Czy zostaniesz moją królową? [Doom & Sue Storm]

Bang! Jestem Domem!

 Tym razem Doom faktycznie nie miał ukrytego żadnego planu. Po prostu zgodnie z pomysłem zorganizował przyjęcie, które miało pomóc jemu, ale i jego królestwu. Można go było nazywać potworem, człowiekiem bez sumienia, zwyczajnie przestępcą, ale… Zawsze był blisko swoich ludzi i robił wszystko dla ich dobra. Moc, wiedza, władza… To wszystko sprawiało, że umiał się zatracić i ogłuchnąć na krzyki ludzi spoza jego kraju, ale znał swoje korzenie. Miał świadomość rodowodu i tego skąd pochodzi. Jak dużo przeszedł i ile wycierpiał. Czasami zaślepiała go nienawiść, ale starał się! Naprawdę starał się robić wszystko dla dobra. Po prostu świat niekoniecznie rozumiał jego poświęcenie niektórych pionków… Teraz jednak musiał całkowicie skupić się na utrzymywaniu dobrego wizerunku.
Jeśli Sue nie przykuła uwagi, nawet jako rozpoznawalna bohaterka i naukowiec, to Doom zrobił to momentalnie. Wszyscy w sali odwrócili się w kierunku drzwi, przez które wszedł jeszcze postawniejszy przez zbroję mężczyzna. Może lepiej wyglądałoby, gdyby pojawił się bez niej, ale… Był zbyt przerażony tą wizją. Czułby się goły! Na dodatek miałby cały czas wrażenie, jak ludzie naśmiewają się z jego szpetoty… Nie zniósłby tego, dlatego wolał zostać w bezpiecznym pancerzu. Tak było lepiej!
Wziął wdech i rozejrzał się po zebranym towarzystwie. Jego uwagę wśród barwnych sukien gości zwróciła uwagę właśnie ta najmniej wyróżniająca się. Prosta, szara, a jednocześnie błyszcząca dla niego najbardziej ze wszystkich. Poczuł jak coś ściska go za serce, to samo, które inni uważali za czarną dziurę. „Przyszła tutaj!” krzyczało coś w jego głowię, ale zaraz zganił się i rozejrzał za pozostałą zgrają hołoty. O dziwo, nikogo nie widział. To było aż… zaskakujące! Postanowił jednak trochę zignorować pozostałych i śmiałym krokiem ruszył właśnie do blondynki układając w głowie rozmowę.
- Witaj. – skłonił się lekko dając jej do zrozumienia, że to właśnie z nią ma zamiar porozmawiać. – Miło cię tutaj widzieć, Sue… Wyglądasz olśniewająco. – postanowił zacząć od komplementów, zresztą wcale nie wymuszonych. Naprawdę nie mógł oderwać wzroku od jej postaci. Zgrabnej i zmysłowej.

Między normalnością, a szaleństwem była niewielka granica, a osoby najbardziej obdarzone intelektualnie zawsze musiały zmagać się z problemami natury psychologicznej. Ekstrawaganckie wybryki, a może o wiele głębsze zmiany… Doom przez naprawdę dziwne dzieciństwo miał jeszcze większe szanse, by poddać się i przekroczyć te pewną linię oddzielającą go od rzeczywistości. Demony, dyktatura, wypadek, magia. Wszystko to mieszało się w jego życiu doszczętnie go niszcząc. To go uformowało jako osobę ambitną, ale jednocześnie arogancką. Niczym wybraniec, mesjasz mający zbawić świat! Tak się czuł patrząc na swoje dotychczasowe życie. Jak główny bohater powieści, któremu wolno o wiele więcej niż pobocznym postaciom. Poczuł się nie tyle Panem i Władcą, co Bogiem! I ta woda sodowa wraz z traumatycznymi przeżyciami z dzieciństwa go doprowadziła do zostania potworem, którego z początku sam chciał przecież pokonać… Może faktycznie potrzebował drogowskazu, kogoś, kto pomoże mu zobaczyć, jak naprawdę powinien wyglądać świat i naprawić dotychczasowe rany, ale problemem było to, że jedyna osoba, którą obecnie by do siebie dopuścił już kogoś miała i niestety kochała kogoś innego. Czasami chciał zmusić ją do kochania siebie, ale myśl o zranieniu jej delikatnej osoby ciągle odciągała go od tego. Jeszcze nie czuł się aż tak zdesperowany i pozbawiony jakichkolwiek innych możliwości.
Ta siła i wola pozwalała mu teraz starać się wychodzić powoli z mroków. Nawet jeśli sam, to starał się coś zdziałać, jakoś zmienić swoje zachowania, które mogły źle wpływać na jego ocenę. Było trudno, ale chciał próbować. Chociażby dla niej. Dla jego pięknego kwiatu błyszczącego srebrzystym blaskiem. Anioła bez skrzydeł, który przybył na jego uroczystość i przyćmiewał swym blaskiem wszystkich dookoła. Mógłby podziwiać jej piękno godzinami pisząc poematy i śpiewając ody na jej część. Na moment nawet zgubił się w jej oczach, póki te nie zniknęły zakłopotane. Uniósł dłoń gładząc palcem jej zarumieniony policzek i uniósł nim lekko jej podbródek.
- Mów mi Victor. – powiedział ciepło. Lubił, kiedy tak się do niego zwracała. Lubił, ale tylko kiedy ona je wymawiała. Była w nim magia, której brakowało wszystkim innym. Nawet jeśli było to wspomnienie jego zwykłej, ludzkiej egzystencji, to ton napawał go dumą, jakby mówiła o władcy świata. Zmarszczył brwi na jej pytanie, jakby niezadowolony z przypomnienia mu o innych gościach. Oczywiście przez maskę nie było tego widać, i bardzo dobrze, ale naprawdę teraz do szczęścia by wystarczyła mu tylko ona.
- To dzięki twojej obecności ten bankiet będzie miał w ogóle znaczenie. Widząc cię tutaj inni goście od razu spojrzą na mnie przychylniej, więc… Jak najbardziej jesteś pierwszą osobą, którą powinienem przywitać. – odpowiedział nieco oficjalnym tonem, ale zaraz zmiękł czując jak źle mogło to zabrzmieć, jakby traktował ją jedynie przedmiotowo, jako ładną ozdobę potrzebną mu do wyższych celów.
- No i… Po prostu chciałem przywitać się z tobą pierwszą. – dodał uśmiechając się delikatnie pod maską.
Podał jej dłoń odzianą w metalową rękawice, ale w bardzo subtelny i nienaganny sposób.
- Czy zostałabyś mą partnerką na tą noc? Będę czuł się zdecydowanie raźniej z tobą u swojego boku. – powiedział znów zaskakująco łagodnie. Pewności siebie mu nie brakowało, ale czułby się faktycznie lepiej będąc bliżej niej. Mając ją jako za duchowe wsparcie w tej przemianie. Choć nadal daleko mu było do zostania ideałem, bo nawet przez myśl nie przeszło mu, aby kobieta miała odmówić tej propozycji.