[2010] StarkExpo

Niecały rok po tym, jak Tony Stark ujawnił się światu jako Iron-Man, odbyły się chyba najbardziej huczne targi organizowane przez Stark Industries. Oczywiście Ray pojawił się tam nie tylko z powodu swojej fascynacji technologią, nową miłością do zmechanizowanego bohatera, ale chyba przede wszystkim, dla unikatowego miejsca… zaręczyn. Długo zastanawiał się nad idealnymi okolicznościami i za każdym razem stresował się, że jednak to nie będzie to. Właściwie, to nawet teraz był przerażony myślą, że takie okoliczności nie przypadną Felicity do gustu. I chyba bał się tego nawet bardziej, niż miałaby mu odmówić przyjęcia pierścionka. Ale akurat ich więź była na tyle mocna, że najmniej musiał się tego martwić. No i zwyczajnie jak zwykle swoje do gadania miał tu jego optymizm, który wykorzystany jednak na pozytywne myślenie odnośnie słowa „tak”, całkowicie spadł przy najbardziej błahej sprawie. Było już jednak za późno na ucieczkę! Nerwowo spojrzał na zegarek na dłoni. Był zdecydowanie za dużo przed czasem, ale nie umiał usiedzieć spokojnie w domu. Do spotkania z Felicity miał jeszcze sporo czasu, więc dla pewności wyciągnął z kieszeni marynarki pudełeczko i otworzył je, upewniając się, że w środku nadal spoczywa sobie srebrna obrączka z zielonym oczkiem. Coś, na co wytrwale zbierał odkładając każdy możliwy cent podczas pracy na studiach. Dopiero kiedy wybierał pierścionek i dotarło do niego, jak ogromne sumy można wydać na takie atrakcje, zastanawiał się czy nie poczekać dłużej i uzbierać większej ilości pieniędzy. Miłość jednak miała swoje prawa i jakby w obawie, że Felicity mu odleci nie chciał tracić ani chwili z ich wspólnego życia. Chwilę wpatrywał się w błyszczący klejnot jak zauroczony myśląc nad przyszłością, którą z sobą wiąże. Dopiero po chwili zreflektował się i zatrzasnął wieczko wciskając pudełko głęboko do kieszeni nerwowo rozglądając się, czy aby nagle gdzieś nie wyłoniła się jego miłość życia.

StarkExpo zdecydowanie było miejscem niezwykłym, ale jednocześnie jakimś takim przerażającym. Świadomość, że każda broń jaka została zaprezentowana mogła być użyta przeciwko państwu i bezbronnym obywatelom była paraliżująca. Mimo to jednak, miejsce nadal przede wszystkim służyło naukowcom i nerdom jako wielki plac zabaw. Felicity była przeszczęśliwa, mogąc zwiedzać kolejne stoiska z Rayem, sprawdzać co to za nowości, a nawet może coś podpatrzeć na stanowisku zajmującym się głownie promocją nowych systemów bezpieczeństwa. Jeszcze wtedy nie wiedziała, że wzorując się na nich stworzy coś nowego, co ochroni SHIELD przed atakami z zewnątrz i wewnątrz. Na razie jednak założyła na siebie ciemną sukienkę, zostawiła rozpuszczone włosy i założyła soczewki zamiast okularów. Pojawiła się w umówionym miejscu trochę przed czasem, dzielnie stawiając kroki na wysokich obcasach, przez które wydawała się wyższa. Nie była pewna czy to dobry pomysł, ale to wyjście zamierzała potraktować jako randkę, a wiadomo - na randki należy się ubierać z klasą.
- Ray! Nie spóźniłam się chyba? Próbowałam nie, to znaczy nie chciałam się spóźnić i nawet spędziłam mniej czasu na robieniu makijażu. Nie, że mi nie zależy, ale nie było czasu i... - Niemal mówiła na jednym wydechu, zapowietrzając się odrobinę na końcu, zanim spojrzała na niego przepraszająco. Nawet się uśmiechnęła lekko. Tak już miała, że mówiła dużo, nieskładnie i często sama siebie poprawiała. Taki już urok panny Smoak.
- To takie ekscytujące, to wszystko. Myślisz, że Stark jest gdzieś tutaj? Może opowie więcej o zbroi. - Rozejrzała się wokoło jakby szukała wzrokiem Tony'ego zanim przytuliła mocno Palmera. Nie potrzebowała jakichś tam bohaterów. Miała swojego własnego tuż obok.

