Krypta

T.A.R.C.Z.A. uznała, że miesięczna kuracja to wystarczający czas, by ciało Margaret zregenerowało się po eksperymencie. Odmłodzona, piękniejsza i znacznie silniejsza agentka mogła wrócić do pracy. Przeszła szybki trening - ot, żeby jej mięśnie przypomniały sobie wszystkiego, czego nauczyła się w ciągu całego szkolenia. W nowej wersji i z... małym ulepszeniem, które zawdzięczała Zimowemu Żołnierzowi, radziła sobie naprawdę wspaniale. Nic dziwnego, że S.H.I.E.L.D. zdecydowało się przedłużyć jej życie.
Wysłana do Krypty, początkowo nie widziała w tym pomyśle nic złego. Skoro całe więzienie od szczytu aż po podziemia jest cholernie dobrze zabezpieczone (a Starkowi ufać można), to powinna się czuć bezpiecznie. Jako, że przezorny - zawsze ubezpieczony, miała przy sobie swój ukochany pistolet z piętnastoma nabojami, który przypominał jej broń używaną podczas wojny. Stare, dobre czasy. Wspomnienia tamtego okresu zazwyczaj wywołują na twarzy Peggy uśmiech.
Tego dnia przechadzała się po Krypcie nieco spięta. Drażnił ją każdy najmniejszy szmer, niechętnie też odzywała się do współpracowników. To zapewne kwestia kiepskiego samopoczucia.
Udała się - raczej z przyzwyczajenia niż obowiązku - na nieco wyższe piętra budynku. Przyzwyczaiła się, że robi tu raczej za swego rodzaju patrol. Albo dobrą mamusię, zależy jak patrzeć. Chciała mieć pewność, że wszyscy agenci mają się dobrze.

Peggy czuła się trochę jak narodowy bohater. Jak mutant z zajebistą mocą przyciągania ludzi. Mężczyźni witali ją ciepłymi uśmiechami, kobiety patrzyły z zazdrością. Nawet w wieku prawie stu lat Margaret się powodziło.
Nie oznacza to jednak, że cieszyła się nakładami atencji. Właściwie przyzwyczaiła się już, że rzadko kiedy ktoś ją odwiedza. Zbytnie zainteresowanie męczyło staruszkę. Mimo wszystko zawsze zatrzymywała się na chwilę, kiwała głową, przyjmowała gratulacje i pozdrawiała rozmówców. Tego ją nauczono, tak trzeba. Przecież jeśli o kulturę chodzi, wciąż była tą samą Peggy.
Właśnie z nieco wymuszonym uśmiechem tłumaczyła młodemu agentowi, jak to dokładnie było z Rogersem, kiedy jej słowa zagłuszył okropny hałas. Margaret przez moment miała wrażenie, że ktoś próbuje wwiercić się do jej umysłu jakimś tępym narzędziem. Zamknęła nawet oczy i przycisnęła dłonie do skroni. Tak nagłe zmiany nie działały na nią dobrze. Po chwili jednak uspokoiła się i wyciągnęła... w zasadzie wszystkie elektroniczne pierdoły, jakie jej wcisnęli, zaczynając na zwykłych krótkofalówkach, kończąc na telefonie komórkowym. Fale szalały, sieci nie było, agentka Carter poczuła, że coś jest nie tak.
Ruszyła szybkim krokiem w stronę centrum dowodzenia, ale... zawahała się i prawie w ostatniej chwili zmieniła plan, zbiegając w dół. Mogło się wydawać, że - podobnie jak niektórzy agenci - uda się na lądowisko, jednak ona zeszła jeszcze niżej, po drodze odbezpieczając broń. Na wszelki wypadek.

