New York Dolls Gentelmen's Club

Kolejnym celem była druga przyjaciółka Audrey, Isabelle. Tym razem Jessicę czekało odwiedzenie klubu go-go, które uważała za beznadziejne, ale i tak chyba były bardziej w jej stylu niż kawiarnie. Przynajmniej w tego typu klubach mieli alkohol i zamierzała z tego skorzystać.
Weszła do klubu, rozglądając się po nim od razu i szukając wzrokiem od razu kelnerek. Pewnie nawet z bijącą od niej nienawiścią, przyciągnęła wzrok wielu facetów, bo oczywiście, że obecni tutaj muszą się tak zachowywać. Zignorowała to jednak, dalej szukając wzrokiem dziewczyny przypominającej tej ze zdjęcia, jednocześnie podchodząc do baru. Zamówiła whiskey, płacąc od razu za nią, a zaraz po dostaniu jej powróciła do poszukiwań dziewczyny. Nie zdziwiłaby się, gdyby wyglądała trochę inaczej, w końcu w takich miejscach kobiety było odstawione tak okropnie, że można je było nie poznać, dlatego też uważnie przyglądała się kelnerkom.

Szukanie dziewczyny było niczym szukanie igły w stogu siana. Cholerne kluby i ich wymyślne pomysły, które tylko są żałosne. Nie warto było tracić czasu na przyglądanie się każdej kelnerce z osobna, czy to Isabelle, czy jednak nie, bo prawdopodobieństwo rozpoznania jej graniczyło z cudem. Musiała zacząć wypytywać zamiast kręcić się bez sensu. Podeszła z powrotem do baru, zwróciwszy się do barmanki.
- Szukam Isabelle Ingram. Znajdę ją gdzieś tutaj? Słyszałam, że jest podobno kelnerką w tym klubie. - Starała się przekrzyczeć muzykę, która niesamowicie jej przeszkadzała w obecnej chwili. Jeśli już znajdzie dziewczynę, będą musiały wybrać inne miejsce do rozmowy, bo tutaj zwariuje. W dodatku, nie wszyscy musieli słyszeć o sprawach dotyczących śledztwa.

Miała nadzieję na załatwienie tego szybko, ale najwyraźniej nie było jej to dane. No oczywiście, że musiała jej się trafić osoba, która utrudnia zadanie, bo naszło ją na jakieś pieprzone filozofowanie. Naprawdę nie miała ochoty się obecnie z kimś takim użerać, ale nie miała chyba innego wyboru. Spojrzała na kobietę z pogardą nie to, żeby nie patrzyła w taki sposób na zdecydowaną większość ludzi każdego dnia i złapała ją za ramię, przyciągając ją z niewielką siłą, żeby jej czegoś nie uszkodzić, bliżej siebie.
- Słuchaj, mam ważną sprawę do niej i nie mam ochoty na pieprzenie od rzeczy. Dlatego albo powiesz mi po dobroci, albo wyciągnę to od ciebie siłą, a raczej nie miałabyś ochoty na to drugie. - Zagroziła jej, nie ukrywając nawet swojej wściekłości. Zwykle tyle wystarczało, żeby ludzie powiedzieli jej czego potrzebuje, gdy nie chcieli po dobroci. Miała nadzieję, że i tym razem się sprawdzi.

Jeszcze jej brakowało, żeby musiała użerać się z ochroniarzami. Coraz bardziej miała ochotę stąd wyjść z własnej woli, ale jak to bywało ze śledztwami, musiała być w miejscach nawet takich, do których wolała się nie zbliżać. Mimo wszystko, zignorowała grożenie jej ochroniarzami. Nawet z nimi by sobie poradziła w ostateczności, a ona wciąż miała sprawę w tym miejscu.
- Gówno obchodzą mnie faceci, którzy myślą, że jak mają kasę to mogą robić cokolwiek chcą. Gdybym nie miała ważnej sprawy do załatwienia tutaj, już dawno bym się stąd wyniosła. - Miała ochotę, żeby komuś przywalić, żeby wyładować swoją frustrację, bo barmanka zaczynała ją doprowadzać do szału. Musiała jednak wciąż znaleźć Isabelle, a to niestety wymagało dalszego pozostania w tym klubie. Nie oznaczało to jednak, że miała zamiar spuścić z tonu wobec kobiety i pewnie dalej by kontynuowała z wyciąganiem informacji od niej w niezbyt konwencjonalny sposób, gdyby nie kelnerka, która podeszła do baru.
Przyjrzała jej się uważnie. Ciężko było mieć pewność czy to na pewno Isabelle, ale miała właśnie takie wrażenie.
- Isabelle Ingram? - zapytała, podchodząc do kelnerki i kompletnie ignorując barmankę.

