Screw you! 《Olivarry》

---

Dzień 1.
Nazywam się Bartholomew Henry Allen. Tak, Bartholomew, nie Barry, jak zwykły nazywać mnie niektóre dzieciaki w szkole. Barry brzmi okropnie prostacko. Dzisiaj zacząłem pierwszy dzień nauki w nowym liceum. Moim wychowawcą jest pan Queen, nauczyciel historii. Ma pecha, bo uwielbiam historię i gdybym mógł, zajmowałbym się nią na co dzień.
Spóźniłem się na pierwszą lekcję dziesięć minut, ale wszystko to była wina znakomitej lektury, którą konsumowałem od rana. Kiedy w końcu się tam zjawiłem, szybko okazało się, że pan Queen nie jest aż tak dobry ze swojego przedmiotu. Co prawda nie mówił dziś za wiele o samej historii, ale w czasie lekcji organizacyjnej przedstawił nam kilka ciekawostek i część z nich była dalece błędna i niezgodna z rzeczywistością. Potwierdzone fakty historyczne mówią inaczej, czytałem o jednym z tych przypadków w zaufanej książce pewnego wybitnego profesora. Nie mógł się mylić, co świadczy o tym, że Oliver Queen rozpowszechnia fałszywe informacje, robiąc z umysłów tej licealnej hołoty jeszcze większy mus.
Co się dziwić — dzieciaki są takie same jak wszędzie — mdłe, głupie i pozbawione wszelkiego potencjału. Bieda umysłowa, którą nie zamierzam się przejmować. Podejrzewam, że większość z nich bierze książkę do ręki średnio raz na dwa lata. Żałosne.
Przy obiedzie próbowałem wytłumaczyć moim rodzicom, że nieprofesjonalne jest, żeby nauczyciel historii w renomowanej placówce mylił takie fakty, ale nie chcieli mnie słuchać. Powinienem był już to tego przywyknąć, najwyraźniej intelekt w tej rodzinie dziedziczy się co trzecie pokolenie.

---

Dzień 2.
Wczoraj wieczorem po zostawieniu notatki w dzienniku, na wszelki wypadek przejrzałem pierwsze trzy tematy w podręczniku, aby wiedzieć, o czym będzie próbował mówić pan Queen. Dokładnie przeanalizowałem informacje zawarte w książce, choć tę zdążyłem przeczytać w ciągu wakacji co najmniej trzy razy i zdaje mi się, że znam ją już na pamięć. No cóż, nigdy nie zaszkodzi przeczytać raz jeszcze. Zrobiłem obszerny research na podane tematy, dotarłem do wielu ciekawych źródeł i zapoznałem się chyba ze wszystkimi możliwymi publikacjami na ten temat, w tym kilkoma, które musiałem osobiście przełożyć na angielski, ponieważ napisano je w obcych językach.
Przez to, że siedziałem nad historią do rana, zaspałem i znowu się spóźniłem. Nie martwiłem się jednakże tym incydentem, ponieważ czułem, że jestem znakomicie przygotowany do zajęć. W czasie lekcji oczywiście pan Oliver Queen głosił swoje herezje, a ja z, przyznam niechętnie, chorą satysfakcją mogłem udowadniać mu, że się myli. Każdą swoją wypowiedź argumentowałem oczywiście odpowiednimi źródłami, których również nauczyłem się w nocy. Odnosiłem chwilami wrażenie, że ten buc nie rozumie, co do niego mówię i czułem się, jakbym rozmawiał ze ścianą. Parę razy próbował robić ze mnie schizofrenika, w końcu ja lepiej słyszałem, co mówił, a wmawiał mi zupełnie coś innego. Ale co on może wiedzieć o historii Hiszpanii czy Włoch, skoro nigdy tam nie był. Prawdopodobnie całe życie spędził w klasztorze, oglądając pocztówki z tych miejsc.
Denerwowała mnie także pewna dziewczynka — Iris West — najwyraźniej nie widziała błędów nauczyciela zaślepiona wiarą w jego nieomylność. Dziewczynki już tak mają, więc można jej chyba wybaczyć, historia wielokrotnie pokazała, że miejsce kobiety jest w kuchni, a szkoła to nie jest coś, w czym mają szansę się odnaleźć.

