Paifang

Dick na poważnie wziął sobie do serca rolę mściciela chcącego zaprowadzić pokój, ład i porządek. Co prawda to utopijna wizja, ale i tak chciał spróbować jakoś naprawić chociaż to jedno miasto, które już uważał za swoje. Jego ostatni opiekun tutaj z nim mieszkał i to te okolice podawał za swoje rodzime. W tym szalonym świecie można pomyśleć, że mieszka na jakiejś prowincji, a nie świetnie prosperującej technologicznie metropolii. Ale chociaż nie mieszkał w Nowym Jorku, to Boston też nie należał do najprzyjemniejszych okolic. Tutaj tylko nie biegały zmutowane małpy czy inne gryfy, a istniał zwyczajny mafijny świat zatruwający wszystko dookoła. Właściwie taki układ sił nawet pasował Richardowi. Nie był jakimś Supermanem Human Tourchem czy Kapitanem Ameryką, aby walczyć z dziwnymi cudakami, które co tydzień napastują Nowy Jork. Chociaż kto wie czy i ta fala super-złoczyńców z rozpadającego się Helicarriera nie przesiąknie i do innych miast, a Boston wcale nie znajduje się tak daleko… Wolał więc wykorzystać noc na patrolowanie miasta i sprawdzanie, czy nie kręcą się jacyś podejrzani przebierańcy w okolicy. Zaparkował motor w jednej ze ślepych uliczek i wspiął się za pomocą harpuna na jeden z dachów i dzięki lornetce zaczął obserwować przez chwilę okolicę bramy w chińskiej dzielnicy.

Wieczór był porą idealną dla wszystkich szumowin, które powoli wyłaziły ze swych ciemnych nor. Nawet jeśli tylko po to, aby przenieść się do innej nory, ale już w celu zrobienia jakiegoś nielegalnego interesu i co za tym idzie możliwości dania bohaterom okazji przyłapania się na gorącym uczynku. Była więc idealna okazja na łowy, chociaż to chyba źle brzmiało w świetle prawa? Ale Richard przywdziewając kostium Nightwinga zdawał sobie sprawę, że dla wielu będzie jedynie kryminalistą łamiącym prawo. Zaakceptował to i postanowił nadal dążyć tą ścieszką dla dobra ogółu. I kto wie, może dla tych kilku osób będzie nawet bohaterem? Teraz jednak wytrwale tkwił na krawędzi dachu, bo gargulców zabrakło, wypatrując zagrożenia. Właściwie już miał się przenieść, kiedy zainteresował go raban niżej. Spojrzał w tamtym kierunku i niemal zgrzytnął zębami. Jak na złość właśnie trafiła mu się małpa. Chociaż tyle dobrego, że nie przerośnięty nietoperz! Potem sprawdzi skąd owe pieniądze zostały skradzione, teraz będzie musiał zająć się schwytaniem napastnika. Czuł się w obowiązku dokonania tego. Wyciągnął dwa Wing-Dingsy i jeden wycelował w chwytającą okno dłoń małpiszona, a drugą w jego drugą ręką, aby ta wypuściła worek pieniędzmi. Szybko przeniósł się w drugi róg dachu chowając się w mroku. Nie mógł pozwolić sobie na otwartą konfrontacje nie znając wroga. Mógł się wpakować w kłopoty i tylko pogorszyć sytuacje. Dlatego postanowił sprawdzić na komputerze czy znajdzie jakieś informacje odnośnie zmutowanego mandryla-złodzieja. Nawet jeśli miałby się włamać do policyjnych baz danych.

Poza tymi dwoma atutami miały jeszcze bardziej praktyczne zastosowanie, przynajmniej zazwyczaj. Richard nigdy nie walczył z wielką małpą, więc teoretycznie nie umiał określić jej poziomu wytrzymałości, ale na przedstawionym przykładzie mógł zacząć wysuwać pewne wnioski. Skupił się jednak na dalszych informacjach odnośnie przeciwnika. Nie było ich za wiele, ale zasadniczo pomagały określić ogół mocy. Co prawda w opisie była mowa tylko o kobietach, ale wolał nie ryzykować wpadnięcia w pułapkę, gdyby jednak Jerome postanowił wykształcić u siebie takie zdolności na obie płcie. Oderwał wzrok od komputera porzucając dalsze szukanie, kiedy zwierzęcy ryk rozległ się niemal nad jego uchem. Najwyraźniej Wing-Dingsy zrobiły jakieś wrażenie na małpie i ta na wszelki wypadek postanowiła sprawdzić teoretyczne zagrożenie. Błąd! Nightwing był jak najbardziej realnym dla niej zagrożeniem. Sięgnął po kolejny Wing-Dings i za pomocą zdalnego sterowania szerokim łukiem okrążył budynek, aby w ostateczności wbić go bezszelestnie zza pleców pod nogi małpy. Przy uderzeniu kapsułka z bombą dymną eksplodowała zasłaniając widok Mandrylowi. Jeśli się udało… Wychylił się zza swojej osłony i podbiegł wyciągając kije, aby złączyć w jeden po czym niecałe półtora metra od złoczyńcy uderzył końcem broni o prostą powierzchnie dachu wysyłając w kierunku małpy paraliżujący impuls elektryczny. Bez znaczenia czy udało mu się trafić, postanowił i tak skorzystać z zasłony dymnej i zamachnął się kijem chcąc uderzyć nim w głowę przeciwnika. Długość Gun dawała możliwość dalszego zachowania dystansu, chociaż Nightwing nie mógł być pewien, czy wystarczający. Może jednak metalowy kij w rękach wprawionego w wymachiwaniu nim mężczyzny zrobi wrażenie? Jeśli nie, będzie musiał salwować się ucieczką poprzez odskoczenie.

