Zróbmy sobie synka! [Stark i Rogers]

- To takie nie fair… - wybełkotał Stark siedząc pod ścianą w swojej pracowni z rozłożonymi nogami i patrząc tępo przed siebie spode byka. Jakby tuż przed nim był owy obiekt jego irytacji, który doprowadził go do tego stanu. A przynajmniej doprowadził do tego, że znów zgubił się w ilości tolerowanego alkoholu, bo to on był winowajcą obecnego położenia inżyniera. I butelka whisky do połowy pusta w jego rękach była zaledwie minimalnym procentem tego, co zdołał już wypić.
Zmierzwione włosy, mętny wzrok, czerwony nos i policzki, a do tego wymiętoszona koszula i jeansy. Sam Tony jednak nie zwracał większej uwagi na swój wygląd, nawet na brak butów i skarpetek, bo o wiele bardziej pochłonięty był własnymi myślami. Mieszaniną irytacji, gniewu, oburzenia i zwykłej bezradności. A to wszystko wywołane jedną rzeczą – zazdrością.
Kto by pomyślał? A jednak, ten milioner, geniusz, playboy i filantrop żałował, że nie ma czegoś, co ma ktoś inny. Możliwe, że to nie zżerałoby go tak bardzo, gdyby odnosiło się do kogoś innego. Właściwie mógłby zazdrościć tego znacznej części osób, ale sama myśl, że chciałby to samo narodziła się przy spotkaniu konkretnej osoby.
Wczoraj rano był umówiony na zwykłe, biznesowe spotkanie. Oczywista rzecz, a czasem nawet trzyma się ustalonego planu dnia i faktycznie żyje ze świadomością posiadania firmy… Nawet jeśli akurat to spotkanie najbardziej mógł odpuścić, to nie lubił przegapiać okazji do wytykania Osbornowi jego wad. Tak! Owe spotkanie było z nikim innym, jak Normanem Osbornem, prezesem firmy Oscorp. Tony lubił mu wypominać wiele rzeczy, ale tym razem, ten całkiem nieźle się odgryzł. Właściwie Stark sam był sobie winny, kiedy jego wzrok za długo zawisł na Harrym. Pierworodny syn przyszedł uczyć się fachu od ojca, aby w przyszłości móc przejąć udziały w firmie i zarządzać nią równie dobrze. Dziedzictwo, które nie zostanie zmarnowane, a przekazane w rodzinne ręce, tak jak i Howard oddał jemu swoje imperium.
To nie uszło uwadze Normana, który dał mu prztyczka wspominając, w sarkastyczny dla siebie sposób, że chociaż są w podobnym wieku, to Norman już dorobił się spadkobiercy swojej fortuny. Kogoś o wiele bardziej wartościowego od całego zysku Stark Industries. Och, jakże Howard byłby zawiedziony, że jego firma wpadnie w obce ręce…
Pierwszy raz od dawna krew się zagotowała w Tonym. Pierwszy raz dotarła do niego niewygodna prawda. Zignorował resztę spotkań i zaszył się w swojej pracowni pijąc. Najpierw szklankę na uspokojenie, potem drugą, a na koniec butelkę za butelką dla zalania żalu.  

Wśród Avengersów każdy wiedział, że Tony ma swoje dziwactwa i czasami trudno za nim nadążyć. Uważał się za wizjonera, futurystę i nic dziwnego, że maluczkim umysłom trudno było zrozumieć jego tok pojmowania. Normalnie umiał porzucić wszystko dla nauki, dla kolejnego dzieła, które zrewolucjonizuje świat. Nawet praca w firmie schodziła na boczne tory, kiedy akurat do głowy wpadał mu jakiś pomysł. Coś, co musiał natychmiast wykonać, a co może przysłużyć się światu dużo lepiej, wedle jego mniemania, niż jego nudna korporacyjna praca.
Tym jednak razem do pracowni wcale nie zagnał go twórczy ciąg. Zaszył się tutaj, bo nie było nikogo, kto wchodziłby sobie tutaj ot tak. Nikt też nie zaglądał bojąc się przeszkodzić mu rozmyślanie nad jakimiś udoskonaleniem. Mógł pobyć w swej samotni nie niepokojony żadnymi osobami, a właśnie samotności potrzebował do picia i użalania się nad sobą. Bo właśnie to robiła ta kulka nieszczęść, którą Rogers znalazł w kącie.
W całym swym geniuszu Tony zapomniał o swoim SI, które miało nie tylko cięty język po twórcy, ale i sporą ilość empatii po innych członkach Avengers, z którymi przyszło mu współpracować. To właśnie tym kierował się Jarvis powiadamiając Rogersa w sprawię nie tylko samego nadużycia alkoholu, ale troską o niskie samopoczucie swojego kreatora.
Drgnął słysząc dopiero głos obok siebie. Mocniej zacisnął dłonie na butelce i odwrócił się patrząc na Rogersa z niedowierzaniem, jakby był martwy i nagle pojawił się przed nim byt z krwi i kości. Zamrugał przypominając sobie gdzie jest, ale po chwili na nowo zalały go emocje związane z powodem swojego picia. Skrzywił się jak zbity psiak i przechylił się w kierunku Kapitana rozkładając ręce, ale chyba nie obliczył dobrze jego odległości i swojego zachwiania.
- To takie niesprawiedliwe! On nie zasługuje… - zawył na nowo rozdrapując swoje problemy, których jak na razie… Steve niestety nie miał jak poznać.