Prawdopodobnie nikt nie spodziewał się, że alarm w więzieniu T.A.R.C.Z.Y. kiedykolwiek zostanie wykorzystany. Może jedynie w ramach próby, nigdy w przypadku prawdziwego problemu. Jednak dzisiaj, w ten dosyć ciepły dzień, zabezpieczenia w celach okazały się być niewystarczające.
Reakcje agentów przekonały Margaret o powadze sytuacji. Pytała, czy mają wszystko pod kontrolą, choć nikt nie potrafił udzielić jej spójnej odpowiedzi. Nie można się więc dziwić, że na własną rękę zdecydowała się sprawdzić stan cel.
Z odbezpieczonym pistoletem przepchnęła się między ogarniętymi niepokojem strażnikami, i postarała przyjrzeć wyrządzonym szkodom. Nie do jej pracy należało wydanie rozkazu zabezpieczenia terenów Krypty - była zresztą pewna, że agenci już to zrobili. Tak, jak ich uczono. Nie po to przeszli długie lata szkolenia, by wejść do helikopterów i uciec.
Peggy przyjrzała się nietypowej awarii, a z każdą chwilą coraz bardziej akceptowała myśl, że więźniowie... cóż, nie do końca znajdowali się tam, gdzie powinni. Ciche "jasny piernik" wydobyło się z jej ust i niemal natychmiast zawróciła, kierując się raz jeszcze w stronę centrum dowodzenia. Musieli uruchomić dodatkowe zabezpieczenia i to jak najszybciej.

Margaret czuła się co najmniej... dziwnie. Pusty korytarz nie sprawiał wrażenia przyjaznego, poza tym czułaby się dużo bezpieczniej w towarzystwie innych agentów. Nie miała czasu na zastanawianie się, gdzie ich wywiało... przynajmniej do momentu, w którym ujrzała mężczyznę w uniformie, przeciętego na pół. Agentka 13 przyłożyła wierzch dłoni do ust, wpatrując się w ciało. Na boga, ona ma już prawie sto lat! Nie powinna mieć do czynienia z takimi atrakcjami, jeszcze zejdzie na zawał.
- Jasna anielko - mruknęła cicho, zaciskając palce na pistolecie. Poczuła nie tyle strach, co nagły przypływ adrenaliny, gdy biegła korytarzem w stronę punktu sterowania. Tam musiał ktoś być. Ktokolwiek. Dla zasady zapukała dwa razy, nim władowała się do środka. Szybki rekonesans i już wiedziała, że coś jest nie tak. Przyjrzała się ogromnym, śnieżącym ekranom i zmarszczyła czoło.
- Agencie... - zaczęła, podchodząc do mężczyzny. Stanęła jakiś metr od niego, wpatrując się w profil zdenerwowanego Quatermaina. - Jak do tego doszło? - Miała co prawda ochotę zapytać, czy dopilnował by wszyscy agenci znaleźli się w bezpiecznym miejscu i czy wie o zwłokach przy schodach, ale zrezygnowała. Powoli i spokojnie, mimo wszystko to mężczyzna. A ona nie jest głupia i nie pójdzie szukać więźniów na własną rękę, prawda? - I co z zabezpieczeniami?

Peggy przygryzła delikatne wargę, przetwarzając informacje. Próbowała się skupić i zrozumieć słowa rozdrażnionego agenta, choć czuła, że w obojgu buzuje adrenalina. To, co wydarzyło się dzisiaj w Krypcie, przechodziło najgorsze koszmary.
- Proponuję zatrzymać kilku agentów i ich wysłać do centrum dowodzenia. Proszę pozwolić mi iść z tobą, agencie. - Ktoś mógłby uznać, że w rozmowie z Quatermainem Peggy nie wykazała wystarczająco wiele szacunku. Tylko że a) świat walił im się na głowy; b) miała, na kakao z piankami, prawie sto lat. W teoretycznie ostatnich latach swojego życia albo milczała, albo zwracała się do wszystkich bez zbędnych tytułów. Ot, przyzwyczajenie. Bardzo możliwe, że będzie musiała na nowo nauczyć się, jak prowadzić rozmowę z wyższymi rangą agentami.
- We dwoje zawsze raźniej - mruknęła jeszcze, prawdopodobnie w ramach żartu. Margaret nie należała co prawda do zbyt dowcipnych osób, ale ostatnimi czasy czarny humor był jedynym, jaki znała i najczęściej praktykowała. - Poza tym zawsze to dodatkowa para rąk i naboi - dodała nieco mrocznym tonem, zerkając na uchylone drzwi. Czuła buzującą w niej adrenalinę i miała wrażenie, że powinni ruszyć natychmiast. Nazwijmy to kobiecą intuicją.