---

Dzień 3.
Wczorajszą noc ponownie poświęciłem niemal całkowicie historii. Uczyłem się po kolei każdego najdrobniejszego faktu, momentami czułem, że zaczynam odlatywać, przestawałem myśleć, bredziłem. Niepokojące objawy, ale wszystko niwelowałem przy pomocy kawy i tych obrzydliwych napojów energetycznych. Zwykle nie pijam tego przesłodzonego świństwa, ale wojna wymaga ode mnie ofiar. Jak tak dalej pójdzie, skończę w narkomanii w mniej niż miesiąc, ale jestem gotów spróbować nawet tego, żeby utrzeć temu ignoranckiemu matołowi nosa.
Wszedłem do klasy spóźniony. Nie, dziś nie zaspałem. Zrobiłem to specjalnie. Chyba wejdzie mi to w nawyk.
Pan Queen wywołał mnie dziś do odpowiedzi. Cieszyłem się jak głupi, ale był powód — w końcu mogłem się popisać, a wiedza się przyda. Wszystko szło idealnie, odpowiadałem szczegółowo, konkretnie, a przede wszystkim poprawnie. Pytania stały się z czasem okropnie trudne, żaden z tych półmózgów, z którymi mam zajęcia, nie zapamiętałby tyle przez cały rok nauki, ile ja nauczyłem się tylko na dzisiejszą lekcję.
I wtedy wyciągnął to pytanie. Byłem zbyt pewny siebie, oglądałem o tym na Discovery History, więc bez namysłu odpowiedziałem. Powiedział, że nie. Nie wierzyłem, sprawdziłem w swoich notatkach, miał rację, pomyliłem się o dwa dni. Poczułem się, jakby przejechał mnie walcem. Widziałem tę chorą satysfakcję w jego oczach. Postawił mi F. Zdenerwowałem się. Moja wściekłość wyszła poza skalę, kiedy po lekcji nazwał mnie B a r r y m. Miałem ochotę napluć mu w twarz, zmiażdżyć jego głowę w imadle. Powstrzymałem się.
Kiedy wyszedłem, na korytarzu zaczepiła mnie ta mała flądra West. Ona również nazwała mnie zdrobnieniem mojego imienia. Kazałem jej się odczepić, z trudem powstrzymując się od wyszarpania jej za te rude kłaki. Kto wpuścił kobiety do szkół? Kto wpuścił do szkół ludzi jak Queen?
Wróciłem do domu. Nawet nie siliłem się na proszenie o pomoc rodziców. Teraz siedzę nad źródłami i uczę się o edukacji na przestrzeni wieków. Wmówię temu, pożal się Boże, historykowi, że to na konkurs i każę pomóc po lekcjach z esejem. Zobaczymy, czy będzie taki mądry, czytając o uniwersytecie w Bolonii, który wpisałem jako pierwszy w historii, skoro wszyscy myślący ludzie wiedzą, że tak naprawdę wszystko zaczęło się w Fezie.

---

Dzień 4.
Weekend zbliża się wielkimi krokami. Do szkoły przyszedłem dziś pełen zapału na kolejne starcie z nauczycielem. Bądź co bądź nie mógł być encyklopedią, a wzięty z zaskoczenia na pewno nie będzie pamiętał takich szczegółów. Wszedłem jak zwykle — spóźniony oczywiście.
Kiedy usłyszeliśmy wszyscy dzwonek, a cała ta hołota wypadła z klasy, ja zostałem i siedziałem grzecznie na miejscu, patrząc mu prosto w oczy. Chciałem, żeby wiedział, że to nie koniec naszej dzisiejszej przygody. Gdy drzwi zamknęły się za ostatnim baranem, wstałem i podszedłem do jego biurka. Łyknął to o konkursie i już tylko zacierałem w duchu ręce, patrząc, jak czyta mój esej.
A potem padły te słowa. „Feza”. „Dopiero się uczycie”, „to naturalne” i najgorsze z nich wszystkich „Barry”. Nie wiedziałem, które rozjuszyło mnie najbardziej, każde uderzyło we mnie z taką samą mocą. Znowu dałem mu się podejść. Chciałem wziąć ten esej i wepchnąć mu między zęby, żeby pozbawić go tego uśmieszku. Powoli zaczynają przerażać mnie moje własne myśli, a to wszystko przez niego.
Wyszedłem zdenerwowany do granic. Przez cały dzień nie mogłem się na niczym skupić, chciałem wrzeszczeć, mordować i rabować. Co było z nim nie tak? Wróciłem do domu. Matka powiedziała, że nie wyglądam najlepiej i powinienem zostać jutro dla bezpieczeństwa w domu, ale nic z tych rzeczy. Nie dam Queenowi tej satysfakcji. Widzimy się rano, żebym mógł dokończyć wszystko przed weekendem. Jeszcze pozna mój upór i kiedyś podwinie mu się noga.

