco bardziej ruchliwy, podskakując radośnie na kolanach właścicielki.
- Nawet nie przeszło mi to przez myśl - skomentowała cały wywód policjanta, wciąż na niego nie spoglądając. - Chodziło mi o sposób zachowania, jej styl bycia, nastawienie do sprawcy, o ile miała okazję z nim rozmawiać.
Zabrzmiała dość chłodno, przez próbę zagłuszenia prawdziwych emocji, a czuła się naprawdę fatalnie. Zupełnie, jakby mężczyzna postrzegał ją jako osobę pozbawioną skrupułów. Fakt, wyolbrzymiała, nie znaczyło to jednak, że słowa Nicka ją dotknęły.
- Pomyślałam, że skoro wygląd wizualny nie ma dla niego znaczenia, może kluczowy jest charakter - zaczęła ciągnąć po krótkiej przerwie.
Nie zamierzała już dodawać, że przynętą powinna stać się osoba silna, zdolna do samoobrony. Nie miało to teraz żadnego znaczenia.
- Łapię.
Jej zapał gdzieś uleciał, a zbędne myśli zaprzątały głowę. Nie zadawała już żadnych pytań, nie dzieliła się swoimi przemyśleniami, choć tym aktualnie daleko było do prowadzonej sprawy. Nastolatką - tym właśnie była, zwykłą małolatą, która potrafi wyolbrzymiać drobne problemy. Nic więc dziwnego, że słowa Nicka uderzyły w nią z tak wielką siłą.
- Zdaję sobie sprawę. Postaram się nie palnąć niczego głupiego, choć zawsze byłam słaba w relacjach interpersonalnych.
Sparky, dostrzegając że dziewczyna zamierza opuścić pojazd, usadowił się na swoim ulubionym miejscu - ramieniu mutantki.
- I to z "poświęceniem" też nie było propozycją - wyjaśniła krótko, po czym zamknęła za sobą drzwi.
Po raz pierwszy, od tego fatalnego nieporozumienia, Livia spojrzała na policjanta. Widok domu nakierował jej myśli w stronę niedalekiej przeszłości, kiedy to jeszcze miała towarzysza niedoli. Zaczęła zastanawiać się nad tym, gdzie by teraz była, gdyby ważna dla niej osoba, wciąż żyła. Co jeśli i tym razem nawali? Też weźmie na siebie winę za całe to zło?
- Czyń honory - zwróciła się do mężczyzny, po czym przysunęła palec wskazujący do Sparky'ego i posłała w jego kierunku lekki ładunek elektryczny jako "doładowanie". Nie było to konieczne, ale kuleczka wyraźnie to lubiła.

Wzrok małolaty uciekł w bok, gdy tylko poczuła dłoń Nick'a na swoim ramieniu. Trwała tak przez chwilę, nie spoglądając na mężczyznę, lecz ostatecznie powróciła do kontaktu wzrokowego.
- W porządku, nieporozumienia się zdarzają. Zwłaszcza przy dość świeżej znajomości. Nie powinniśmy być dla siebie zbyt surowi - odparła w miarę spokojnie, choć nadal odczuwała negatywne emocje.
Potrzebowała czasu, aby się uspokoić. Z jednej strony miała żal do towarzysza za tamte słowa, z drugiej sama oskarżała go o tajemnice. Różnica w tym wszystkim była taka, że ona nie mówiła o tym otwarcie. Zachowywała te przemyślenia wyłącznie dla siebie. Jak zatem rozwiać tę niepewność? Czy próba wyjaśnienia sprawy nie pogorszy ich relacji? Ludzie byli dość skomplikowanymi organizmami.
- Dlatego oprócz naszej Ocalałej, chciałabym odwiedzić jeszcze znajome zamordowanej. Te, które z nią były tamtej feralnej nocy. Może będą w stanie powiedzieć nam coś więcej, przy okazji zdradzając prawdziwy charakter ofiary, rodzina potrafi wszystko upiększać - dodała, biorąc wcześniej jego porady do serca.
Sama nie wiedziała, czy podoła. Nic nie stało jednak na przeszkodzie, aby po prostu spróbować. Wszystko albo nic. Musiała działać niezwykle delikatnie, rany wciąż pozostawały świeże. Mutantka nigdy nie miała do czynienia z takimi osobami. Ani w tym, ani w poprzednim życiu. Jej "delikatność" mogła być zatem na ciut innym poziomie niż powinna.