Najwyraźniej brak blasku gwiazd na nocnym niebie rozwidlającym mroki nie był przeszkodą w rozjaśnionej milionami lamp metropolii. Granat dymny został wyłapany już w locie, ale jego przeciwnik chyba nie grzeszył inteligencją, trudno się dziwić, i w zwierzęcym szale rzucił się na przedmiot samemu go rozszarpując. Co prawda Wayne uzyskał zamierzony efekt, ale poruszenie się Mandrilla całkowicie spaliło sposób znokautowania go elektrycznością. Jego zmiana pozycji chociaż zanotowana przez Dicka, spowodowała pojawienie się w miejscu, gdzie jego kij napotkał opór. I tak musiał zaryzykować, a powiodło się chociaż z drugim atakiem. Niestety nie był to wystarczająco mocny cios… Dym na otwartej przestrzeni, zwłaszcza na wysokości, gdzie wiatr wiał mocniej szybko rozwiał się odbierając mu efekt zaskoczenia. Nightwing był tylko człowiekiem i raczej siłowo nie miał co liczyć na dokopanie małpiszonowi. Poczuł zresztą jego siłę wraz z pociągnięciem za gun, które odruchowo puścił. Musiał szybko odzyskać swoją broń, bo krucho widział swoje przyszłe życie. Postarał się odskoczyć sięgając po wing-dingsy i rzucił nimi w przeciwnika, a te natychmiast zaczęły wybuchać. Jeśli to zdezorientowało uwagę kryminalnej małpy to ślizgiem spróbował przemknąć obok niego chcąc odebrać swoją broń i pochwyconą tym razem rozłączył na dwa kije, aby końcówkami bezpośrednio przysmażyć go celując w plecy.

Niemal odetchnął z ulgą widząc, jak jego kij trzymany przez małpiszona tnie powietrze w miejscu, gdzie jeszcze przed chwilą mógł stać on. Całe szczęście wybrał jednak taktykę odwrotu, dla zyskania lepszego obrazu z pola walki. A nie wyglądało ono zachęcająco… Niemal jękną z bólem widząc, jak gun zatacza krąg w powietrzu i znika gdzieś za krawędzią dachu. Bardziej o jej zniszczenie martwił się, czy aby komuś nie spadnie na głowę. I czy ktoś jej nie ukradnie! Niby niezbyt rozbudowana elektronika, ale przywiązał się do niej i w niepowołanych rękach mogła zostać źle wykorzystania. Ale nie tym powinien teraz się martwić. Odwrócił wzrok na przeciwnika w idealnym momencie dostrzegając szarżę w jego stronę. Przygotował się i postarał się w ostatniej chwili uskoczyć robiąc salto nad Mandrillem i opadając mu na kark techniką mata lao poddusić go. Co prawda trenował to na ludziach, a nie na małpiszonach, ale chyba tętnice szyjne mają i można zamknąć ich światło w ten sposób? Technika ta jest trudna do oswobodzenia się i jest skuteczniejsza od innego typu. Jeśli jednak zostanie złapany będzie musiał złożyć Wing-Dingsa w ramieniu, aby wepchnąć go w gardziel wroga. Jest bohaterem, ale nikt nie mówił, że nie jest przy tym brutalny! Zresztą, swoje życie cenił i zdecydowanie głupio by było umrzeć już na pierwszej samodzielnej walce.

Kiedy już myślał, że szczęście się do niego uśmiechnęło i wygrana jest w zasięgu ręki, to jego przeciwnik postanowił strzelić próbę samobójczą i to wraz z Dickiem na jego grzbiecie. Mocniej zacisnął ręce mając nadzieje, że nim dobiegną do krawędzi, to jednak Mandrill opadnie z sił i skończy się tylko na straszeniu… Jeśli nie, to i tak nie puszcza go tak szybko. Korzysta jeszcze z chwili w powietrzu, aby zyskać sekundy na duszeniu, aby jego przeciwnik był bardziej otumaniony. W ostatniej chwili dopiero odwraca się w powietrzu, aby być nad nim i kopniakiem dobija do ziemi samemu odbijając się na tyle, by zyskać dodatkowe sekundy na użyciu harpuna i zawiśnięciu w powietrzu. Może jednak nie zostanie z niego mokra plama, kiedy jednak nie uda mu się zakotwiczyć i wyląduje na włochatym cielsku małpy? Oby na nim, bo raczej upadek z czwartego piętra na chodnik dla niego skończyłby się niezbyt dobrze.