---

Dzień 5.
Dzisiejszy dzień w szkole niczym nie różnił się od poprzednich. Chyba zaczynam wpadać w rutynę — codziennie spóźniam się na lekcje dokładnie pięć minut i siedemnaście sekund, ani chwili dłużej. Z tą różnicą, że przestałem przepraszać za spóźnienia, wchodzę, witam się i siadam do ławki. Wygląda na to, że Queen także do tego przywykł.
Wróciłem do domu. Nie mogłem znieść myśli, że Oliver Queen siedzi gdzieś tam spokojnie i delektuje się wolnymi dniami. Tak być nie mogło, miałem jego mail, mogłem napisać, ale nie wiedziałem co. Zawołała mnie matka. Okazało się, że na kolację przyszedł do nas wuj, Eddie Thawne. Nie chciałem schodzić, ale nie miałem wyjścia. Siedziałem naprzeciwko niego przy stole, uśmiechał się do mnie, ja do niego nie. Byłem zły, że przyszedł, bo zniszczył wszystkie moje plany.
Wtedy wpadłem na nowy. Wuj był policjantem. Uśmiechnąłem się do niego, kiedy rodzice wyszli zrobić coś w kuchni, usiadłem koło wuja. Wyglądałem zapewne obrzydliwie uroczo. Zapytał jak nowa szkoła. Powiedziałem, że w porządku. Zapytał o nauczycieli. Opowiedziałem mu o panu Queenie. Powiedziałem, że muszę odebrać od niego esej konkursowy o uniwersytecie w Fezie, ale nie wziąłem jego maila (wziąłem pierwszego dnia). Poprosiłem wuja o adres Queena, na pewno jest w jakiejś policyjnej bazie.
Po kolacji wuj wyszedł. Wieczorem otrzymałem maila od Thawne’a. Dostałem adres. Jutro rano złożę wizytę panu Queenowi w jego osobistym domu.
PS. Nie nazywam się Barry, a ten dureń z uporem maniaka tak do mnie mówi.

---

Dzień 6.
Czuję, że odniosłem dziś tryumf nad Queenem po raz pierwszy od środy i jest to chyba jego najsromotniejsza porażka. Przyszedłem do jego domu z samego rana i zapukałem głośno. Nie otworzył on, tylko jego żona, ale to nawet lepiej. Kobieta nie prezentowała sobą niczego szczególnego, a przynajmniej niczego, co przyciągnęłoby moją uwagę. Już wiem, czemu jest żoną Queena, choć podziwiam ją w pewnym sensie za umiejętność wytrzymywania z tym bałwanem w jednym domu. Ja bym tak nie umiał.
Starałem się być dla niej najurokliwszym licealistą, jakiego w życiu widziała i chyba wyszło mi to nawet nieźle. Nawet opowiedziałem jej kilka żartów. Wtedy pojawił się on. Nazwał mnie Barrym. Zdenerwowałem się automatycznie i go poprawiłem, ale szybko musiałem się opanować, żeby nie zepsuć swojej przykrywki.
Powiedziałem, że przyszedłem, ponieważ zostawiłem u pana Queena jakiś esej. Podziałało, wszyscy kupują moją wymówkę z esejem. Blondyna zaproponowała mi ciasto. Nienawidzę ciasta. Nie odmówiłem. Zjadłem kawałek, uśmiechając się i żartując jak kto głupi, ale jakoś to przełknąłem. Wojna wymaga ofiar, muszę pamiętać.
Chyba zacznę częściej odwiedzać pana profesora.