Wbrew temu, na kogo Tony kreuje się niemal każdego dnia, prawda jest zupełnie inna. Pewnie kilka osób śmiało mogłoby wysunąć tezę, że właśnie za maską tego aroganckiego biznesmana kryje się wrażliwy mężczyzna zraniony w przeszłości. I chociaż sam Tony jest pierwszym do obalania tego i walenia taką ilością sarkazmu, że szybko człowiekowi odechciewa się współczucia mu dzięki takim myślom, to gdzieś w głębi jest to najszczersza prawda, której sam do siebie nie dopuszcza. Przeważnie, bo chociaż nie zawsze dawał po sobie tego pokazywać, to łatwo było właśnie rozgrzać w nim te wątpliwość i niepewność do własnej osoby. Alkohol natomiast zwielokrotniał efekty i doprowadzał w nadmiarze właśnie do takiego stanu załamania. A jak na złość często lubił po niego sięgać, bo z początku dawał względne zapomnienie.
Miał coś odpowiedzieć, że przecież nie wypił dużo, że jest duży i umie się kontrolować, albo coś jeszcze…ale w ostateczności machnął na to ręką nie umiejąc zebrać myśli w odpowiednie słowa i dał sobie odebrać alkohol w zamian za Rogersa, którymi ręce sobie zajął. No, a przynajmniej na chwilę, po do butelki prędzej lub później wróci i będzie się domagał jej zwrotu.
- On! – jęknął jakby to miało tłumaczyć wszystko. Niestety nie chodziło tutaj o jednego z antagonistów Atomówek, ale chwilowo Starkowi nawet przez gardło nie chciało przejść to nazwisko. Nie miał nic, gdy chodziło o mówienie pełnym imieniem Harry’ego, ale myśl, że wymieniałby Normana, już przyprawiała go o konwulsje. – On w ogóle go nie szanuje… Jest jak Howard! Byłbym o wiele lepszym ojcem od niego! – czy Tony byłby lepszym ojcem od Howarda czy od owego „niego” nie było tak proste do wyciągnięcia z tego zdania. Jarvis chociaż chciałby pomóc Rogersowi, to niestety ze swoim procesorem nie pojmował zachowania swojego twórcy.

To i tak był rekord, bo Stark starał się od razu wybijać ludziom z głowy współczucie. Nie był już dzieckiem, aby litować się nad jego żałością, był dojrzałym mężczyzną i nie potrzebował od nikogo tak żałosnego uczucia. Może kiedyś potrzebował czegoś, co w młodym wieku mógł nazwać troską, ale obecnie starał się z całych sił ją odpychać, a pomagał w tym jego odpychający charakter. Wykreował się na dumnego i samowystarczalnego. Osobę, za którą każdy się ogląda i to inni pragnął jego atencji, bo on innych ma w nadmiarze. I to atencji, której głównym motorem jest podziwianie go. Może czasem chciał usłyszeć zapewnienie, że jest genialny, ale nie oszukujmy się, przeważnie sam siebie zapewniał w swojej wspaniałości i to wystarczało. Przeważnie. Bo czasami zdarzały mu się chwilę zwątpienia. Słabości, takiej jak ta, w której obecnie uczestniczy Kapitan.
- Nie chce… - wybełkotał przelewając się przez silne ramiona blondyna, ale nie mając wystarczająco siły, ani samozaparcia do stawiania znacznego oporu. Jedyne co go trzymało w laboratorium to grawitacja, która jednak przegrywała z mięśniami Rogersa, który i tak zaciągnął go do windy. A skoro tak, to sam Tony się poddał z dalszym werbalnym stawianiem się.
- Głupi… – skomentował jedynie powtarzanie, że blondyn nie wie o kim mowa. Jak on mógł nie wiedzieć o kim mowa?! Przecież to było tak oczywiste! No naprawdę, nie trzeba było być geniuszem, ale najwyraźniej Kapitan Ameryka jako kupa seksownych mięśni nie umiała wystarczająco szybko nadążać za tokiem rozumowania jego oświeconego umysłu. – Mówię o Osbornie. – sapnął wypluwając ostatnie słowo z całym jadem, jakie pasowało do tego zgobliniałego dziada. Na nowo przeszły go spazmy, kiedy zdenerwowany przypomniał sobie po co pił. Pił! Nagle całkiem trzeźwo poderwał się stając na chwiejnych nogach i wyszarpując Rogersowi w poszukiwaniu dookoła alkoholu. – Gdzie moja butelka? Chce moją butelkę! Rogers, co ty zrobiłeś?! – wybełkotał agresywnie machając energicznie rękoma, co jeszcze mniej pomagało mu zachować równowagę.