Young Avengers [Rand & Jones-Thompson]

Avengers słysząc o dziewczynie, która potrafi kontrolować innych od razu podjęli decyzje o zwerbowaniu jej do drużyny. Chociaż nie była bohaterką, to przestępczynią najwidoczniej też nie, a to otwierało furtkę dla jej drogi ku prawości i sprawiedliwości. Na szczęście młodsze pokolenie nie przejawiało myśli, że skoro ktoś nie nosi rajtuzów pod majtkami ratując ludzi skoro ma moce, to od razu musi być zły i trzeba go zamknąć dla dobra świata. Nie było także założeniem, aby na siłę zaciągać ją do drużyny. W końcu rozumiano pojęcie wolności i nikt nikomu nie zarzucał „jesteś z nami, albo przeciwko nam”, jak to miała w zwyczaju Tarcza. Na pewno jednak każdy ucieszyłby się z takiego sojusznika.
Niestety łatwiej powiedzieć, niż zrobić, bo samo znalezienie owej dziewczyny było już skomplikowanym przedsięwzięciem. Każdy członek drużyny ruszył w teren przeszukując najmniejsze szczeliny, skupiony na swym zadaniu i bacznie obserwujący wszystko dookoła. W cywilu, aby przypadkowo nie spłoszyć rekruta.
No i tutaj pojawia się Kai, który bez maski wyglądał, jak zwyczajny nastolatek, którego nie stać na wyjazd do Kalifornii chociaż ciągnie go do surfowania. Luźnym krokiem płynął przez chodnik z nieobecnym wzrokiem, jakby wypalił za dużo trawy. I chociaż wyglądał jak ktoś, kto niezbyt uważa na otoczenie, to jak najbardziej rozglądał się za poszukiwaną. Wychodził jednak z założenia, że to los sam ich do niej pokieruje, kiedy będzie trzeba. Trzeba było ufać i czekać na odpowiedni moment.

Cholerny Nowy Jork! Ponad ośmiomilionowa metropolia tętniąca życiem i mająca największą rotację ludzi dzięki napędzanej wieloma atrakcjami turystyce. Miasto mogące być równie dobrze konkurować z jakimkolwiek państwem poprzez dochody w wielu dziedzinach. No i w końcu to miasto, które jak każda duża metropolia nie zasypiało. Neony świeciły po oczach w dzień i w nocy, a życie na ulicach jakby nigdy nie zamierało. Zawsze gdzieś ktoś dokądś szedł, a zazwyczaj to gdzieś się śpieszył! Urokliwe miasto, którego mieszkańcem niewątpliwie przyjemność miała być Heather.
Czy Kai miał szczęście, w sumie bardzo duże, czy naprawdę sprzyjał mu los, to doczekał się spotkania zmutowanej potomkini bohatera i przestępcy. Chociaż w pierwszej chwili mógł nie zwrócić na nią uwagi, to na pewno już po chwili mógł zrozumieć, że nie posiadała jedynie wysoko rozwiniętej charyzmy…
- Spierdalać! – warknęła do grupki facetów, która ją otoczyła. Wyrostki o czarnej skórze, ubrani jak domorośli gangsterzy z kajdanami opryskanymi złotą farbą. Młodzi gniewni, co to widząc ładną dziewczynę myślą, że jest bezbronna i idealna do wykorzystania. I tak jeden z nich złapał ją za nadgarstek. Była drobna, bardzo szczupła i niestety brakowało jej siły po matce. Odwróciła jednak rozpalone spojrzenie fiołkowych oczu na agresora.
- Mówiłam, spierdalaj! – warknęła, a mężczyzna momentalnie ją puścił i… spierdolił. Jednak pozostała grupa od razu zmobilizowała się. Ktoś złapał ją od tyłu od razu zatykając usta. Szarpnęła się, ale bez skutecznie.
„Cholerne miasto!” pomyślała zirytowana i w ostatniej chwili kopnęła w kroczę podchodzącego do niej od przodu mężczyznę. Rozjuszyła jednak tym jedynie wszystkich dookoła… Szkoda, że jakoś nikt nie raczył interweniować woląc schować nos w smartfonie albo odejść jak najszybciej.