Uwolnienie od wkurwiającej barmanki sprawiło, że nieznacznie poprawił jej się humor. Jeszcze trochę i naprawdę nie powstrzymałaby swojej wściekłości. Zgodnie z poleceniem kelnerki, poszła za nią, dopijając jeszcze szybko swój alkohol i zostawiając pustą szklankę przy barze.
Na zapleczu, z dala od tego zgiełku, od razu jej się lepiej myślało. Jessica oparła się o ścianę, wyciągając zeszyt i długopis, nie będąc nawet odrobinę wzruszona irytacją dziewczyny. Wyraźnie w coś się wpakowała i teraz ma problemy. Swoje problemy, które Jessici nie interesowały, o ile nie miały nic wspólnego ze śledztwem.
- Słuchaj, w jakiekolwiek gówno się wpakowałaś, mam to głęboko gdzieś. Chyba, że to pomoże jakoś w śledztwie. Jestem tu w sprawie morderstwa twojej przyjaciółki, Audrey Cullen - wyjaśniła szybko, mając nadzieję, że będą mogły przejść od razu do konkretów. Chciała po prostu mieć to miejsce z głowy. Chociaż przynajmniej tutaj nie musiała znosić tej przesadnie głośnej muzyki.

Podejście dziewczyny do tej sprawy było inne niż jej przyjaciółki. Zupełnie inne. Nie robiło jej to jednak żadnej różnicy, bo nic ją nie obchodziło jakie podejście ma do innych osób, byle odpowiadała na jej pytania. Zresztą, trochę przypominała Jessice samą siebie, więc tym bardziej nie miała na co narzekać. Co najważniejsze, chciała to załatwić szybko i na temat. To lubiła najbardziej. I w dodatku nie będzie musiała się bawić w pocieszanie czy inne sprawy, które ją nie obchodziły.
- Jeśli twój szef będzie protestował, zajmę się nim - zapewniła ją, jakby obojętnie, choć miała ochotę już teraz iść do niego i powiedzieć kilka nieprzyjemnych rzeczy. Faceci u władzy. Do takich niewiele rzeczy przemawia poza przywaleniem im. Powstrzymała się jednak, nie chcąc się napędzać i odchodzić od tematu. Wróciła więc szybko do głównej myśli. - Chcę poznać twoją wersję wydarzeń. Wszystko ze szczegółami. Nie oszczędzaj niczego, szczególnie jeśli coś wydawało ci się podejrzane. I tak nie wykorzystam niczego przeciwko tobie - wyjaśniła jej. Patrząc na to, co wcześniej powiedziała, lepiej było powiedzieć jej o tej ostatniej rzeczy, żeby przyznała się do wszystkiego.

Słuchała uważnie, co jakiś czas zapisując jakieś szczegóły, których jeszcze nie miała, a tych… było sporo nowych. I te rzeczywiście wnosiły trochę informacji do śledztwa, choć mogły też nieźle wkopać Isabelle. Duże ilości alkoholu i zawiść? To nie było dobre połączenie. Musiała wziąć pod uwagę, że Isabelle mogła coś zrobić przyjaciółce. Mimo wszystko Jessica nie spodziewała się, żeby dziewczyna coś takiego zrobiła, nawet jeśli wiele rzeczy by wskazywało. Oczywiście nie wykluczało to jej z grona podejrzanych i będzie musiała ją mieć na oku, ale przy morderstwie każdy może być taką osobą i nawet przyjaciółki Audrey musiały być brane pod uwagę jako sprawca. Na razie jednak pozostawało jej się dowiedzieć więcej szczegółów, bo bez tego daleko by nie zaszła.
- Nie widziałaś niczego nietypowego tego dnia? Może kogoś nietypowego? - spojrzała na nią, obswerując ją dokładnie, wszelkie reakcje. Chciała mieć pewność, że niczego nie próbuje ukryć. - Może był ktoś nietypowy, kto kręcił się wokół Audrey ostatnimi czasy? Jeszcze przed tym wieczorem?
Potrzebowała wiedzieć czy dziewczyna też widziała podejrzanego faceta, którego zauważyła Monica. Może mogła jej coś więcej powiedzieć. Musiała przyznać, że jak na stosunek Isabelle do niej, przynajmniej mówiła jej sporo na chwilę obecną. To ją stawiało w trochę lepszej sytuacji.