Dziewczyna przez cały ten czas milczała, pozwalając policjantowi mówić. Nie bez przyczyny puściła go przodem. Funkcjonariusz miał większą siłę przebicia niż bezdomna. Gdyby to ona zapukała, zapewne nie ujrzałaby nawet wnętrza domostwa. Po akcji Nick'a drzwi nie tylko otworzyły się szerzej, ale obydwoje zdołali wejść do środka.
- Ja również podziękuję - odparła dość łagodnie.
Młódka nie usiadła. Stała przy kanapie, jak gdyby nie była godna posadzenia na niej swoich czterech liter. Fakt, wyglądała fatalnie. Wysłużona bluza, podarte w wielu miejscach spodnie i wymagające natychmiastowej wymiany trampki. Nie porażała swym ubiorem, przynajmniej nie pozytywnie, ale również nie przypominała osoby z niezwykle niską samooceną. Ba, Liv zdawała się nawet nie zwracać uwagi na takie szczegóły.
- Zdaję sobie sprawę z tego, że nie będzie to dla pani łatwe, ale chciałabym poznać bardziej szczegółową wersję wydarzeń.
Głos mutantki był stanowczy, ale posiadał także ciepłą, spokojną nutkę, która choć szczera, kolidowała nieco z przyjętą przez nią postawą. Małolata skrzyżowała ręce na klatce piersiowej i po prostu obserwowała właścicielkę domu, starając się wychwycić wszystko - nawet najdrobniejszy, z pozoru bezużyteczny gest. Jej twarz nie zdradzała żadnych emocji. Oczy bezustannie podążały za Margaret, śledząc każdy ruch kobiety, podczas gdy ciało szesnastolatki pozostawało w całkowitym bezruchu. Wyglądała jak posąg.

- Dziękuję, postoję - odparła uprzejmie, nie ruszając się z miejsca.
Wzrok Liv nawet na moment nie odwrócił się od kobiety. Mutantka wpatrywała się w nią intensywnie, starając się zapamiętać jak najwięcej szczegółów z jej relacji. Wszystko mogło mieć spore znaczenie dla sprawy, w końcu z tego też powodu tu byli, nie lekceważyli żadnych możliwych wskazówek.
W pewnym momencie spojrzenie dziewczyny uległo zmianie. Widok kulącej się Margaret chwycił małolatę za serce. Choć ciało dalej pozostawało w bezruchu, w oczach czaiło się współczucie. Szczere, niewymuszone współczucie. Czuła także niewyobrażalny gniew na sprawcę. Nie potrafiła pojąć, dlaczego atakował niewinnych, dlaczego dysponując ponadprzeciętną siłą, krzywdził słabszych.
- Czy prócz siły, wyglądu i zapachu, wyróżniał się czymś jeszcze? - zapytała, pomijając sprawę wiarygodności jej zeznań.
Szesnastolatka była śmiertelnie poważna, co stanowiło niezbity dowód na to, że nie bagatelizowała zeznań pokrzywdzonej. Sama była mutantem, więc nie uważała całego zajścia za coś absurdalnego. Dostrzegała za to powagę sytuacji. Przestępcą nie był zwyczajny człowiek, a uzdolniony z możliwością zmiany wyglądu i nadludzką siłą.
Liv zamyśliła się przez chwilę, analizując wszystko na spokojnie. Kobieta nie znała nazwy klubu, do którego się udała. Choć brzmiało to dość dziwnie, nie było niemożliwe. Pod tym kątem wypadałoby jednak nieco bardziej wypytać kobietę. Drugą sprawę stanowiły perfumy delikwenta. Zapach wywołujący nudności i zawroty głowy. To by zgadzało się z relacjami światków. Trzecia, istotna rzecz - sprawca nie był tchórzem. Przystąpił do walki, nie zareagował natychmiastową ucieczką w obliczu innych "obdarzonych". A przynajmniej tak szło zrozumieć z relacji kobiety.
- Zrobiła pani coś, co mogło przykuć uwagę sprawcy? Mam na myśli coś, co wyróżniło panią z tłumu, na przykład małe zainteresowanie zalotami innych, spożywanie niewielkiej ilości alkoholu, zamówiony drink... - wyjaśniła pobieżnie.