Nie tylko broń, ale i cała technologia miała do siebie to, że mogła zostać użyta przeciwko niewinnym. Nawet jeśli głównym zadaniem było pomagać i chronić, to widział wystarczająco dużo filmów o dystopii, w której elektronika przejęła kontrolę nad ludźmi. Ci zresztą też nie byli święci i znajdowały się osoby niegodziwe i podłe, które gotowe były obrócić technikę przeciwko innym ludziom. Ale przecież w takich wypadkach byli jeszcze bohaterowie, chociażby tacy jak Tony Stark! Iron Man dbający o to, aby broń Stark Industries nie cieszyła długo osób nieodpowiedzialnych do posiadania jej. Dziecinne, ale Ray mocno wierzył w obrońców Ziemi i w to, że dzięki nim nic złego się nie stanie. Byli pewnikiem, że jego świat jest bezpieczny i może… Może kiedyś sam będzie mógł robić to co jego idol. Na razie jednak miał inne plany. A główna postać w tym planie właśnie się pojawiła i od razu odebrała mu głos. Przynajmniej na chwilę udało jej się go uciszyć, bo stał z lekko rozchylonymi ustami podziwiając urodę przyszłej pani Palmer.
- Nie, skądże! To ja przyszedłem trochę za wcześnie. Ale ważne, że już jesteś i dobrze wyglądasz. Znaczy, dobrze cię widzieć. Ale wyglądasz także zjawiskowo. – wziął głębszy wdech. Nie spodziewał się, że Felicity przyjdzie… tak ubrana. Sam postarał się ubrać bardziej elegancko, ale to jakby wiedziała, że ma się jej oświadczyć. A jeśli wie? Ale przecież jak nigdy starał się to zachować w sekrecie. Chociaż nigdy nie był mistrzem ukrywania prawdy..
- Mam nadzieję, że jest! Byłoby niesamowicie spotkać go wśród innych i kto wie, może odpowiedziałby nawet na kilka pytań? – Z ulgą przyjął zmianę tematu ekscytując się na nowo bohaterem. Pewnie samego Iron-Mana zalałby milionem pytań, ale nie zawsze można spotkać takiego inżyniera.
- Może więc sprawdzimy? – spytał optymistycznie podając jej swoje ramie. W szpilkach wyglądała oszałamiająco, ale przez brak przyzwyczajenia grawitacja mogła szybko jej o sobie przypomnieć.

To było niemal oczywiste, że technologia kiedyś zniszczy ludzkość i nawet jako IT Girl była w stanie stwierdzić, że to będzie raczej szybciej jak później, biorąc pod uwagę algorytmy jakie codziennie były wypuszczane w kosmos, coraz większą inwigilację oraz systemy, które nieraz pracowały jak chciały. Nawet jeśli bez technologii nie było już życia, jakiś Ultron w postaci tostera mogłby chcieć przejąć wszystko, łącznie ze szczoteczkami elektrycznymi oraz e-papierosami. Żeby się przed tym obronić, był tylko jeden sposób: pozbyć się technologii. Ale przecież wtedy też nie ma Facebooka, innych mediów, a ludzie tacy jak Felicity nie mają pracy. W końcu zajmowała się stricte technologią, nie zamierzała się przebranżować, o nie, nie. Zbyt dobrze się bawiła pisząc nowe algorytmy bezpieczeństwa.
- Przyszedłeś wcześniej? Mogłeś zadzwonić albo przysłać smsa, zebrałabym się znacznie szybciej. Może nie znacznie, bo jednak pojechałabym na skróty, a tam są teraz gigantyczne, przeogromne korki jakby to Nowy Jork był...chwila, to jest Nowy Jork. No to właśnie dlatego są tu korki jak w Nowym Jorku...ciekawe. Znaczy...nieważne. Zajmowałam się IP, ciągle mnie przerzucało do Waszyngtonu, przez co miałam coś na moment że to Waszyngton...dobrze, że nie Haiti. Haiti nie brzmi jak coś w Ameryce. - Poprawiła nerwowo sukienkę, czując się głupio z tym, że tyle mówi, ale nie była w stanie tego kontrolować! Słowa same tak z jej ust uciekały i często było tak, że co w umysle, to powiedziane. Chętnie przyjęła zaraz ofiarowane ramię, podpierając się odrobinę o swojego partnera, bo faktycznie grawitacja mogła być zabójcza.
- Myślisz, ze ma systemy oparte o SI czy bardziej o logarytmy przewidujące większość zachowań wrogów? Swoją drogą, zbroja która sama się uczy jak walczy przeciwnik... to byłoby coś. Chociaż nie podobają mi się do końca kolory jego zbroi. Są takie... nie wiem. Czegoś tak brakuje. - Radośnie uśmiechnęła się do Raya, zadzierając głowę, żeby na niego spojrzeć, kiedy nadal trzymała swojego bohatera, aby się nie wywrócić.