Fakt, zdarza się, że Peggy miewa w poważaniu zasady dobrego zachowania. Kiedyś to byłoby dla niej nie do pomyślenia, ale czasy się zmieniły, a i ona nie jest już tą samą agentką, co kiedyś. Stuletnia Margaret Carter zasługuje na szacunek chociażby z tytułu wieku, bo chyba tak to działa w dwudziestym pierwszym wieku. Mimo wszystko jednak pozostawała damą. Czasem trochę zbyt pewną siebie i zadziorną, ale damą.
Zacisnęła zęby, słysząc pierwsze słowa mężczyzny. Wiedziała, że usłyszy odmowę, ale nie oznacza to, że łatwiej było jej przełknąć decyzję agenta. Nie chciała wiedzieć o przemyśleniach Quatermaina, nie chciała być przeliczana na pieniądze ani uznawana za lepszą od reszty agentów tylko przez fakt, że wykonano na niej eksperyment.
- Czterech? - powtórzyła, marszcząc czoło. Już chciała zaprotestować, ale zamilkła, widząc zaciętość na twarzy rozmówcy. - Rozumiem. - Kobieta kiwnęła głową, patrząc agentowi w oczy. Każdemu człowiekowi w takich warunkach przez myśl przeszłoby proste "powodzenia", ale... przecież to TARCZA. Zawsze dają radę. No, zazwyczaj.
Po krótkiej wymianie zdań zgodnie z poleceniem opuściła centrum dowodzenia, cały czas z mieszanymi uczuciami. Znalezienie agentów nie będzie łatwe bez narażania życia, skoro większość udała się w drugą stronę, ewentualnie skończyła jak tamten nieszczęśnik - przekrojony na pół.

Margaret czuła dziwny dyskomfort na myśl o tym, co miało niedługo spotkać całe więzienie. Wiedziała jednak, że zdecydowanie nie chce w tym uczestniczyć, dlatego rozkaz agenta wzięła sobie do serduszka i ruszyła werbować pomoc. Czterech, dokładnie tylu kazał jej wziąć Quatermain. Wiedziała jednak dobrze, że jeśli okaże się, iż istnieje potrzeba uratowania większej ilości osób, Peggy postara się to zrobić. Zawsze to jakaś niezależność, o którą tak niegdyś walczyła.
Maszyny cholera wzięła, a ilość trupów rosła proporcjonalnie do upływającego czasu, więc Carter nie wahała się ani przez moment, gdy dostrzegła skulonego w kącie młodzieńca. Ostrożnie, żeby go nie przestraszyć, podeszła i tupnęła lekko twardym obcasem.
- Chodź - niemal rozkazała, chwytając agenta za ramię i pomagając wstać. Nie spodziewała się, że ucieczka więźniów wprawi ludzi w aż taki szok, ale... może to ona zrobiła się odrobinę nieczuła na takie wypadki. W sumie czego oczekiwać po stuletniej Margaret Carter? Kiedy mężczyzna już znalazł się w miarę pionowej pozycji i zdawał się być zdatny do użytku, skierowała go w stronę quinjeta (albo raczej kupy żelastwa, której Pegs nie do końca jeszcze ogarniała), a sama odwróciła się w stronę przebiegających niedaleko agentów.

Margaret niemalże wiedziała, że prędzej czy później wpadnie na jednego z byłych więźniów. Nie spodziewała się jedynie, że a) stanie się to tak szybko, i b) będzie to akurat inna kobieta. Tak to bywa w życiu, że dwie przedstawicielki płci pięknej potrafią skakać sobie do gardeł bez większego powodu. Chęć wymordowania agentów była powodem całkiem dobrym, co tylko pogarsza sytuację.
Mimo wszystko... w Krypcie nie groziło jej niebezpieczeństwo, z którym nie mogłaby sobie poradzić. A już na pewno nie w postaci Biczowniczki, jak podpowiadała pani Carter duma.
Skrzywiła się i kaszlnęła, opierając się dłonią o ziemię. Uderzenie o ścianę bolało, ale przecież nie takie rzeczy już przechodziła w swoim długim życiu Peggy. Z wielkim trudem złapała oddech, rozmasowując szyję i zaraz chwyciła pistolet, który upadł kilkanaście centymetrów dalej. To już nie te czasy, gdy obawiała się do kogoś strzelić; poderwała się na nogi, czując przyspieszone tętno i pulsowanie w głowie, spowodowane problemem z oddechem. Dlatego właśnie bez wahania pociągnęła za spust, celując gdzieś w okolice ramienia przeciwniczki.