Wolała uniknąć sytuacji, w której to ofiara poczuje się tak, jakby była oskarżana o to, że została zaatakowana. Przypadek z Nickiem sprawił, iż postanowiła bardziej precyzować swoje słowa, choć tym razem wyszło jej to ciut nieudolnie. A przynajmniej tak to odczuła. Mimo wszystko intencje miała dobre.
- Wracając do nazwy klubu, pamięta pani przynajmniej jego lokację? Nazwę ulicy? Jakieś cechy charakterystyczne, które pomogłyby zidentyfikować miejsce?
Czasem niepozorne szczególiki potrafiły być dość istotne. Nie bez przyczyny wspomniała wcześniej o pitym alkoholu, chciała podkreślić wagę każdego drobiazgu. Dziewczyny mogły mieć jakąś cechę wspólną, niekoniecznie w wyglądzie wizualnym.

Małolata wysłuchała zeznań kobiety i zamyśliła się przez chwilę. Nie do końca o to jej chodziło, niemniej jednak wzmianka o oczach na swój sposób była dość istotna. W końcu kto nie zwróciłby uwagi na żółtookiego, czarnoskórego mężczyznę o dość nietypowym powonieniu. Sprawca wydawał się być na tyle charakterystyczną osobą, że nie trudno było odgadnąć, dlaczego upodobał sobie kluby.
- Rozumiem - odparła, robiąc krótką pauzę. - Jak sprawca zareagował, gdy nie odwzajemniła pani jego zalotów? Oczywiście pomijając sprawę śledzenia.
Kolejne wyznania kobiety sprawiły, że wzrok mutantki powędrował w stronę policjanta. Nie odezwała się nawet słowem, choć cała ta seria przypadków była dla niej dość dziwna. Ponownie spojrzała na Margaret, obserwując ją uważnie.
- Czym pani jechała? Ma może pani któryś z biletów?
To było dziwne, bez wątpienia dziwne. O ile nieznajomość klubu dało się jeszcze wprawnie wyjaśnić, tak niemożliwość wymienienia przynajmniej jednej ulicy, w przypadku poszkodowanej, prezentowało się dość nietypowo. Jakby nie patrzeć, dokądś jechała. Musiała zatem podać konkretny cel podróży, nie ważne, w jaki sposób do niego zmierzała. Gdyby błądziła po mieście bez celu, nie narzekałaby na przesiadki. Cała ta sytuacja nie dawała jej spokoju. Była ciekawa, co Nick o tym sądził. Na razie nie pytała go o nic, skupiając się na Margaret.
- Pamięta może pani, którego doszło do tego zdarzenia?
Ostatnie, istotne pytanie. Jeżeli atak miał miejsce w ustalonym przez nich dniu, morderca zabija co trzy dni. Owszem, Margaret mogła wszystko zmyślić i teraz starannie trzymała się swojej historyjki, jednak kolejna wizyta powinna rozwiać wszelkie wątpliwości. W końcu jedna z ofiar miała towarzystwo, które zapewne widziało sprawcę napadu. Z tego też względu powinni wykreślić ataki na samotne jednostki, jednakże nie przekreślało to innej cechy. I z całą pewnością nie był to napój pomarańczowy w drinku.
Nastolatka spojrzała na policjanta, jeśli chciał o coś zapytać, mógł to zrobić teraz. Sama w chwili obecnej nie miała więcej pytań, choć jak to w śledztwach bywa, zawsze istniała szansa ponownego spotkania. W chwili obecnej temat został wyczerpany, przynajmniej dla takiego laika jak Liv, dlatego też chciała się upewnić, czy sam mężczyzna nie ma niczego do dodania, zanim wyjdą. W końcu co dwie głowy to nie jedna. W posiadaniu partnera dobre było to, że miał on zupełnie inne podejście do sprawy, potrafił dostrzec szczegół, który umknął drugiej osobie. O ile ich podejście do sprawy dostatecznie się różniło. Jedni myśleli bardziej kreatywnie, inni logicznie. Sposób rozwiązywania problemów był tutaj kluczowy.