Przez moment chciał jej odpowiedzieć, że korki mogą wynikać ze słabej infrastruktury, braku odpowiednich połączeń i komunikacji oraz ludzkiej chęci komfortu wymagającej posiadania własnego samochodu, zaś ulice były ograniczone to tylko kilku pasm ruchu. Może w przyszłości ulice składałyby się z kilku pasm ułożonych jedna nad drugą, co zwiększyłoby możliwości przejazdu i przyśpieszyło go pomagając usunąć korki. Felicity szybko przeszła jednak do innego tematu i chyba nie było już ważne gdybanie na temat nowoczesnych pojazdów unoszących się w powietrzu. Tym bardziej, że już na samym początku poczuł się źle z tym, że mogła poczuć się winna tego, że czekał na nią.
- N-nie, to nic takiego. Naprawdę nie byłem aż tak dużo wcześniej. – postarał się jakoś przyjąć odpowiedzialność i naprawić niefortunne zdanie z wcześniej. Uśmiechnął się jednak do niej.
- Zresztą… Na ciebie mógłbym i czekać wieczność. – przyznał szczerze nie widząc w tym problemu. Pewnie i jak pies wiernie by na nią czekał, chociaż miałaby go wystawić dla jakiegoś bogatego mężczyzny, który w nocy bawi się w mściciela. Chociaż miał to szczęście, że Felicity by tego nie zrobiła. To co ich łączyło było silniejsze.
- Logarytmy. Na pewno to muszą być logarytmy. Dostaje informacje o prawdopodobnych ruchach przeciwnika na podstawie zbadania ich dotychczasowych posunięć i znajomości innych podobnych przypadków. Pewnie ma możliwość analizowania na bieżąco wroga i ocenianie postępowania szacując największe prawdopodobieństwo odpowiedniego ruchu. Gdyby miał sztuczną inteligencje, pewnie nawet w ogóle nie musiałby być wewnątrz… Zakładając, że maszyny już teraz mogą pokonać człowieka w szachy czy warcaby, jednocześnie analizując go i wybierając najlepsze ścieżki do wygranej… Chociaż walka może nie być tak prostolinijna, to na pewno opiera się na takich samych schematach, które można obliczyć i taka Sztuczna Inteligencja całkowicie pozbywałaby się Starka. – Będąc pewnym podporem dla kobiety ruszył do przodu, ale na jej ostatnią uwagę zmarszczył brwi zastanawiając się. Czerwony i złoty były krzykliwe, a ich użyteczność mogła budzić mocne wątpliwości, to nie myślał nad tym, co miałoby im brakować. Chociaż on zawsze idealizował Iron Mana, więc w tym przypadku nie miał zamiaru negować przeczuć Felicity.
- Może oczywisty sposób pokazania źródła zasilania? Wygląda widowiskowo, ale jakby się zastanowić, to jest ryzykowne. Niemal w oczywisty sposób odsłania się… Myślisz, że osłania je szkło hartowane czy coś innego?