Margaret była przyzwyczajona do gorszych sytuacji. Kobieta w wojsku nie miała łatwo i przez całe życie dostawała od losu szmatą po twarzy, więc przyzwyczaiła się do brutalności. Tyle że nawet ona poczuła przenikliwy ból w płucach, gdy z trudem nabierała powietrza. Walenie plecami o ściany i podłogę to zdecydowanie nie to, co Tygryski lubią najbardziej. Nie odzywała się, cały czas celując w przeciwniczkę. Pierwszy strzał był oczywiście ostrzegawczy, choć Peggy poczuła dziwną satysfakcję, trafiając Leeann. Najwyraźniej nie wyszła z wprawy, a przyspieszony trening do czegoś się przydał.
Jęknęła cicho, gdy ruda na nią wskoczyła i odruchowo sięgnęła po broń, choć pistolet znajdował się zdecydowanie za daleko.
- Teraz? - powtórzyła odrobinę zduszonym głosem, czując szarpnięcie za włosy. - Teraz zaboli - ostrzegła lojalnie i podparła się na jednej dłoni, łokciem drugiej ręki starając się uderzyć prost w twarz przeciwniczki. Walka wręcz nie była zbyt dobrym pomysłem.

Margaret odetchnęła głęboko, kiedy oderwała łokieć od twarzy przeciwniczki. Podparła się na ziemi i wstała, niemal od razu doskakując do leżącej na ziemi broni. Ułożyła dłoń na przeponie i kilka razy odetchnęła głęboko, starając się powstrzymać zawroty głowy. Nie bała się, oczywiście, że nie. W zasadzie cała ta sytuacja odrobinę ją drażniła.
Uniosła wyprostowaną rękę i raz jeszcze oddała strzał, tym razem w drugie ramię przeciwniczki, krzywiąc się jednak, gdy poczuła pulsowanie w obolałym łokciu.

Peggy jęknęła cicho, czując pulsowanie w ramieniu, ale ani myślała skarżyć się na ból. Zacisnęła oczy dosłownie na moment, kiedy broń wystrzeliła, a gdy je otworzyła, z pomocą przybiegła inna agentka. I wszystko potoczyło się zdecydowanie zbyt szybko.
Margaret skrzywiła się nieco, słysząc jak pręt uderza w głowę przeciwniczki, choć Leeann miała się po tym całkiem nieźle. Angielka opuściła rękę trzymającą pistolet i - jak się wydaje - korzystając z okazji, chwyciła nowe wsparcie w postaci drobnego dziewczęcia za nadgarstek i pociągnęła za sobą w stronę schodów.

Peggy westchnęła ciężko, gdy dziewczyna zaczęła zwalniać. Całe więzienie waliło im się na głowy, dookoła czaili się przestępcy, a tej zachciało się zastanawiać! Margaret początkowo zamierzała obezwładnić Biczowniczkę odrobinę bardziej, ale jako, że teraz miała pod opieką kolejną agentkę, zrezygnowała z planów, dla dobra towarzyszki. Doceniłaby.
- Nic - skłamała gładko, krzywiąc się przy tym. Pytanie przypomniało o bólu w ramieniu i pulsującym łokciu. Chociaż przeżyła już gorsze urazy, miała wrażenie, że przez najbliższe kilka dni jej ciało zdobić będą wielkie, fioletowe siniaki. - Zabieram cię stąd, dziecko - wytłumaczyła spokojnie, niemal ciągnąc ją za sobą. Nie wiedziała, jakie wątpliwości czają się w tej ślicznej główce, ale na rozmowy motywujące przyjdzie czas później. - Masz przy sobie coś oprócz tego nieszczęsnego kija? - zapytała, przyglądając się dziewczynie.