Nieszczęścia lubią chodzić po bohaterach, ale dzięki wspaniałomyślności losu jego niezawodny przeważnie harpun nie postanowił spłatać figla i zawieść go w najmniej odpowiedniej chwili. Uniknął tym samym naprawdę głupiej śmierci poprzez rozsmarowanie się na chodniku… Nieprzyjemne szarpnięcie i ból w stawie ręki było małą ceną za możliwość dalszego oddychania i to bez jakiegokolwiek paraliżu. Zresztą nie nadwyrężał dalej ręki i zgrabnie zeskoczył w dół uginając nogi, aby zamortyzować upadek i spojrzał na przeciwnika. Musiał przyznać, że Madrill był naprawdę wytrzymałą małpą. Pozwolił sobie nawet jeszcze raz prześledzić trajektorie lotu z dachu do chodnika. Kawał drogi, a małpiszon nadal był przytomny! Trzeba było i temu zaradzić, a na jego szczęście odnalazła się i jego zguba. Podszedł do chłopca trzymającego jego broń i klęknął przed nim na jedno kolano.
- Dziękuje za znalezienie mojej broni. Już się bałem, że wpadnie w jakieś niepowołane ręce… - powiedział miło wskazując na kij trzymany przez siedmiolatka.
- A będzie mi potrzebna w skopaniu tego tyłka. – wskazał na małpiszona za sobą i wyciągnął dłoń po własne dobro. Używanie Wing-Dingsów w takim tłumie cywili mogłoby się źle skończyć, ale chyba wątpliwym było, aby złoczyńca miał jeszcze siły na jakąkolwiek obronę poza nieudolnym uciekaniem z podkulonym ogonem. Jeśli chłopiec oddał mu broń, to podniósł się tarmosząc mu włosy.
- Dobra robota, bohaterze.- rzucił mu i odwrócił się odzyskując powagę. Raczej broń na pewno odzyska, bo jeśli nawet dzieciak mu jej nie odda, to matka przerażona myślą nowej zabawki odda mu ją za niego. Rozłączył gun na dwa kije i nim Mandrill dotrze do kręgu cywili sam podbiegł do niego, aby do jego pleców przyłożyć roziskrzone od elektryczności końce. To powinno definitywnie ogłuszyć i pozbawić przytomności.

Nie miałby serca uderzyć kobiet, zwłaszcza będących jedynie pod wpływem feromonów. Wolałby je raczej ominąć… W końcu nie zdawały sobie sprawy z tego, co robią. Było to zresztą widać, kiedy Mandrill został ogłuszony, a jego urok prysł. Dick zupełnie zapomniał o tej mocy przeciwnika, tak samo jak i o worku z pieniędzmi. Pomimo wygranej poczuł więc gorycz porażki. Może nie było to pyrrusowe zwycięstwo, ale nadal mogło być lepiej rozplanowane i znacznie lepiej wykonane. Ojciec byłby zawiedziony takim niedbalstwem. Był perfekcjonistą i umiał radzić sobie w każdych warunkach, z każdym przeciwnikiem. Westchnął ciężko zaciskając dłonie na kijach i zaraz schował je. Zostało mu jedynie wierzyć, że może jednak trafiło na uczciwego człowieka, który je zwróci, albo policja odnajdzie je swoimi metodami? Uśmiechnął się blado na owacje tłumu. Nie każdy bohater mógł się napawać luksusem posiadania pozytywnej opinii wśród cywili. Nadal jednak czuł, że nie do końca zasługiwał na te względy. Musiał przeanalizować całą walkę i wyciągnąć konsekwencje ze swoich działań. Zrobił zbyt wiele błędów, aby móc teraz cieszyć się z faktu, że po prostu mu się poszczęściło.
- To… Nic takiego… - powiedział niezbyt pewnie wycofując się. Pewnie tylko nieliczne osoby stojące obok mogły go w ogóle usłyszeć. Stał jeszcze moment, aż policja nie dotarła bliżej. W razie czego wolał nie ryzykować istnień ludzkich, jakby małpiszon odzyskał nagle przytomność. I dopiero wtedy używając harpuna wycofał się na dach, aby z góry za pomocą lornetki prześledzić całe pole w poszukiwaniu zapomnianego przez los worka z pieniędzmi. Może zresztą ten leżał jeszcze gdzieś na dachu?