---

Dzień 7.
Dzisiaj zapełniam siódmą stronę tego dziennika. W końcu zaznałem snu i po wielu dniach udręki zrozumiałem, że jest dla mnie bardzo ważny. Nie mam nikogo innego, komu mógłbym się zwierzyć, ponieważ pradziadek (inteligencja w tej rodzinie, jak już wspominałem, przypada co trzecie pokolenie) od miesiąca jest w Szwajcarii na leczeniu. Jestem pewien, że to wina moich rodziców i całej bandy innych półmózgów, mnie również to zapewne czeka, jeśli nie znajdę inteligentniejszego towarzystwa.
Mam nadzieję, że nie znajdę głowy pradziadka w torcie.
Dzisiaj w końcu udało mi się odpocząć, ale niestety nie miałem aż tyle czasu na naukę historii. Bądź co bądź nie zgłupiałem jeszcze do reszty i zamierzam przykładać się także do innych przedmiotów. Niemniej i tak znaczną część dnia poświęciłem tej dziedzinie.
Mam nadzieję, że zjem kiedyś rosół z Queena.
Chyba nie czuję się za dobrze. Muszę wracać do obowiązków.

---

Dzień 8.
Była kartkówka. Queen myślał, że jest taki sprytny, jeśli poda w zadaniach zagadnienia dodatkowe i wybiegające poza program, o których nie mówił na lekcji. Dobre sobie. Oczywiście, odpowiedziałem na część pytań, lecz myślę, że nie dostanę nic więcej niż B, a może nawet C. Nic jednakże straconego. Banda nieambitnych półmózgów, z którymi mam zajęcia nie jest taka lotna, a choć uważają mnie za przebrzydłego nerdzika (zupełnie nie mam pojęcia dlaczego i nie obchodzi mnie ich zdanie), da się nimi bajecznie prosto manipulować. Rozmawiałem po lekcji z kilkoma z nich, nastawiając owe ameby przeciwko nauczycielowi. Jutro pójdą całą grupą do dyrektora, aby zgłosić, że Queen sprawdza wiedzę, której nie ma w programie nauczania i stawia im wszystkim F. Chcę zobaczyć jego minę, kiedy zostanie wezwany na dywanik.
Spotkałem także jego żonę, okazało się, że mam z nią zajęcia komputerowe. Biedna kobieta, okazałem jej wiele wsparcia w czasie lekcji, używając tyle uroku, ile tylko byłem w stanie z siebie wycisnąć. Nader obrzydliwe, lecz w tej sprawie niezbędne.
Zacząłem pisać także swój esej przed obiadem, skończyłem tej samej nocy, jutro wprowadzę ostatnie poprawki, ponieważ chcę, żeby był idealny.
Nie mogę przestać się uśmiechać do wizji Queena, który wylatuje z roboty za taką niekompetencję, ale to chyba mało realne marzenie.

---

Dzień 9.
A wy co? Dalej wierzycie w sprawiedliwy system oceniania?
Cała ta szkoła to kurwa kurde jedno wielkie mrowisko kolesiostwa i ręka rękę myje. Pan dyrektor okazał się zaplątany w bliżej nieokreślony związek z Queenem. Żałosne. Sprawę tej niesprawiedliwej kartkówki będzie należało podać najwyraźniej wyższej władzy, ponieważ tutaj nawet nie ma co próbować. Gardzę ludźmi, którzy załatwiają swoje problemy poprzez znajomości i nie potrafią wziąć na siebie swoich błędów. Pan Oliver Queen jest z całą pewnością jednym z takich parszywych tchórzy.
Mój ojciec zawsze powtarza, że wystrzela kiedyś wszystkich takich swoją dubeltówką. Jeśli w jednym miałby przyznać temu człowiekowi rację, to byłoby właśnie to.
Czuję się w każdym coraz gorzej. Zaczynam miewać omdlenia, robi mi się czarno przed oczami i boli mnie głowa. Tracę też szybko koncentrację i męczę się dużo częściej, co uniemożliwia mi dalszą pracę. Energetyki powoli przestają się sprawdzać, o kawie nie wspominam.