Podejrzenia podejrzeniami i choć mogły nic nie znaczyć, tak nie dziwiła się reakcji dziewczyny. Chciała się za wszelką cenę wybronić od tego, że może być powiązana z morderstwem. Ale właśnie jej reakcja tylko potwierdziła przypuszczenia, że to nie mogła być ona. Winni bronią się przed oskarżeniami, ale nie w ten sposób. Mimo wszystko, wciąż musiała mieć Isabelle gdzieś w tyle głowy i pamiętać o niej, bo jednak jej działania w obecnej sytuacji działały na jej niekorzyść. Tyle, że Jessica będzie dalej badać tę sprawę, kiedy policja porzuciła poszukiwania i pewnie najchętniej zamknęliby dziewczynę skoro nie mogą znaleźć winnego.
- Nie oceniam - rzuciła obojętnie na jej odparcie zarzutów. O ile nie obstawiała, żeby dziewczyna to zrobiła, to wciąż nie mogła kompletnie jej odrzucić z listy podejrzanych. Taką już miała pracę. - Wszystko okaże się z czasem kto to naprawdę zrobił. - A przynajmniej miała nadzieję, że tak będzie.
Przyjrzała jej się uważnie, kiedy uciekła wzrokiem i czekała na kolejne odpowiedzi. Już myślała, że nic więcej się nie dowie, ale myliła się. Nie było to zbyt dużo informacji, ale do czegoś zaczynały prowadzić.
- Kojarzysz tego faceta, który się do niej przystawiał? Zapamiętałaś jakieś szczegóły? - dopytała, mając nadzieję, że usłyszy o nim więcej. Była też sprawa byłego chłopaka, która mogła się okazać kluczowa. - Ten chłopak, z którym się rozstała, nie chciał jej w żaden sposób zaszkodzić? Może coś stało się w ich związku? - Temat ten mógł jej otworzyć sporo informacji, które mogły się jej przydać. Albo okazać jedynie nieistotną rzeczą lub ślepym zaułkiem.

Zapisała kolejne informacje o mężczyźnie. Wydawał się strasznie dziwny i kimś, kim warto się było zainteresować przy tej sprawie. Gorzej, że tak naprawdę zbyt wiele o nim nie miała, ale z drugiej strony były też takie rzeczy, które powinny się wyróżnić. Co prawda przecież teraz nie będzie chodzić i przyglądać się każdemu czarnoskóremu mężczyźnie, próbując spojrzeć w oczy, ale zawsze przy wypytywaniu będzie trochę łatwiej, ponieważ teraz już miała pewność, że dziewczyny nie miały raczej zwidów i coś było na rzeczy z tym mężczyzną.
Wysłuchała jej opowieści, nie komentując tego. Nie była osobą od tego i obchodziło ją jedynie czy te informacje przydadzą się w śledztwie czy jednak trzeba będzie poszukać innych tropów. To jednak okazało się być tym pierwszym. Może okazać się niczym, ale warto chociaż będzie sprawdzić i mieć pewność. Przy śledztwach nie można pominąć nawet najdrobniejszego szczegółu, który nagle może się okazać kluczowy.
- Zdarzało się częściej, że Audrey zdradzała Davida? - spytała, jakby to nie było nic nadzwyczajnego. W końcu co ją obchodziły takie rzeczy, potrzebowała jedynie tej informacji do śledztwa. - Potrzebuję też jego nazwiska. Jesteś mi w stanie podać jakąś formę kontaktu z nim? - Miała  nadzieję, że nie będzie musiała tych informacji wyciągać siłą. W obecnej sytuacji wolała go sprawdzić i nawet jeśli był niewinny, mogła dowiedzieć się kilku informacji i od niego.