I tym razem nie zwróciła się do towarzysza, zostawiając swoje przemyślenia dla siebie. Wszystko na spokojnie przedyskutuje razem z Nickiem, gdy tylko opuszczą posiadłość świadka. Na szczęście stan kobiety nie był tak opłakany, jak myślała małolata. Mogłaby śmiało powiedzieć, że cały atak zniosła bardzo dobrze. Szybko potrafiła porzucić negatywne emocje na rzecz tych pozytywnych. Wydawała się także być dość rozmarzona, gdy tylko wspominała jednego ze swych bohaterów.
- Nikt w klubie nie zareagował na jego zachowanie?
Pytanie mało istotne dla sprawy, przeważyła jednak czysta ciekawość. Ktoś na pewno zauważył nachalnego mężczyznę, nawet w tak licznym tłumie, a czy postanowił coś z tym zrobić, to już inna sprawa.
Wzmianka o biletach uradowała mutantkę. Może nie znaliby wtedy dokładnego miejsca ataku, ale mogliby poznać okolicę, w której mieścił się klub. Lepiej było mieć nadmiar informacji, niż cierpieć na ich braki. Niemniej jednak cała ta sprawa z amnezją u kobiety była dość dziwna. O tym też chciałaby przedyskutować z partnerem.
- Nic się nie stało - zapewniła, obserwując poczynania Margaret.
Skąd u niej taki pośpiech? Nikt nie stał nad nią z batem i nie poganiał. Owszem, czas działał na ich niekorzyść, ale roztargnienie mogło okazać się równie nieprzyjemne w skutkach. Przegapienie biletów w pośpiechu, przedłużyłoby jedynie ich poszukiwania. Szesnastolatka już chciała powiedzieć kobiecie, aby ta się uspokoiła, jednak jej usta nawet nie drgnęły, gdy usłyszała potencjalną datę. Później, nie było już wątpliwości.
Wzrok małolaty powędrował w kierunku policjanta. Data ataku zgadzałaby się z ich podejrzeniami. Sprawca zatem atakował co trzy dni, pomijając przerwę, którą sobie zrobił po nieudanym gwałcie. Mimo wszystko zaatakował ponownie, a to oznaczało, że czasu na złapanie mordercy było niewiele. Niedługo, jeżeli nikt nic z tym nie zrobi, będzie kolejna ofiara. Na nieszczęście Nowy Jork był olbrzymim miastem, ilość klubów również porażała. Sprawdzanie wszystkich z osobna lub testowanie własnego szczęścia, nie wchodziło tutaj w grę. Istniała szansa dorwania sprawcy, nim ten ponownie zaatakuje, ale czy na pewno się to uda?
- Dość nietypowa forma podziękowania, ale na pewno ją docenią - odparła, posyłając kobiecie lekki uśmiech.
Tak, Livia się uśmiechnęła. Nawet Sparky podskoczył, chcąc potwierdzić słowa swego stwórcy. Sama dziewczyna nie miałaby nic przeciwko takim podziękowaniom, gdyby znalazła się na ich miejscu.

- I właśnie z tego powodu ktoś powinien mieć oko na zebranych - odparła ze spokojem. - W tym klubie nie było odpowiedniego personelu?
W pytaniu nie zawierało nawet cienia złośliwości. Małolata wciąż zachowywała należytą powagę, uważnie wyczekując odpowiedzi Margaret, jak gdyby ta miałaby być niezwykle istotna dla śledztwa. W rzeczywistości była to drobnostka, która nie wnosiła niczego szczególnego, przynajmniej w pojedynkę.
Bez wątpienia trop okazał się trafny, a przedstawiony przez poszkodowaną opis, pasował do poszukiwanego sprawcy. Dziewczynie aż trudno było uwierzyć, że stojąca przed nią kobieta, mogła być już martwa. Najwyraźniej tylko ona postrzegała sytuacje z tych bardziej ponurych perspektyw. Na wynik śledztwa również nie napalała się optymistycznie, co wcale nie oznaczało, że z góry zakładała porażkę. Miała świadomość tego, iż sprawa nie należała do łatwych, a ich możliwości były ograniczone. I nie chodziło tu jedynie o specjalistyczny sprzęt, a ekipę. Wraz z Nickiem starała się dorwać sprawcę, który pozostawał nieuchwytny dla bardziej wykwalifikowanych jednostek z wieloletnim doświadczeniem. Obydwoje byli laikami, zwłaszcza ona. Cóż, może fart nowicjusza i tym razem zadziała.