---

Dzień 10.
Wyjazd integracyjny.
Nie wiem, kto wymyślił taką skrajną głupotę. Zapewne ta sama osoba, która uważa, że przerwy świąteczne i wakacje są w porządku. Głupota. Szkoła jest od tego, aby się uczyć, a nie spędzać czas nad jeziorem czy innym bagnem. Tak samo jak wakacje są niepotrzebnym marnowaniem godzin, które z powodzeniem można byłoby przeznaczyć na naukę.
Żałosne.
Na ogół nie wybieram się na obozy integracyjne, tak będzie i tym razem. Uwierałaby mnie myśl, że mogłem siedzieć z nosem w książce, kiedy spędzam czas z tą bandą ludzi opóźnionych i moczę nogi w szambie.
Żałosne.
Warto również wspomnieć, że na wyjazd wybiera się pan Queen, więc to daje mi kilka dni przewagi nad nim.
Wyjazd integracyjny jest taki niegodny Mojej Nerdowskiej Mości. Spanie pod namiotami, wypróżnianie się za krzakiem czy mycie w beczce? To zdecydowanie rozrywki dla prostaków. Bałbym się wejść w ogóle do tego jeziora. Kto wie, jakie zwierzęta się do niego załatwiały, kto mył tą wodą samochód i czy nie emituje żadnego promieniowania mutagennego. Nie zdziwiłbym się, gdyby któryś z nich wrócił z dodatkową parą oczu. Choć kto wie... może któremuś z nich by się poszczęściło i wyrosłyby im nowe mózgi?

---

Dzień 14.
Sama świadomość, że Queen jest gdzieś daleko, działała na mnie kojąco. Pozwoliłem sobie nawet pewnego dnia, aby zamiast szybkiego prysznica jak to ostatnio robiłem, wziąć kąpiel w kozim mleku. Naprawdę odprężające. Mimo to nawet ta krótka przerwa nie pomogła mi całkowicie odpuścić. Nadal czułem się jakiś… wyniszczony. Najwyraźniej trzy dni to niewystarczająco, aby odbudować swój organizm po permanentnym braku snu i niezdrowym odżywianiu (energetyki, wymiotować mi się chce w tym momencie na sam ich widok). Czułem się cały czas jakiś przemęczony — nieważne, ile spałem, ile jadłem, wciąż czułem się jak chodzące zwłoki. To chyba jakiś koszmar. Wpadam w obsesję. Jedyne, o czym marzę cały dzień to się położyć, słaniam się na nogach, a kiedy w końcu się kładę, nie mam sił się podnieść. Takim sposobem zacząłem przesypiać piętnaście godzin dziennie w nadziei, że to pomoże. Jest chyba tylko gorzej. A to wszystko przez historię.
Historię, która po tych dwóch tygodniach zupełnie mi nie wychodzi. Nie potrafię się skupić. Nie potrafię zapamiętać żadnego zdania. Jak sobie z tym poradzić?
Przeraża mnie świadomość, że Queen dziś wrócił. To oznacza powrót do rutyny, do nauki i nieprzespanych nocy. Jestem już tym zmęczony, po prostu zmęczony. Nie dam już chyba rady, doprowadza mnie to na skraj wytrzymałości. Ale dumna nie pozwala mi odpuścić. Powinienem chyba walić w poduszki i ryczeć z rozpaczy, że "ja już nie chcę", ale nawet na to brakuje mi sił.
Swoją drogą, kochany pamiętniczku, pan Zolomon zaproponował mi wyjazd na zawody sportowe. Bieg długodystansowy. Zawsze byłem w tym dobry, więc chyba przystanę na jego propozycję. O ile nie zemdleję w czasie treningów.