Przyjrzała się przez dłuższą chwilę zdjęciu, zapamiętując dokładnie wygląd chłopaka. Kilka bardziej charakterystycznych szczegółów zapisała na wszelki wypadek, razem z imieniem i nazwiskiem, kiedy dziewczyna je podała. Powinna raczej pamiętać takie rzeczy, ale lepiej na wszelki wypadek było to mieć na papierze, w końcu pamięć potrafi być zawodna.
Resztę historii wysłuchała, nie okazując większego zainteresowania. Nie wzruszyła ją ona ani nie przejęła, ot, zwyczajna historia jak związek poszedł się jebać. Jak to zwykle w życiu bywało. W dodatku, David faktycznie nie miał motywu, żeby wyrządzać krzywdę Audrey, więc coraz bardziej odsuwał się w pozostaniu głównym podejrzanym, jakby nawet przez chwilę był. Jedno musiała mu przyznać, cholernie dobrze postąpił. To i tak jednak nie miało znaczenia tutaj, a nawet jakoś się na tym zbyt długo nie skupiała, bo po co. Nie miała potrzeby interesować się cudzym życiem, tak długo jak nie chodziło o jakieś śledztwo, w którym brała udział, a decyzje czy ktoś postąpił słusznie czy nie na pewno do niej nie należały. Ona jest tu tylko po to, żeby znaleźć winnego.
- Może się przydać. Chciałabym z nim pogadać. - Nie zaszkodzi mieć jego numeru. O ile rozmowa z nim była gdzieś daleko na jej liście priorytetów, tak nie oznaczało, że nie może mieć jakiekolwiek formy kontaktu na przyszłość, kiedy przykładowo nie będzie miała więcej wskazówek w sprawie.
Odepchnęła się od ściany, podchodząc do dziewczyny.
- To na obecną chwilę powinno mi wystarczyć. Jeśli bym czegoś jeszcze potrzebowała, odezwę się - schowała notatnik i długopis, po czym wyciągnęła niewielki skrawek papieru, którym była wizytówka, podając jej. - Gdybyś potrzebowała się ze mną skontaktować. Może coś ci się przypomni, co będę mogła wykorzystać. Albo kiedy twój szef znowu będzie sprawiał problemy.

Zapisała oba numery, wysłuchała, co ma do powiedzenia Isabelle, po czym jedynie skinęła jej głową i nie zwlekając ani chwili dłużej, wyszła, nie mając ochoty spędzić tu ani chwili dłużej. Po cichu liczyła, że nie będzie musiała wracać kiedykolwiek do klubu, a lepiej by też było dla samego szefa Isabelle, żeby nie postawiła tu nogi. Najchętniej powiedziałaby mu kilka rzeczy już teraz, ale w sumie nie powinna sobie zawracać tym łowy. Miała lepsze rzeczy do roboty.
Przeszła szybko przez lokal, myśli skupiając na tym, w jakie kolejne miejsce się udać. Jednak rozmyślania przerwał widok radiowozu, który ujrzała zaraz po wyjściu z klubu. Niby było logicznym, że policja mogła chcieć czegoś od przyjaciółki ofiary, ale raczej nie po takim czasie. No i oni w ogóle nie przykładali się aż tak do poszukiwań. Zatrzymała się, stając w jakimś najmniej widocznym miejscu i przyglądając się, nasłuchując jednocześnie czy po tym jak ktokolwiek wysiądzie z pojazdu, dowie się czegokolwiek.