Wzrok mutantki powędrował w kierunku towarzysza, odrywając się po raz pierwszy od właścicielki domu. Nie trwało to jednak długo, bo blondynka szybko powróciła do kontynuacji rozmowy.
- Jeżeli wyrzuciła pani te bilety, to byłoby już wszystko. Przynajmniej na chwilę obecną - odparła szczerze.
Jeśli bilety rzeczywiście przepadły, małolata po prostu podziękowała za rozmowę i życząc miłego dnia, ruszyła w stronę policjanta.
Rozmowa rzuciła nieco światła na sprawę. Wciąż nie znali twarzy sprawcy, jednak śmiało mogli teraz wykluczyć osoby z jaśniejszą karnacją. Dodatkowo poznali czynnik, który wywoływał nudności i zawroty głowy, a to było już dość istotne, przynajmniej w części "finałowej" śledztwa, kiedy to już tylko pozostaje schwytanie gwałciciela. Do tego jednak daleka droga. Poczynili pewne postępy, ale wciąż posiadali zdecydowanie za dużo niewiadomych. Trochę pytań zdołało się przewinąć przez umysł obdarzonej, o niektóre sprawy chciała również podpytać Nicka, jedną z takich spraw był wybór drogi. Na tę chwilę widziała tylko trzy ścieżki, którymi mogliby podążyć, aby zamknąć kryminalistę za kratami. Jeśli skupią się na jednej, może uda im się coś zdziałać. Aktualnie skubnęli każdej po trochu, zwłaszcza Liv.

Nie była zła, ani nawet zawiedziona, gdy Margaret oznajmiła, że nie posiada już biletów. Prawdę mówiąc spodziewała się tego, w końcu nikt ich nie kolekcjonuje. Mimo to wciąż istniała szansa, że choć jeden się zawieruszył. Był to główny powód, dla którego w ogóle poruszyła tę sprawę. Na szczęście znajomość lokacji nie miała tak dużego wpływu na przyszłość, choć mogła być pomocna w poznaniu przeszłości. Mimo wszystko wciąż byli w grze, mogli wykonać ruch, nie zostali przyblokowani.
Livia zajęła miejsce obok Nicka, nie pytając o nic. Nie zamierzała zasypywać go zbędnymi pytaniami, które mogłyby naruszyć jego prywatność. Kto dzwonił i czego chciał nie miało znaczenia, ważne były skutki owego telefonu - miała zostać sama wraz ze Sparky'm.
- Jak postarasz się szybko wrócić... - zażartowała.
Nie widziała przeszkód w planie policjanta, była nawet zadowolona z takiego obrotu sytuacji. Choć zdawała się nie zwracać większej uwagi na swój obecny wygląd, miała świadomość tego, w jakim jest stanie. Dałaby wszystko, aby doprowadzić się do ładu, a teraz miała ku temu okazję. Nawet przez myśl jej nie przeszło, że będzie się cieszyć z powodu odnalezienia trupa.
- Spróbuję to wszystko dobrze poukładać, ty w tym czasie skup się na swoich obowiązkach. Nie martw się, nigdzie nie zwieję - zapewniła. - Swoją drogą, co myślisz o Margaret? Niby kupowała bilety, a nie jest w stanie wymienić nazwy jednej ulicy.
Fakt, nie było to istotne dla sprawy, jednak zaprzątało głowę mutantki. Małolata tym razem kierowała się zwykłą, ludzką ciekawością, chcąc rozgryźć ten nietypowy przypadek. Zwykła rundka w celu zwiedzania miasta? Nawet jeśli, narzekałaby wtedy na przesiadki, skoro wynikały one z jej własnej woli?
- O której mogę się ciebie spodziewać?
Dość szybko powróciła do poprzedniego tematu, zostawiając kwestię Margaret za sobą. Powiedziała tyle, ile mogła. Reszta zależała już od nich. Wciąż mieli trochę do roboty, choć z każdym przebytym kilometrem, trop stawał się coraz bardziej zatarty. Na tę chwilę małolata widziała dwie możliwości, choć ta druga była mglista jak przyszły przebieg śledztwa.