Liv przez całą drogę siedziała w zadumie, co nie było niczym niezwykłym. Tym razem jednak jej myśli błądziły wokół pani detektyw, której imię podała młoda kelnerka. Dziewczyna bez przerwy zastanawiała się nad tym, jak powinna postąpić. Odczuwała pewne obawy wynikające z potencjalnej współpracy, które odsłoniły jej prawdziwą naturę. Musiała odpowiedzieć sobie na dość istotne pytanie: co tak naprawdę jest ważne.
- Uczę się od mistrza - odparła, posyłając mu ciepły uśmiech i odrywając się od trudnych myśli. Przynajmniej na chwilę.
Nawet jeśli zabrzmiało to jak tani komplement, mutantka była szczera w swej wypowiedzi. Wszystko, co do tej pory robiła, wynikało z rad otrzymanych od policjanta. Gdyby nie on, pewne sprawy mogłyby potoczyć się nieco inaczej. Zwłaszcza, że małolata do zbyt cierpliwych nie należy.
- Myślisz że nie będę miała problemu z wejściem?
Pytanie mimowolnie wypłynęło z jej ust, kiedy policjant zaczął poprawiać koszulę. W przeciwieństwie do niego, mutantka potrzebowałaby pomocy dobrej wróżki, aby wyglądać "odpowiednio". Tutaj poprawienie kołnierzyka nie pomoże. Przy niej sam kopciuszek, w swoim ubogim odzieniu, wyglądał jak najprawdziwsza księżniczka. Cóż, może prezentowałaby się dużo lepiej, gdyby chodziła boso. Zbyt duży dres nie wyglądał tak koszmarnie, jak mocno zużyte obuwie.
- Mam dwadzieścia dolców, zabierzesz mnie jutro do jakiegoś obuwniczego? - zapytała, gdy w końcu zaczęła przejmować się swym wyglądem.
Ta presja wynikała z zachowania Nicka, który najwyraźniej chciał prezentować się jak najlepiej. Towarzystwo bezdomnej nastolatki mogłoby mu to nieco utrudnić.
- Tak swoją drogą, co myślisz o skontaktowaniu się z tamtą kobietą? Oczywiście mam tu na myśli tego detektywa, którego wynajęła matka ofiary. Skoro działa w tej sprawie, zapewne już coś wie.
Pytanie tylko - ile. Tak czy inaczej, Liv postanowiła zepchnąć egoistyczne powody swego działania na dalszy plan. Czy będzie to opłacalne działanie?

Więź, która między nimi narastała, była odczuwalna i z tej strony. Nick stał się kimś w rodzaju starszego brata. Postrzeganie go jako zwykłego partnera w śledztwie należało już do przeszłości, o czym zdawał się wiedzieć także i sam Sparky. Kulka, jak zawsze z resztą, "siedziała" na ramieniu swej stwórczyni. Przez ostatni okres stała się dość pasywną istotą. Swoim zachowaniem przypominała bardziej leniwca niż chaotycznego potworka, którego Nick zdołał poznać na komisariacie. Od czasu do czasu potrafił poruszyć swym "uchem", dając znak życia, jednak jego rola ograniczała się tylko i wyłącznie do tego, co nie było mu w smak. W końcu przed poznaniem policjanta, Liv poświęcała mu znacznie więcej uwagi!
- Ostrożnie Nick, bo się zarumienię - zażartowała, gdy usłyszała komplement skierowany w swoją stronę. - Jeżeli mój urok osobisty będzie niewystarczający, po prostu wejdę tam z tobą.
Dziewczyna powiedziała coś, co mogło wydawać się czystą głupotą, przynajmniej na pierwszy rzut oka. W końcu i tak szli tam razem, nie zamierzali się rozdzielać. Całe zdanie nabierało jednak sensu, gdy pod uwagę wzięło się zawód mężczyzny. Nick, a w zasadzie jego odznaka, mogła posłużyć jej za taran.
- Nie chcę kozaków wysadzanych diamentami. Wystarczy mi zwykłe, proste i tanie obuwie. Wszystko jest lepsze od tego.
Tutaj nie było co się spierać. Z drugiej strony, droższe buty mogły służyć jej znacznie dłużej, choć i sama cena nie zawsze była wymiernikiem jakości. Droższy nie znaczy lepszy.
- Może w internecie? W końcu matka zamordowanej jakoś się z nią skontaktowała - zauważyła. - Na upartego, moglibyśmy poprosić ją o kontakt. Ale byłoby to dość mało profesjonalne.
Mutantka pewnym krokiem zmierzała w kierunku drzwi wejściowych, nie przejmując się potencjalną odmową. Jej myśli błądziły wokół sprawy.
- Ta dziewczyna może powiedzieć nam naprawdę dużo. Z tego, co mówiła Monica, to klubowiczka. Jeżeli zna choć część ważnych dla nas lokali...
Nie dokończyła, nie było potrzeby. Nick sam mógł dopowiedzieć sobie resztę. Była ich ostatnim świadkiem. Pozostały już tylko nagrania i kradzieże samochodu. O ile sprawdza rzeczywiście jakiejś się dopuścił.